Σήμερα, Πέμπτη, μαζί με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων –φυσικά διαφορετικών από/για κάθε παράταξη, όπως είθισται εδώ και δεκαετίες– αναμένονται πολλές πικάντικες λεπτομέρειες. Μέχρι στιγμής, η ειδησεογραφία έχει καταγράψει τα εξής ευτράπελα:
• Στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, έγινε επίθεση 20 κουκουλφόρων, που συγκρούστηκαν με την περιφρούρηση της ΠΚΣ (ΚΚΕ), απωθήθηκαν και αποχώρησαν ρίχνοντας φωτοβολίδες (κυριολεκτικά).
• Στη Νομική της Αθήνας έγιναν εκλογές τόσο στο κτίριο της Σόλωνος, όσο και στην… «Αίγλη» Ζαππείου, με διαφορετικές κάλπες. Οι άλλες παρατάξεις κατάγγειλαν τις δεύτερες κάλπες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (Νέα Δημοκρατία).
• Στα ΤΕΦΑΑ της Αθήνας, η ΠΚΣ κατάγγειλε την ΔΑΠ - ΝΔΦΚ για νοθεία.
• Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, οι εκλογές αναβλήθηκαν, από το φόβο των επεισοδίων (πρόπερσι είχαν γίνει στο… Πάρκο Ελευθερίας και πέρυσι στο… Ζάππειο). Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κατάγγειλε γι’ αυτό την ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ; Δημοκρατική Συμπαράταξη; Κίνημα Αλλαγής;)
•Σε τρεις σχολές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Θετικών Επιστημών, Πολυτεχνική, Νομική) καταγράφτηκαν επιθέσεις ενάντια σε μέλη της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ
• Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, το Bloco (ΣΥΡΙΖΑ) καταγγέλλει ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ το απέκλεισε από τις κάλπες.
Κι όμως, οι φοιτητικές εκλογές ήταν κάποτε υπόδειγμα δημοκρατικών διαδικασιών. Όταν έγιναν οι πρώτες μετά τη δικτατορία, στις 9 του Νοέμβρη του 1974, και για μερικά χρόνια:
• Υπήρχε μαζικότατη συμμετοχή.
• Υπήρχε ενιαία και μη αμφισβητούμενη ανακοίνωση αποτελεσμάτων, με ευθύνη της Εθνικής Φοιτητικές Ένωση Ελλάδας (συγκροτήθηκε το 1975, έχει προ πολλού σβήσει)
• Το θέμα γινόταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και πρώτη είδηση στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
• Ήταν αδιανόητος ο αποκλεισμός οποιουδήποτε από οποιονδήποτε.
• Όταν γίνονταν επεισόδια, ήταν περιορισμένα και δε διαταράσσανε τη διαδικασία.
Από τις καταλήψεις του 1979 και μετά (οι οποίες, ήδη από τότε, είχαν γίνει για όλο και πιο εύκολες σπουδές), το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε συνεχή ύφεση. Πάρα πολλά πρώτα ονόματα της εποχής από τη λεγόμενη «Γενιά του Πολυτεχνείου» (δηλαδή όσοι είχαν μπει στο πανεπιστήμιο τη δεκαετία του ’70) αναδείχτηκαν στην πολιτική κι έχουν γίνει βουλευτές, υπουργοί, ευρωβουλευτές, ένας πρωθυπουργός κ.λπ. (ενδεικτικά: Καραμανλής, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Κουτσούμπας, Βούτσης, Στέλιος Παππάς, Κούλογλου, Παπαδημούλης, Παφίλης, Μεϊμαράκης, Βενιζέλος και πάρα πολλοί άλλοι), αλλά το πεδίο που τους εξέθρεψε δεν «μετράει» πια στην πολιτική ζωή.
Εδώ και πολλά χρόνια, ό,τι αποκαλείται «φοιτητικός συνδικαλισμός» συνίσταται κατά κύριο λόγο στα εξής:
• Προσωπική ανέλιξη του συνδικαλιστή προς πανεπιστημιακές θέσεις
• Τρομοκρατία όσων καθηγητών προσπαθούν να μείνουν ανεξάρτητοι
• Διάλυση συνεδριάσεων πανεπιστημιακών οργάνων
• Καταλήψεις
• Παρεμπόδιση πανεπιστημιακού εκσυγχρονισμού
• Υποστήριξη του λεγόμενου «πανεπιστημιακού ασύλου», που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί, πλέον, κάλυψη παράνομων πράξεων.
Όλα τα παραπάνω είχαν ξεκινήσει με ευθύνη της δικής μου γενιάς, συνεχίστηκαν επί Ανδρέα Παπανδρέου (με ύφεση, αφού πολλά αιτήματα, συντεχνιακά και μη, είχαν γίνει δεκτά), αυξήθηκαν στα χρόνια των Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου και έγιναν επίσημα, παράλληλη ή και κυρίαρχη εξουσία στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Τώρα αυτό που ζούμε –με μερικές σημαντικές εξαιρέσεις προσωπικής αυταπάρνησης φιλότιμων και ατρόμητων διδασκόντων και διδασκουσών– είναι ο αργός θάνατος των ελληνικών πανεπιστημίων, πολλά από τα οποία είναι απλά «άταφοι νεκροί». Όμως, οι φορολογούμενοι συνεχίζουν να τα συντηρούν, οι απασχολούμενοι σ’ αυτά συνεχίζουν να πληρώνονται, οι φοιτητές συνεχίζουν να παίρνουν πτυχία, οι κ. Φίλης και Γαβρόγλου να εκτελούν διάφορα απίθανα σχέδια (το πιο πρόσφατο: η πανεπιστημιοποίηση ενός αριθμού ΤΕΪ) κλπ. Α, και φυσικά γίνονται και οι φοιτητικές εκλογές, πάντα όλο και πιο αργά, πάντα όλο και πιο κοντά στο καλοκαίρι και τις διακοπές.
Ποιος ασχολείται, θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται. Κι όμως, ο επόμενος Τσίπρας (το βιογραφικό του οποίου, όταν είχε πρωτομπεί στην πολιτική, περιλάμβανε μόνο δυο λέξεις: «καταληψίας σχολείων» - ούτε καν πενεπιστημίων) είναι πιθανότατα ένας από τους πρωταγωνιστές των χτεσινών εκλογών. Αδιάφορο αν είναι γαλάζιος, κόκκινος, πράσινος, ροζ, πορτοκαλής ή κίτρινος. Γιατί πιθανότατα ισχύει πως: όσο πιο συνδικαλιστής, τόσο πιο, πρώτο, αγράμματος, και, δεύτερο, πιο κοντά στην εξουσία. Αμφότερα και ταυτόχρονα.
Εκτός κι αν ο επόμενος πρωθυπουργός είναι καταληψίας δημοτικού σχολείου, νηπιαγωγείου ή βρεφονηπιακού σταθμού.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
11°
