Στην Ελλάδα, για να τραβάει κάποιος, οφείλει να επιδεικνύει κοινοβουλευτικό κουτσαβακισμό, να δίνει ατάκες για το twitter, να κάθεται πάνω στα ψέματά του και να κομπάζει
Α, ναι, δεν το συζητώ. Το ακούω και εγώ σε κάτι συγκεντρώσεις φίλων που, αν το σπίτι είναι μεγάλο, μέχρι να αλλάξουν δωμάτιο έχουν μετακινηθεί από το «μεταρρυθμιστικό κέντρο» στην Κεντροαριστερά. Ναι, φυσικά. Όταν έρχεται η συζήτηση στις εκλογές όλοι συμφωνούν ότι ο Κυριάκος δεν τραβάει. Βέβαια ο Κυριάκος έχει διψήφια διαφορά στις δημοσκοπήσεις και βλέπει προς αυτοδυναμία. Ξεκίνησε την κούρσα της Νέας Δημοκρατίας ως το απόλυτο outsider, όταν ο Τσίπρας ήταν, περίπου, ο εθνικός μας κανακάρης. Ο ένας είχε τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και ο άλλος μάζευε φασούλι το φασούλι. Τώρα ο Κυριάκος τον κερδίζει στην πρόθεση ψήφου, στην παράσταση νίκης, στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Αλλά κατά τα λοιπά δεν τραβάει. Προφανώς επειδή στην Ελλάδα για να τραβάει κάποιος οφείλει να επιδεικνύει κοινοβουλευτικό κουτσαβακισμό, να δίνει ατάκες για το twitter, να κάθεται πάνω στα ψέματά του και να κομπάζει. Ωστόσο, θα συμφωνήσω με τους φίλους μου. Ο Κυριάκος δεν τραβάει. Είναι, βλέπετε, που στις δικές μου παρέες, όταν ο Μητσοτάκης κέρδισε την εκλογή στη Νέα Δημοκρατία, περιμέναμε ότι θα φτιάξει ένα μεγάλο Ποτάμι με δυναμική εκλογικής νίκης. Ναι, έτσι ακριβώς, όπως σας το λέω. Εκείνο το βράδυ τον κλάψαμε τον Σταύρο, αλλά μέχρι το πρωί η λύπη μας είχε αντικατασταθεί από το σενάριο που έδειχνε τον Μητσοτάκη να μπαίνει στη Νέα Δημοκρατία, να βγάζει έξω τους ακροδεξιούς, να τους αντικαθιστά με hipsters, με πελάτες του Free Thinking Zone, να κάνει πρώτη συνάντηση με την οργανωτική επιτροπή του pride, έχοντας από πίσω του μία αφίσα «Legalise it». Δεν έγινε έτσι. Και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Διότι αν ο Μητσοτάκης έκανε όλα αυτά που περιμέναμε, τώρα, πράγματι, δεν θα είχε ένα μεγάλο Ποτάμι. Θα είχε, απλώς, κάτι μεγαλύτερο από το Ποτάμι.
Η αλήθεια είναι ότι κάπου άρχισε να μας μπερδεύει. Ενίοτε και να απογοητεύει, με τους χειρισμούς σε θέματα αιχμής όπως το Μακεδονικό, ή ιδιαίτερου συμβολισμού όπως η αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο αντίλογός του είναι πειστικός. Αν συναινούσε στη λύση του Μακεδονικού, με στρατηγούς και Μακεδονομάχους να είναι στα κάγκελα, σήμερα θα είχε στο λαιμό του τα δοντάκια του Βελόπουλου, του Καμμένου, του στρατηγού Φράγκου και της Χρυσής Αυγής. Ο Μητσοτάκης ελέγχεται επίσης για την ανοχή του προς τη δεξιά/ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ότι για να κερδίσεις εκλογές, πρέπει να είσαι πολυσυλλεκτικός. Και ο Τσίπρας, όταν πήγε στις εκλογές, είχε κάτι συνιστώσες όπως η «Ρόζα». Σήμερα κανείς δεν τους θυμάται όλους αυτούς. Και αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον παράξενο να διαβάζεις, ενδεχομένως σωστή, κριτική για τον Άδωνι και τον Βορίδη από παράγοντες του δημοσίου λόγου που δεν ενοχλούνται πλέον από τους Πολάκηδες. Τους ενοχλεί ο Άδωνις που είναι δεξιός, αλλά δεν είχαν κανένα αισθητικό πρόβλημα με τη Ζωή και τον Λαφαζάνη.
Ας είναι. Το ωμό ερώτημα των επόμενων εκλογών θα είναι αν θέλουμε να παραμείνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας ή να δώσουμε ευκαιρία στον Μητσοτάκη. Ξέρουμε την απάντηση. Και ο Μητσοτάκης θα έχει εύκολη δουλειά. Όταν ο προκάτοχός σου έχει πιάσει πάτο, δεν μπορείς να πας χειρότερα. Και τότε, μετά τις εκλογές, θα δούμε αν οι μεταρρυθμιστικές του προθέσεις είναι αληθινές ή αν ψωνίσαμε τελικά έναν δεξιό παλαιάς κοπής που έχει τη δυνατότητα να ξεγελάει ως σύγχρονος. Ενδεχομένως μία προγραμματική συμφωνία με το Ποτάμι θα βοηθούσε, αν και δεν ξέρω πλέον πόση απήχηση έχουν ο Σταύρος και οι άνθρωποί του. Θα έδειχνε πάντως ένα δείγμα προθέσεων προς πολίτες που θα ήθελαν να ψηφίσουν τον Μητσοτάκη, αλλά όχι τη Νέα Δημοκρατία, προς ψηφοφόρους που έχουν μία δυσανεξία στη Δεξιά. Τον τελευταίο καιρό ο Μητσοτάκης βλέπει συνέχεια προς τα Δεξιά του. Ας κοιτάξει και λίγο προς την άλλη πλευρά, γιατί τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως τα φαντάζεται. Και είναι τυχερός που από εκεί είναι η Φώφη με παραδοσιακό, κορεσμένο ΠΑΣΟΚ.
20°
