Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία: ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει, με πατρικά αισθήματα, το αναρχικό-τρομοκρατικό κίνημα• το ενθαρρύνει και το προστατεύει. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ βρίσκονται στη μέγγενη του ευρωπαϊκού ελέγχου, ονειρεύονται βομβιστικές επιθέσεις, δολιοφθορές και ξήλωμα πεζοδρομίων: «εξέγερση»• Μάη του ’68 ξανά και ξανά, Πολυτεχνείο ξανά και ξανά. Και πιθανώς πολιτικές δολοφονίες προκειμένου να ξεμαγαρίσει ο τόπος: στην παραδοσιακή αριστερή νοοτροπία, η βία δεν αφαιρεί από τις πράξεις το ηθικό τους περιεχόμενο. Όλα αυτά είναι γνωστά: η αριστερά δεν φαίνεται να αλλάζει παρά τις μεταρρυθμιστικές απόπειρες στην πορεία της ιστορίας της. Παραμένει διχαστική, επιρρεπής στις δολοπλοκίες και στη βαναυσότητα, στη μεροληψία και στο κοινωνικό μίσος.
Οι πανηγυρισμοί για την αθωωτική απόφαση του Πενταμελούς δικαστηρίου εκτός του ότι επιβεβαιώνουν το προφανές ― το πόσο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμπαθούν το πιο προβληματικό κομμάτι της ελληνικής νεολαίας ― καταδεικνύουν μερικά ακόμα στοιχεία του πολιτικού κλίματος. Οι ιδεολογικές σχέσεις και ο σφιχτός εναγκαλισμός, σύμφωνα με την έκφραση της εισαγγελέως κ. Μασούρα, δεν περιορίζεται μεταξύ αναρχικών και τρομοκρατών, αλλά επεκτείνεται στην τύποις κοινοβουλευτική αριστερά.
Η κοινοβουλευτική αριστερά ονειρεύεται τον μυστικισμό και τις επαναστατικές δόξες της εξωκοινοβουλευτικής. Κατά κάποιον τρόπο νιώθει αμηχανία ή και ενοχή για την εξημέρωσή της, για τον εγκλεισμό της στους θεσμούς και στους τέσσερις τοίχους του Κοινοβουλίου. Κοιτάζει από μέσα προς τα έξω γεμάτη νοσταλγία και μ' ένα τσίμπημα ζήλειας: οι «επαναστάτες» παραβιάζουν θεαματικά τους νόμους, κυνηγιούνται με την αστυνομία, καταστρέφουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία, απειλούν τη ζωή πολιτών. Η νομιμότητα δεν ταιριάζει στην αριστερά• της ταιριάζει η συνωμοτικότητα, τα κρησφύγετα, οι ρομαντικές ηρωίδες τύπου «Καταρίνα Μπλουμ». Αυτή τη συναρπαστική ζωή θέλει να διάγει• όχι εκείνη της Βουλής, της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης: συνεδριάσεις, διαδικασίες, αποφάσεις• όλα αυτά παραείναι βαρετά. Και απαιτούν το ανάλογο ντύσιμο.
Ο δεύτερος λόγος για τον σφιχτό εναγκαλισμό και την ενθουσιώδη ομολογία του είναι, φυσικά, ψηφοθηρικός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει σ’ αυτή την αναχρονιστική νεολαία που ζει τον μύθο του αντάρτη των πόλεων. Και πράγματι μπορεί να την κερδίσει μέσω της επιείκειας και της κολακείας: δεν είναι δύσκολο• πρόκειται για νέους ανθρώπους χωρίς έρμα που μοιάζουν με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προτού γίνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, οι κυβερνώντες, τόσο με τη βιογραφία τους (σκράπες, αντιγραφείς, καταληψίες) όσο και με τη σημερινή τους κοινωνική συμπεριφορά, χειροκροτούν όλα όσα ευθύνονται για την ελληνική στασιμότητα: την οκνηρία, την αψηφισιά του νόμου, την ατιμωρησία, την εχθρότητα προς το κράτος και τους θεσμούς. Αλλά, όπως προανέφερα, αυτό το χειροκρότημα είναι μια ψυχική ανάσα για τον συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ και μαζί μια προσπάθεια ενίσχυσης της δημοτικότητάς του.
Ο τρίτος λόγος, συνυφασμένος με τους προηγούμενους, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μεγάλη δόση αριστεροσύνης για να διατηρηθεί στην εξουσία. Καθώς, αναπόφευκτα, υπάκουσε στις ευρωπαϊκές εντολές ― ενώ, προεκλογικά, είπε τα ψέματα που είπε με τον πλέον πομπώδη τρόπο στην ιστορία της πολιτικάντικης μεγαλοστομίας― αναζητεί τώρα αριστερή ρητορική. Η ρητορική της στήριξης της αριστερής τρομοκρατίας φαίνεται εύκολη και ανέξοδη αν και έχει θλιβερές συνέπειες για το γενικό ήθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει δεκάρα για το ήθος• δεν ξέρει καν για τι πράγμα μιλάμε: δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες που έχει η κυβερνητική ερωτοτροπία με παράγοντες υπονομευτικούς για το πολίτευμα και για την ασφάλεια των πολιτών. Εξάλλου, ο ελληνικός λαός δεν διαθέτει επαρκή δημοκρατική ευαισθησία ώστε να αντιδρά σε τέτοιου είδους δημαγωγία: παρατηρείται μιθριδατισμός• δηλητηριαζόμαστε σιγά-σιγά με τα συστατικά του καθεστώτος και τίποτα δεν είναι ικανό να μας εντυπωσιάσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίζει τους πολίτες στους δικούς του και στους «άλλους». Όταν η δικαιοσύνη αθωώνει δικούς του (συχνά οι δικοί του είναι συγγενείς εξ αίματος) την εγκωμιάζει• όταν αθωώνει άλλους τη θεωρεί προβληματική. Επίσης, παίζει ρόλο η εστίαση: οι δικοί του πρέπει να βρίσκονται διαρκώς στο επίκεντρο της δημοσιότητας και του κοινού ενδιαφέροντος• τους άλλους ας τους φάει το μαύρο φίδι.
9°
