Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια σε κάποιο γήπεδο, στα ρεπορτάζ ακούω μια φράση που ομολογώ ότι με παραξενεύει πολύ: «Ευτυχώς, από τις συμπλοκές δεν είχαμε θύματα» λένε οι πυλωροί που αναλαμβάνουν να καλύψουν δημοσιογραφικά τα κατορθώματα των οργανωμένων οπαδών κι εγώ μένω να αναρωτιέμαι τι το ευτυχές έχει η συγκεκριμένη απουσία θυμάτων. Όταν κάποιοι άνθρωποι θέλουν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για ποιον είναι ευτύχημα όταν δεν τα καταφέρνουν; Για τους ίδιους σίγουρα όχι, καθώς ο σκοπός τους είναι φανερά δολοφονικός και αυτοκτονικός. Για τους συγγενείς τους; Άνθρωποι που δέρνουν και δέρνονται συνήθως κάνουν προπόνηση στα πιο ασθενή μέλη της οικογένειάς τους τα οποία, μάλλον, θα είναι καλύτερα χωρίς αυτούς. Μήπως για την κοινωνία; Εδώ το «όχι» είναι βέβαιο και απόλυτο. Σκεφτόμενος όλα αυτά καταλήγω πως ο κλισέ δημοσιογραφικός καθωσπρεπισμός πρέπει να αποκτήσει ένα όριο και στο εξής οι ειδήσεις που έχουν να κάνουν με αυτούς τους ανθρωπόμορφους που δέρνονται για τις ομάδες τους να καταλήγουν κάπως έτσι: «Δυστυχώς από τα επεισόδια δεν υπήρξε καμία απώλεια και τα όντα αυτά θα συνεχίσουν να ζουν ανάμεσά μας».
Στην πραγματικότητα, ο μόνος κίνδυνος από τη δράση των χουλιγκάνων είναι να κάνουν κακό σε κάποιον κανονικό άνθρωπο. Κάποιον που δεν έχει διάθεση ούτε να δείρει, ούτε να δαρθεί, πόσο μάλλον να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Κι αυτός είναι ένας κίνδυνος μεγάλος. Ένα κίνδυνος που πρέπει να εξαφανιστεί. Και θα εξαφανιστεί. Αρκεί να βρει η οργανωμένη (χαχαχαχαχαχα) πολιτεία το κουράγιο να εφαρμόσει το σχέδιό μου. Ένα σχέδιο που εκτός από το ότι είναι απλό έχει και ένα άλλο πλεονέκτημα, ακόμα μεγαλύτερο: αφήνει όλους τους εμπλεκόμενους ευχαριστημένους.
Όπως είπαμε, το βασικό πρόβλημα του ξύλου που παίζουν οι ανθρωπόμορφοι οπαδοί δεν είναι ο κίνδυνος που διατρέχουν οι ίδιοι αλλά οι υπόλοιποι. Ο μόνος τρόπος να το λύσουμε είναι να εξασφαλίσουμε πως οι συμπλοκές θα λαμβάνουν χώρα κάπου που δεν θα υπάρχουν άνθρωποι. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο: Παίρνουμε μια αρκετά μεγάλη έκταση (κάτι σαν τον Τέρα το Βάιμπ), την περιφράσουμε με τρόπο που να εξασφαλίζει ότι κανείς δεν μπορεί να βγει ή να μπει και κλείνουμε μέσα τα χουλιγκάνια. Μέσα τα χουλιγκάνια του Ολυμπιακού, μέσα του Παναθηναϊκού, μέσα της ΑΕΚ, μέσα του ΠΑΟΚ, μέσα και των υπόλοιπων ομάδων. Στη συνέχεια σφραγίζουμε την είσοδο, αφού πρώτα έχουμε φροντίσει να εφοδιάσουμε τους έγκλειστους με ό,τι χρειάζονται προκειμένου να εξασκήσουν το ηλίθιο χόμπι τους. Στυλιάρια, σουγιάδες, ρόπαλα, σιδηρογροθιές... ό,τι τραβάει η ηλιθιότητά τους. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλο. (‘Ισως μερικές κάμερες τριγύρω και σε ύψος ασφαλείας ώστε να μπορούμε να απολαύσουμε τις πιο θεαματικές στιγμές).
Με τον παραπάνω απλό τρόπο καταφέρνουμε να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Τα χουλιγκάνια που θέλουν να πλακωθούν το κάνουν, έχοντας μάλιστα πλήρη ελευθερία κινήσεων, οι κανονικοί άνθρωποι δεν κινδυνεύουν και οι υπάλληλοι της τιμημένης Ελληνικής Αστυνομίας κάνουν αυτό που οι συνδικαλιστές τους απαιτούν σε κάθε τους ανακοίνωση: Τίποτα. Το «τίποτα» το λέω επειδή οι αστυνομοπατέρες της Θεσσαλονίκης έβγαλαν μια ανακοίνωση στην οποία η βασική απαίτηση είναι οι αστυνομικοί να μην εμπλέκονται σε βίαια επεισόδια και να μην κινδυνεύουν. Με λίγα λόγια κατάφεραν να χάσουν κάθε ίχνος ντροπής και να απαιτήσουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Πόσο ΠΑΣΟΚ...
Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μια τόσο απλή ιδέα δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί. Μια ιδέα που όχι μόνο δεν περιορίζει κανέναν αλλά, αντιθέτως, απελευθερώνει τους χουλιγκάνους από τους περιορισμούς του νόμου για τις ανθρωποκτονίες αλλά και τους κανονικούς ανθρώπους από τον φόβο όσων ονειρεύονται ανθρωποκτονίες. Όλοι ευχαριστημένοι, όλοι χαμογελαστοί.
Εννοείται πως δεν χρειάζεται να περιορισθούμε στα χουλιγκάνια του ποδοσφαίρου. Μπορεί να επεκταθεί και στα χουλιγκάνια των διαδηλώσεων αλλά και στα χουλιγκάνια της καθημερινότητας: Τους νταήδες που δέρνουν γυναίκες, παιδιά, ζώα και γενικότερα όποιον τους κάνει κέφι. Βεβαια... μάλλον όλοι οι παραπάνω οι ίδιοι υπάνθρωποι είναι, οπότε καλύπτοντας τους γηπεδικούς χούλιγκαν τους καλύπτουμε όλους. Και καλυπτόμαστε όλοι. Και μπράβο μας.
8°
