Υπάρχει κάτι που άνετα μπορεί να συγκριθεί με τη χυδαιότητα, τον αριβισμό και την εγκληματική αδιαφορία των ανθρώπων που συγκροτούν τη χαρούμενη παρέα που αποκαλούμε «κυβέρνηση». Είναι η κακία ενός ανθρώπου. Είναι το μίσος που βγαίνει από ένα μυαλό τόσο αρρωστημένο που δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι υπηρετεί έναν Θεό ο οποίος –σύμφωνα με το μυαλό αυτό– σκοτώνει γέρους, νέους και μικρά παιδιά επειδή έτυχε να ζουν σε μια χώρα στην οποία ο πρωθυπουργός είναι άθεος (αν και αυτό είναι εντελώς λάθoς, καθώς αν είναι κάτι ο Έλληνας πρωθυπουργός αυτό είναι εξουσιομανής).
Πιο συγκεκριμένα, το μέλος της Ιεράς της Συνόδου γράφει σε ένα παραλήρημα, που θα ήταν ιδιαίτερα αστείο αν δεν είχαμε να κάνουμε με νεκρούς, τα εξής: «...αυτός (ο Αλέκσης) και το Επιτελείο του, οι άθεοι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι αίτιοι της γενικής καταστροφής! Με την αθεΐα τους διεγείρουν την οργή του Θεού!»
Δεν γνωρίζω αν η δήθεν αθεΐα του Αλέκση και των παρατρεχάμενών του εκνευρίζει τον Θεό του Αμβρόσιου και τον κάνει να ζητάει καμένη σάρκα. Γνωρίζω όμως ότι κάποιος πρέπει να είναι πολύ μοχθηρός για να υπηρετεί έναν τέτοιο Θεό που ηρεμεί μόνο με θάνατο αθώων. Πρέπει να έχει πολύ σκοτάδι και σαπίλα στην ψυχή του (ή στο μυαλό του για εμάς τους άθεους) αυτός που δέχεται να κηρύξει στο όνομα ενός τέτοιου Θεού.
Φυσικά μιλάμε για έναν φίλο της Χρυσής της Αυγής, οπότε το σκοτάδι και η σαπίλα είναι δεδομένα, αλλά νομίζω πως εχτές ο Αμβρόσιος ξεπέρασε ακόμα και τον βορβορώδη εαυτό του και έγινε το πρώτο φαβορί για το βραβείο του χειρότερου ‘Ελληνα. Μόνο που δεν ξέρω αν, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του, θα καταφέρει τελικά να το κερδίσει.
Γιατί έχει άξιους ανταγωνιστές. Γιατί αυτόν τον τίτλο τον διεκδικούν με αξιώσεις χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες.
Τον διεκδικεί ο σύντροφος Τόσκας και ο σύντροφος Κουρουμπλής, που αντί να λουφάξουν ή να ζητήσουν μια τόση δα συγγνώμη (για παραιτήσεις δεν το συζητάμε, καθώς οι στιγμές δεν επιτρέπουν τόσο ακραίο χιούμορ), βγαίνουν με τσίπρειο θράσος σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές και μόνο που δεν ζητούν τα ρέστα από τους δημοσιογράφους που τολμούν να υπονοήσουν πως ο κυβερνητικός μηχανισμός είναι για τα πανηγύρια (ή μια και τώρα έχουμε αριστερή κυβέρνηση «για τα φεστιβάλ»).
Τον διεκδικούν τα σκουλήκια του τουίτερ, που όταν βαρέθηκαν να κάνουν πλάκα με τους νεκρούς άρχισαν να επιτίθενται σε αυτούς που προειδοποιούσαν για νεκρούς, όταν ακόμα ο Αλέκσης έκανε πρόβες για τη βράβευσή του στη Βοσνία. Τα σκουλήκια που σιγά-σιγά οργανώνονται κι αρχίζουν –όπως τα καραμανλικά είδωλά τους– να μιλούν για οργανωμένα σχέδια και σαμποτάζ, μπας και εξυπηρετήσουν τους χρηματοδότες τους (δεν καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι ότι και οργανωμένο σχέδιο να είναι, η ευθύνη τα σχέδια αυτά να μη γίνονται πράξη είναι πάλι αυτών που κυβερνούν)
Τον διεκδικούν αυτοί οι συμπολίτες μας που για δεκαετίες έζησαν και έκαναν καριέρες με σηκωμένο το δάχτυλο και ένα «κατηγορώ» στο στόμα, αλλά τώρα που οι ευθύνες αγγίζουν τους ίδιους και τους φίλους τους μας καλούν να μη μιλάμε για αυτές «γιατί είναι νωρίς ακόμα» και «πρέπει να δείξουμε σεβασμό στους νεκρούς», λες και υπάρχει μεγαλύτερος φόρος τιμής για έναν νεκρό από το να μάθεις την αλήθεια για τον θάνατό του.
Τον διεκδικούν όλοι αυτοί που πετούν τα σκουπίδια τους πάνω στους σωρούς με τα ξερόχορτα που είχαν πετάξει την προηγούμενη, δίπλα στο αυθαίρετο που είχαν χτίσει την προπροηγούμενη σε συνεννόηση με τον δημόσιο λειτουργό που είχαν λαδώσει την προπροπροπροηγούμενη.
Θα μπορούσα να συνεχίζω για πολλή ώρα με όλους τους διεκδικητές του βραβείου αυτού, αλλά καταλαβαίνω πως έχετε δουλειές. Στο κάτω-κάτω νομίζω πως είναι εξαιρετικά άδικο να ανακηρύξουμε μόνο έναν συμπολίτη ως τον χειρότερο Έλληνα, όταν υπάρχουν τόσες αξιόλογες υποψηφιότητες και η καλύτερη λύση θα ήταν ο τίτλος να δοθεί από κοινού. Σε όλους τους Έλληνες που το αξίζουν. Και είναι πολλοί. Και μπράβο τους.
7°
