Στις 21 Αυγούστου 1940 πέθανε ο Λέων Τρότσκι, θύμα προφανώς του Στάλιν λόγω της επιμονής του στην αναγκαιότητα της Διαρκούς Επανάστασης. Στις 21 Αυγούστου 1968 οι Σοβιετικοί με μερικούς συμμάχους τους εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία. Το κοινό στοιχείο των δύο γεγονότων είναι μάλλον προφανές. Και στις δύο περιπτώσεις η ιδεολογική ορθοδοξία έδρασε βίαια με σκοπό την εξάλειψη αιρετικών εκδοχών ενός θεωρητικού μοντέλου που βασίζεται στην Λενινιστική ερμηνεία των γραπτών των Μαρξ και Έγκελς. Αν όμως οι δύο αυτές επέτειοι συμπίπτουν ημερολογιακά, δεν διαφέρουν ουσιαστικά από αμέτρητες άλλες, σε όλο τον πλανήτη, οι οποίες αφορούν θύματα της απόλυτης νοοτροπίας που χαρακτηρίζει ακόμη και σήμερα το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι οι παραπάνω καταδικασμένες τάσεις δεν ήταν και τόσο ανατρεπτικές. Οι μεταρρυθμίσεις του Ντούμπτσεκ, γνωστές ως Άνοιξη της Πράγας, είχαν ομοιότητες με την Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν, μετά το 1924. Η δε τροτσκιστική επαναστατικότητα πρακτικά υιοθετήθηκε από την ΕΣΣΔ μετά τον Β' ΠΠ, στα πλαίσια της αύξησης επιρροής της σε όλα τα μήκη και πλάτη. Η ορθότητα όμως αυτών των απόψεων μικρή σημασία είχε. Ζητούμενο του Σταλινισμού, δηλαδή του προτύπου που επικράτησε στους σοσιαλιστικούς... παραδείσους, ήταν η απόλυτη υποταγή στα εδίκτα της κομματικής ιεραρχίας. Κάθε κριτική ήταν ύποπτη ρεβιζιονισμού ή-ακόμη χειρότερα-αντεπανάστασης. Αν δεν ήθελε κανείς να βρεθεί σε κάποιο είδος γκούλαγκ θα έπρεπε να κρατά το στόμα του κλειστό. Μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς απόλυτης έλλειψης ενδοσκόπησης είναι ν' απορεί κανείς για την μακροβιότητα του κρατικού αυτού μοντέλου.
Πόσο τραγικό, χάρη κυρίως στους διχαστικούς Συριζαίους να είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που ασχολούνται με τέτοιες αρχαίες ιστορίες. Ο κόσμος πετά όλο και πιο ψηλά, αγκαλιάζοντας μαζικά τα ευεργετήματα των νέων τεχνολογιών, της πράσινης ενέργειας, της ανακύκλωσης και της συνεχούς διάδοσης των ιδεών, κι εδώ υπερασπιζόμαστε τους φονιάδες του Κατύν και τους ηττημένους του '49. Οι σύγχρονοι Έλληνες κομμουνιστές, εντελώς ανασφαλείς για το μέλλον, αρνούνται ακόμη και τα προφανή. Αρνούνται να αποδεχθούν πως η ιδεολογία τους προκαλεί εγγυημένη οικονομική καταστροφή, πως χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο εγκαθίδρυσης στυγνών απολυταρχιών, και πως στο όνομα αυτής σφαγιάστηκαν εκατομμύρια αθώοι, συχνά κατηγορούμενοι ως «αντιδραστικοί» επειδή απλά πίστευαν στην ατομική ανέλιξη, ιδιοκτησία και ευδαιμονία. Το ότι ο Στάλιν αμύνθηκε έναντι του πρώην συμμάχου του Χίτλερ μικρή σημασία έχει, φέρθηκε βάναυσα στα δικά του στρατεύματα, ενώ αργότερα αξιοποίησε τον πόλεμο ως ευκαιρία κατάληψης όλης της Ανατολικής Ευρώπης. Ο δε ισχυρισμός τους πως ο κομμουνισμός είναι ανθρωπιστικός είναι πραγματικά κωμικός, κάθε μεσσιανικό ρεύμα το ίδιο πρεσβεύει, είτε πρόκειται για τους ναζί είτε για το Ισλαμικό Κράτος. Σχεδόν όλες οι μεγάλες σφαγές της ιστορίας έγιναν υπέρ υψηλών ιδεωδών, από ψύχρα κτήνη με... καλές προθέσεις.
Αν ίσως η πρωτοβουλία του αμετανόητου σκληροπυρηνικού ΚΚΕ για μουσείο ΔΣΕ είναι κάπως ερμηνεύσιμη, η στάση των Κοντονή και Γιαννακάκη εκπλήσσει ορισμένους, ως συνήθως. Δεν είναι παλιοί Συνασπισμίτες, παλιοί Ευρωκομμουνιστές; Τι δουλειά έχουν να υπερασπίζονται αυτά που είχε πρωτοκαταδικάσει ο Κύρκος πριν σχεδόν πενήντα χρόνια; Ε λοιπόν, αποδεικνύεται και πάλι ότι τα άλλοτε κόσμια μέλη του ΚΚΕ Εσωτερικού έχουν εξαλειφθεί πλέον από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα του Αλαβάνου μάλλον τροτσκιστικό θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται, κι αποτελεί τραγική ειρωνεία το ότι σήμερα σπεύδει να υπερασπιστεί τον δολοφόνο του ήρωα του. Όμως τί γίνεται με τους πρώην πασόκους της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αυτοί δε θα ‘πρεπε να ωθούν προς την Σοσιαλδημοκρατία; Πρώτο, πολλοί πράσινοι ήταν βολεμένοι ακροαριστεροί, που τώρα θυμήθηκαν τα ριζοσπαστικά νιάτα τους. Δεύτερο, αν μελετήσετε το μεσοπολεμικό δόγμα των Κοινωνικών Μετώπων θα διαπιστώσετε πως η συστράτευση με την κεντροαριστερά είναι απόλυτα αποδεκτή επιλογή στα πλαίσια της προσπάθειας εγκαθίδρυσης Δικτατορίας του Προλεταριάτου, ενώ το μετέπειτα δόγμα των Εθνικών Μετώπων ενθάρρυνε και την συνεργασία με την Δεξιά (βλέπε ΑΝΕΛ).
Μα γιατί όμως μόνο στην Ελλάδα από τα προηγμένα κράτη να διασώζονται αυτές οι πεποιθήσεις; Προφανώς επειδή μπορούν, καθώς το επέτρεψαν, σχεδόν το ενθάρρυναν οι αντίπαλοί τους. Πρώτα ο Καραμανλής το '74 και αργότερα ο Μητσοτάκης το '90 στάθηκαν ιδιαίτερα καλοπροαίρετα απέναντι στους διαδόχους του Ζαχαριάδη. Τους προσέφεραν ηθική και θεσμική νομιμοποίηση χωρίς να απαιτήσουν αυτοκριτική για τον εμφύλιο και αποκήρυξη των αντιδημοκρατικών στόχων τους. Ενδιάμεσα ο επιπόλαιος αστός Παπανδρέου αγιοποίησε τον ΕΛΑΣ και τον Βελουχιώτη. Κι έτσι, με μπόλικα χρήματα στο ταμείο και με την Παιδεία, τον Τύπο και τον Πολιτισμό υπό τον έλεγχό τους, οι καθ' ημάς κομμουνιστές παρέμειναν ακμαίοι και δραστήριοι παρά την πτώση των πατρώνων τους, μέχρι τη στιγμή που οι πιο ριψοκίνδυνοι απ' αυτούς έγιναν και κυβέρνηση, ελέω Μνημονίων.
Μας διδάσκουν κάτι τα συμβάντα με τον Μαδούρο, τον Γράμμο και τους Εσθονούς; Πολλά και τίποτα. Μας θυμίζουν πως οι κομμουνιστές συχνά μένουν πιστοί στην... θρησκεία τους ακόμη κι όταν γεράσουν. Μας τονίζουν πως μένουν αφοσιωμένοι στους συντρόφους χορηγούς τους μέχρι τέλους. Τέλος, μας πείθουν πως οι σύγχρονοι ακροαριστεροί πάσχουν από τέτοια ένδεια νέων προτάσεων, ώστε να υποχρεώνονται να μένουν γαντζωμένοι στο χθες. Όλα όμως αυτά λίγη σημασία έχουν μπροστά στο βασικό, στο ότι ο κομμουνισμός ήταν, είναι και θα είναι ένα κλειστό σύστημα ραγδαίας κοινωνικής ανέλιξης για τα στελέχη του, και τίποτα παραπάνω. Όλα λέγονται και γίνονται ώστε ορισμένοι να βρεθούν με τα ωραία αγαθά του καπιταλισμού, χωρίς όμως να υποστούν τα μισητά βάσανα του καπιταλισμού. Οι άνθρωποι κατά βάσιν λατρεύουν την καλοπέραση, συνεπώς είναι πολύ απίθανο να την διακινδυνεύσουν για χάρη πολιτικών πειραμάτων.
8°
