Το Σαββατοκύριακο που πέρασε πολλοί συμπολίτες πόσταραν στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης κάποιες φωτογραφίες της προέδρου της Δημοκρατίας της Κροατίας με μπικίνι και την συνέκριναν με τον πρόεδρο Πίπη, τον Πάκη τον Παυλόπουλο. Το αποτέλεσμα όλων των συγκρίσεων ήταν υπέρ της Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς η οποία κρίθηκε καταλληλότερη για το προεδρικό αξίωμα από τον παρατρεχάμενο του Καραμανλή με μοναδικό κριτήριο το ότι φορούσε μπικίνι και είχε τεράστιο (αν και εμφανώς ψεύτικο) στήθος.
Θα ήθελα να γράψω για το πόσο άδικο είναι αυτό το συμπέρασμα για τον Πάκη, ειδικά από τη στιγμή που κανείς μας (δυστυχώς) δεν τον έχει δει με μπικίνι, αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί αυτό που μου φαίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον από την αδικία σε βάρος του Έλληνα Προέδρου είναι το κριτήριο των συμπολιτών, σύφωνα με το οποίο κάποιος είναι κατάλληλος για ένα πολιτικό αξίωμα επειδή είναι σέξι.
Το αν η κυρία της φωτογραφίας είναι στ’ αλήθεια σέξι δεν έχει καμία σημασία. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κάτι που να είναι «στ’ αλήθεια σέξι» για όλους. Ούτε έχει σημασία ότι η κυρία αυτή δεν είναι η πρόεδρος της Κροατίας αλλά η Κόκο η Όστιν, το μοντέλο του Πλέι του Μπόι που παντρεύτηκε τον Ice τον T. Αυτό που έχει σημασία είναι πως πολλοί συμπολίτες στ’ αλήθεια θεωρούν την εμφάνιση ένα αρκετά καλό κριτήριο για τις πολιτικές τους επιλογές. (Οι ίδιοι θα ισχυριστούν ότι κάνουν πλάκα αλλά, επειδή δεν ήρθαμε χτες από άλλο πλανήτη, ξέρουμε καλά πόσο πλάκα κάνουν.)
Μπορεί το ημερολόγιο να λέει 2018, μπορεί το να δεις δεκάδες χιλιάδες γυναίκες με μπικίνι ή εντελώς γυμνές να είναι τόσο εύκολο όσο το να μπεις στο ίντερνετ αλλά, παρόλα αυτά, η φωτογραφία μιας γυναίκας με μπικίνι και ψεύτικο στήθος στην παραλία μπορεί να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο που θα την αντιμετώπιζαν στερημένοι πιτσιρικάδες της δεκαετίας του 50. Και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζεται ως πολιτικό πλεονέκτημα.
Τα ερωτήματα είναι πολλά αλλά θα μου αρκούσε κάποιος να μπορούσε να με βοηθήσει να καταλάβω πώς είναι δυνατόν με τόση τσόντα στο ίντερνετ οι άνθρωποι να είναι το ίδιο λιγούρια με τις εποχές που για να δεις τσόντα έπρεπε να πας στο βίντεο κλαμπ άλλης γειτονιάς που δεν σε ήξεραν. Ή στο πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τσιμπάνε με μια φωτογραφία με λίγο μπούτι και λίγο (ή πολύ) βυζί.
Σπάω το κεφάλι μου και απαντήσεις που να μην συνηγορούν στην γελοιότητα του ανθρώπινου είδους δεν βρίσκω. Είμαι ο τελευταίος που θα γράψω κάτι κακό για τον αυνανισμό, αλλά διάολε, νομίζω ότι καλό είναι μετά την εφηβεία να παύει να είναι ο πυρήνας της ύπαρξης. Δεν λέω να παραμεριστεί εντελώς, δεν είμαι τρελός να προτείνω τη εγκατάλειψη μιας τόσο ωραίας συνήθειας, λέω, όμως, πως η ζωή ίσως να ήταν λίγο καλύτερη αν μπορούσε να πάει λίγο πιο κει και να αφήσει και λίγο χώρο για κάτι άλλο.
Πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να συστήσω στους συμπολίτες που ενθουσιάστηκαν με την πρόεδρο που δεν ήταν η πρόεδρος να σκέφτονται λιγότερο με το πουλάκι και περισσότερο με το κεφάλι. Μετά όμως σκέφτομαι πως ίσως η σκέψη με το πουλάκι να προέκυψε ως ανάγκη εξ αιτίας της αδυναμίας σκέψης με το κεφάλι και ίσως να είναι καλύτερα να μην αλλάξουν τίποτα. Και ίσως τελικά η Κόκο η Όστιν να είναι Πρόεδρος. Ίσως να είναι η αρχηγός ενός φανταστικού κράτους στο οποίο με τον τρόπο τους κατοικούν όλοι αυτοί οι συμπολίτες που χρειάζονται σαλιάρα καθε φορά που το βλέμμα τους πέφτει πάνω σε λίγη σάρκα. Ίσως η Κόκο η Όστιν να είναι η Πρόεδρος του ένδοξου κράτους τους Λιγουριστάν. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Κάτι άλλο, πέρα από το μπούστο ως πολιτικό κριτήριο, που έχει ενδιαφέρον είναι η ευκολία με την οποία πολλοί συμπολίτες μας αναπαράγουν μια ανοησία χωρίς να μπαίνουν στη δυσάρεστη διαδικασία της σκέψης. Είναι τo πόσοι άνθρωποι δεν σκέφτηκαν ότι μάλλον δύσκολα η πρόεδρος μιας χώρας (αν εξαιρέσουμε την Ιταλία) θα εμφανιζόταν στην παραλία ως συνταξιοδοτημένη τσοντού. Έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι, μετά από χρόνια φέικ νιούζ και φώτοσοπ, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε. Και να επιλέξουν αναλόγως. Και μπράβο και σ’ αυτούς.
10°
