Επιτρέψτε μου να ενώσω τη φωνή μου με τους πιο ευαίσθητους συμπολίτες μου και να καταδικάσω την απόφαση της ολλανδικής, της γερμανικής, της ελβετικής και της αυστριακής κυβέρνησης που δεν επέτρεψαν, οι αισχροί, στους παρατρεχάμενους του επίδοξου σουλτάνου Ερντογάν να κηρύξουν το μίσος σε οτιδήποτε αντιπολιτεύεται τον αφέντη τους και να εξάγουν την προπαγάνδα υπέρ της θεσμοθέτησης της Ερντογανικής δικτατορίας.
Είναι πραγματικά απαράδεκτο να φιμώνεται η φωνή εκείνου που φιμώνει και φυλακίζει κάθε φωνή αντίθετη με τη δικιά του και αυτό είναι κάτι που κανείς άνθρωπος, που σέβεται εκτός από τον εαυτό του και αυταρχικούς ημιδικτάτορες, δεν μπορεί να επιτρέψει.
Αν διακρίνετε έναν αμυδρό σαρκασμό στις παραπάνω παραγράφους δεν είναι μόνο επειδή είστε ιδιαιτέρως παρατηρητικοί. Είναι και επειδή φαίνεται πως ζούμε σε μια εποχή που η βλακεία μάλλον θεωρείται πολύτιμη με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μου να αφοσιώνονται στην παραγωγή της. Σαν αυτούς που έθεσαν ζήτημα ελευθερίας του λόγου για τους υπουργούς του Ερντογάν. Σαν αυτούς που –χωρίς καμία διάθεση χιούμορ (γεγονός που τους κάνει ακόμα πιο αστείους)– υπεραμύνονται του δικαιώματος των Ερντογανικών απεσταλμένων να εξηγήσουν στους ομοεθνείς τους που ζουν εκτός συνόρων, πόσο ανώτερη είναι η δικτατορία από τη δημοκρατία που κυριαρχεί στις χώρες των άπιστων σκυλιών.
Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τι είναι αυτό που οδηγεί ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκράτες να υπερασπίζονται έναν ημιπαράφρονα σουλτανότροπο εθνικιστή κήρυκα μίσους και καταλαβαίνω πως η σύγχυση σε κάποιους συμπολίτες για το τι ακριβώς είναι –και ακόμα περισσότερο για το τι δεν είναι– δημοκρατία πρέπει να είναι πολύ μεγάλη. Ας μου επιτρέψουν να τους βοηθήσω.
Πρώτα από όλα δημοκρατία δεν είναι να οργανώνω συγκεντρώσεις για ό,τι και όπως μου κάνει κέφι. Φαντάζομαι πως συμφωνείτε πως μια συγκέντρωση με ομιλητή κάποιον που θα περιγράφει τα οφέλη της παιδοφιλίας μάλλον θα πρέπει να εμποδιστεί. Και μάλλον δεν θα διαφωνήσετε αν σας πω πως το να επιτρέψουμε σε κάποιον να αγορεύσει για τα πλεονεκτήματα της αποποινικοποίησης του βιασμού δεν είναι και τόσο καλή ιδέα. Είμαι (σχεδόν) βέβαιος πως οι περισσότεροι από σας δεν θα ήθελαν να επιτραπεί μια συγκέντρωση με κεντρικό σύνθημα «Κρεμάλα στους υπέρβαρους» ή μια που από τα μεγάφωνα θα ακουστεί η φράση «Κρεμάλα σε όσους δεν ψηφίζουν Ένωση Κεντρώων». Με τον ίδιο τρόπο, μάλλον, συμφωνούμε –τουλάχιστον όσοι δεν είμαστε φαν της Χρυσής της Αυγής– πως συγκεντρώσεις με σκοπό την αποθέωση του εθνικοσοσιαλισμού και του Αδόλφου του Χίτλερ θα πρέπει να απαγορεύονται.
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται λογικά, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να σας φαίνεται παράλογο το να μην επιτραπούν οι συγκεντρώσεις των απεσταλμένων ενός ανθρώπου που φυλακίζει όποιον κρίνει ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του για απόλυτη κυριαρχία ή όποιον νομίζει ότι δεν τον σέβεται αρκετά, που προσπαθεί να μετατρέψει μια κοσμική χώρα σε ισλαμική και δεν κρύβει πως η σχέση του με τη δημοκρατία είναι ότι θέλει να απαλλαγεί όσο γίνεται πιο σύντομα από αυτή.
Επίσης δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία να εργαστώ για να επιβάλω μια δικτατορία. Το να μαζευτούν 5-6 αξιωματικοί προκειμένου να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να ξαναβγούν τα τανκς στους δρόμους δεν είναι ένα δικαίωμα που απολαμβάνουν στο πλαίσιο της ελευθεριών του ατόμου. Είναι κάτι που οδηγεί κατευθείαν στη φυλακή. (Το ότι στην Ελλάδα επιτρέπεται να λαμβάνουν μέρος στις εκλογές ακόμα και κόμματα που στο καταστατικό τους ορίζουν ρητά πως στόχος τους είναι η κατάλυση του πολιτεύματος είναι μάλλον μια αντιδημοκρατική ελληνική εξαίρεση παρά ένας δημοκρατικός κανόνας).
Τέλος (για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, γιατί αλλιώς ο κατάλογος των πραγμάτων που ΔΕΝ είναι δημοκρατία είναι τεράστιος), δημοκρατία ΔΕΝ είναι τόσο η επιβολή της επιθυμίας της πλειοψηφίας, όσο ο σεβασμός στη δυνατότητα της μειοψηφίας να εκφράζεται και να προσπαθεί να γίνει εκείνη πλειοψηφία (εννοείται πως μιλάμε για μειοψηφίες ανθρώπων και όχι γουρουνιών που θέλουν να εξοντώσουν οτιδήποτε δεν τους μοιάζει). Όταν μάλιστα μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα εκεί πια η άποψη της πλειοψηφίας έχει τόση σχέση όση και το δελτίο καιρού. Με λίγα λόγια, αν π.χ. η πλειοψηφία μιας χώρας επιθυμεί να εκτελεστούν όσοι μετανάστες δεν είναι εύποροι, δημοκρατία δεν είναι το να στηθούν αποσπάσματα αλλά το να προστατευθούν οι λίγοι από την τρέλα των πολλών.
Η δημοκρατία, όπως την απολαμβάνουμε στην, πολύ πιο προνομιούχα από όλες τις άλλες περιοχές του πλανήτη, Δύση, μπορεί να έχει πολλά προβλήματα και να σηκώνει πολλές διορθώσεις, αλλά είναι μάλλον προτιμότερη από την Πουτινική μονοκρατορία και τις διώξεις δημοσιογράφων, από τον Ερντογανικό αυταρχισμό και τις φυλακίσεις αντιφρονούντων, τον Κιμγιονγκουνικό ολοκληρωτισμό και τις ρομποτικές παρελάσεις, τη Μαδουρική παραφροσύνη και την εξαθλίωση που τη συνοδεύει. Και για να διατηρηθεί το προτιμότερο πρέπει να προστατευτεί. Και μπράβο σ’ αυτούς που το προστατεύουν και δεν τσιμπάνε από όσους χρησιμοποιούν τις λέξεις «δημοκρατία» και «ελευθερία» για να καμουφλάρουν τη γοητεία που τους ασκούν οι Ερντογάν αυτού του πλανήτη.
