Μας μπουμπούνισαν το κεφάλι τα κανάλια της κρατικής τηλεόρασης με την «επέτειο των πέντε χρόνων από τότε που έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ». Λογικό. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου… Ιδιαίτερα ένα σπίτι που τους ενοίκους του τους τρέφει τόσο πλουσιοπάροχα και με τόσο προνομιακούς όρους. Του οποίου, βέβαια, σπιτιού η συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχει καν νοοτροπία ενοίκου αλλά ιδιοκτήτη (διά χρησικτησίας, ίσως). Αρκεί να δει κάποιος τη συμπεριφορά του αρχισυνδικάλα Καλφαγιάννη και να ακούσει τα λεγόμενά του για να καταλάβει σε τι χέρια έχει πέσει ο οργανισμός της οδού Μεσογείων και ποιος κάνει κουμάντο εκεί.
Άσε εκείνο το εκτρωματικό γλυπτό, το αφιερωμένο στους νεκρούς (sic) του «μαύρου στην ΕΡΤ». Προφανώς, έτσι έχουν ονομαστεί κάποιοι από τους σχεδόν 4.000 εργαζόμενους και «εργαζόμενους» στην τότε ΕΡΤ οι οποίοι έτυχε να πεθάνουν από φυσικό θάνατο μεταξύ 2013 και 2015. Εκτός και αν το «μνημείο» υπαινίσσεται ότι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν από τη στενοχώρια τους επειδή είχε κλείσει η ΕΡΤ και επειδή δεν θα δούλευαν πια σε αυτή. Τότε όμως, κατ’ αναλογίαν, θα μπορούσε να υποστηριχθεί η άποψη ότι απ’ όσους πέθαναν τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2015 κάποιοι πέθαναν γιατί δεν άντεχαν στην ιδέα ότι θα παραδοθεί η διακυβέρνηση της χώρας στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη και τον Καμμένο, και επομένως μπορεί να γίνεται λόγος για «τους νεκρούς που άφησε πίσω της η άνοδος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία».
Για να αφήσουμε όμως τα αστεία και να γυρίσουμε στην ΕΡΤ, ή μάλλον στο Καλφαγιανιστάν (ούτε ο «ευέλικτος» Τσακνής δεν άντεξε τα καψόνια που του έκανε ο πατέρας-αφέντης της ΕΡΤ), όλοι όσοι αυτές τις μέρες έχυναν δάκρυα και έσχιζαν τα ιμάτιά τους για το «μαύρο» του 2013 έσπευδαν παράλληλα να μας εξηγήσουν, λες και δεν το ξέραμε, πόσο απαραίτητο είναι να υπάρχει δημόσια (όπως τη λένε) τηλεόραση. Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Ούτε ο πιο ακραίος οπαδός της πιο απόλυτης κυριαρχίας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αλλού ήταν –και είναι– το ζήτημα: αν χρειάζεται ή όχι κρατική (άντε, δημόσια) τηλεόραση και ραδιοφωνία με σχεδόν 4.000(!) άτομα προσωπικό. Ας ρίξει κάποιος μια ματιά στο πόσους/ες απασχολούν οι αντίστοιχοι φορείς άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και θα εντυπωσιαστεί.
Δεν αμφισβητώ ότι ο τρόπος με τον οποίο οι τότε κυβερνώντες επιχείρησαν να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση στην τότε ΕΡΤ ήταν ατυχής και άγαρμπος. Όμως, ούτε εκείνοι είπαν ποτέ πως θα καταργούσαν την κρατική/δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία. Να τη στήσουν από την αρχή έλεγαν ότι ήθελαν, αλλά όχι πια σαν φέουδο παλαιολιθικών συντεχνιών και προκλητικών εργατοπατέρων. Εξού και είχαν δημιουργήσει τη ΝΕΡΙΤ, αν θυμάμαι καλά το όνομά της, η οποία είχε όμως 700-800 εργαζόμενους, όπως είναι το λογικό, χωρίς μάλιστα να είναι χειρότερη από άποψη ποιότητας και θεαματικότητας από τη σημερινή ΕΡΤ-Λεβιάθαν.
Παρά το ότι διάφοροι εξυπνάκηδες προσπαθούν να μας πουλήσουν καθρεφτάκια λέγοντάς μας «μα, η ΕΡΤ δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό», όλοι μας πληρώνουμε κερατιάτικα για το Καλφαγιανιστάν, και μάλιστα υπό την απειλή να μας κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα. Τούτου δοθέντος, σκασίλα της της κυβέρνησης αν έχει το μαγαζί θεαματικότητα/ακροαματικότητα, αν τα έσοδα καλύπτουν τα έξοδα, και γενικά τι γίνεται εκεί μέσα. Αρκεί να υπάρχουν αφενός κανάλια και ραδιόφωνα στα οποία οι κυβερνώντες να φιλοξενούνται αφειδώς ώστε να λένε το ποίημά τους, και αφετέρου να βρίσκουν δουλειά δημοσιογράφοι πρόθυμοι να υπηρετούν τη κυβερνητική προπαγάνδα.
7°
