Η στιγμή που ο Πάνος Καμμένος φωνάζει στο συνέδριο του Σύριζα «σύντροφοι και συντρόφισσες», η στιγμή που οι σύνεδροι τον χειροκροτάνε με πάθος ενώ ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του σκάνε στα γέλια, είναι η σκηνή-ορόσημο, η σκηνή που σφραγίζει την ταινία της σημερινής Ελλάδας. Στα πανό που αναδημοσιεύει η εφημερίδα της κυβερνήσεως είναι γραμμένο το σύνθημα: «Τα ξερονήσια και οι φυλακές δεν λυγίζουν τους αγωνιστές». Αυτή είναι η Ελλάδα. Μια ταινία του Περάκη.
Η Ελλάδα της μούφας, του υπαρκτού σουρεαλισμού, η ντεμέκ Ελλάδα, η και καλά. Η χώρα με τα αντεστραμμένα πρόσημα. Που ζει έξω από το χώρο και το χρόνο, στο δικό της παρελθόν που προβάλλει στο μέλλον. Με λέξεις που έχουν χάσει το νόημά τους και έχουν αποκτήσει την αντίθετη σημασία. Το ψέμα που γίνεται αλήθεια, η ντροπή που γίνεται καμάρι, οι πελάτες που ονομάζονται λαός, το νταραβέρι που σημαίνει πολιτική, η κυβέρνηση που μονίμως αντιπολιτεύεται κάποιον χωρίς να κυβερνά, η εξουσία που δεν λυγίζει από τις δικές της φυλακές και αντιστέκεται στα ΜΑΤ που η ίδια έχει τοποθετήσει για να φυλάνε το Μέγαρο Μαξίμου. Οι υπουργοί που καλούν σε διαδηλώσεις το λαό για να αντισταθεί στις αποφάσεις τους. Η καθεστωτική Ελλάδα που διαιωνίζει την ακινησία της, στο όνομα του «λαού» πάντα. Ίσως γι’ αυτό η αντιπολίτευση είναι τόσο αμήχανη και υποτονική. Αφού όλο το πολιτικό σύστημα αντιπροσωπεύεται στην κυβέρνηση.
Με τον Σύριζα ή με τα μνημόνια; Ήταν το ερώτημα που κυριάρχησε στα χρόνια της «κοινωνικής γενοκτονίας». Η απάντηση ήταν τόσο απλή όσο και απροσδόκητη: Και με τον Σύριζα και με τα μνημόνια. Πώς όμως; Με 3.900 αμοιβή, μουσικός επιμελητής επιμελείται την υπόκρουση που θα συνοδεύει τους επιβάτες των λεωφορείων. Η «ανθρωπιστική καταστροφή» είναι πιο υποφερτή με μουσική υπόκρουση.
Κάτω χειροκροτούν ένας πρώην αρχηγός της καραμανλικής υπηρεσίας πληροφοριών που είναι τώρα υπουργός της πρώτης φοράς αριστεράς και ένας ευρωβουλευτής του Ανδρέα που είναι τώρα αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών. Ο Τέρενς και η Κουντουρά. Ο Νικολόπουλος - γέροντα η ευχή. Ο Ζουράρις του ΚΚΕ, του Παπαθεμελή και των ορθόδοξων κοινοτήτων. Δίπλα η Τζάκρη και ο Μπόλαρης. Ο Σπίρτζης και ο Κουρουπλής. Ο Κοτσακάς και η Μαριλίζα. Το όλον Πασόκ. Ο Φώτης Κουβέλης. Οι οικολόγοι του Τσιρώνη. Χαϊδευτικά τους αγκαλιάζουν ο Βούτσης και ο Φίλης. Ο Πολάκης και η Άννα Βαγενά. Η Ανέτα, εκπρόσωπος των «νεκρών του ηρωικού αγώνα της ΕΡΤ». Όλη η μεταπολίτευση είναι σήμερα εδώ, στο Τάε Κβον Ντο. Λείπει ο Λαφαζάνης. Τον έχει «δώσει» η «Εφημερίδα των Συντακτών», ότι αυτός ζητούσε από τον Πούτιν να τυπώσει δραχμές. Κάποιος πρέπει να θυσιαστεί για να προχωρήσει το καραβάνι, ο Παναγιώτης έχει τη στόφα του λαϊκού αγωνιστή, ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες για το καλό του κόμματος.
Η ΔΕΗ ορίζει αργία την 13η Οκτωβρίου γιατί πριν 72 χρόνια έγινε η ηρωική μάχη της Ηλεκτρικής, η οποία ήταν η εταιρεία πριν τη ΔΕΗ, οπότε τι πιο ταιριαστό από το να γιορτάσουν τώρα οι επίγονοι τον ηρωικό αυτό αγώνα του λαού μας;
Τώρα αποκαλύπτεται ότι η ύφεση είναι χειρότερη, -1,3% το 2015. Δεν μιλάμε πια για κατώτατο αλλά για «υπο-κατώτατο» μισθό. Για μειώσεις στο ΕΚΑΣ. Ακολουθούν πλειστηριασμοί σπιτιών. 10.000 οικογένειες σιτίζονται πια στον κόμβο του δήμου.
Ο θάνατος του βατράχου. Το νερό ζεσταίνεται σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβει. Αργή κατάρρευση. Η οικονομία συνεχώς υποβιβάζεται σε χαμηλότερο επίπεδο. Φτωχαίνουμε σταδιακά ώστε να μην το αντιλαμβανόμαστε. Γύρω μας πολύς θόρυβος για να μένουν όλα ίδια. Καθημερινή παρακμή, προσγειωνόμαστε συνεχώς πιο χαμηλά. Χαμηλότεροι μισθοί, χαμηλότερες συντάξεις. Κάθε χρόνο θα είναι χειρότερες οι συντάξεις. Συνεχιζόμενη εξαπάτηση, θα έρθει η ανάκαμψη, στο μέλλον. Γιατί θα έρθει, αφού τίποτα δεν αλλάζει;
Ζητάμε διαγραφή του χρέους και την ίδια στιγμή απαιτούμε «ποσοτική χαλάρωση», δηλαδή νέα δάνεια. Ούτε καταλαβαίνει κανείς την κοροϊδία. Το χειρότερο προσωπικό της μεταπολίτευσης είναι διακομματικά συγκεντρωμένο στην κυβέρνηση η οποία κατηγορεί τη μεταπολίτευση. Ούτε καταλαβαίνει κανείς την παραδοξότητα.
Η αγανάκτηση και η επιθετικότητα του 2010-2015 δεν οδήγησαν πουθενά και έγιναν κατάθλιψη και αδράνεια. Η παταγώδης διάψευση της αντιμνημονιακής δημαγωγίας οδήγησε στην παθητικότητα. Δεν βγάλαμε τόσα χρόνια κανένα συμπέρασμα. Απορρίψαμε την εμπειρία των επιτυχημένων κοινωνιών, τη βοήθεια των ευρωπαϊκών κρατών, θύματα της προπαγάνδας του ντόπιου παρασιτισμού, περί εχθρών που επιβουλεύονται το καλό μας. Αρνηθήκαμε τη συνεργασία, αρνηθήκαμε την αλλαγή, την προσπάθεια, τη δουλειά. Έχουμε αναπτύξει μόνο έναν τυφλό διεκδικητισμό, κατακερματισμένη επιθετικότητα αντί για συλλογικότητα, δεν καταλαβαίνουμε ότι η κατάσταση είναι τόσο χάλια ώστε μόνο με συνολικές αλλαγές διορθώνεται.
Εύκολοι χειροκροτητές του διχασμού και του μίσους, πρόθυμοι ακόλουθοι όποιου μας υποδείκνυε έναν εχθρό να λιθοβολήσουμε, συνειδητοποιούμε τώρα ότι χάσαμε τόσα χρόνια χωρίς λόγο. Όλη αυτή η πόλωση και ο διχασμός αυτών των χρόνων ήταν όχι απλώς μάταια αλλά και ψεύτικα. Εξυπηρετούσε μόνο τις μάχες των ελίτ της εξουσίας μεταξύ τους. Το σύστημα άλλαξε ονόματα και είναι πάντα εδώ, ενωμένο δυνατό, διακομματικό. Εσύ δεν έχεις δουλειά. Το ξέρω, είναι δύσκολο, αλλά μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου. Και για να γίνει αυτό, δυστυχώς, πρέπει πρώτα να πεις, ναι, μ’ έπιασαν κορόιδο.
9°
