Υπάρχουν άνθρωποι που εισέρχονται μάχιμοι από τους στίβους της ζωής στην πολιτική, και άλλοι που πρωτομαθαίνουν τη ζωή κόβοντας αμήχανες βόλτες στους διαδρόμους της Βουλής. Ο βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ Γιώργος Μαυρωτάς ανήκει στην πρώτη και σπάνια αυτή κατηγορία. Τον ξεχωρίζει κάποιος προσεκτικός παρατηρητής της δημόσιας ζωής, που δεν ταυτίζει την πολιτική με την ατέρμονη και μάλλον βαρετή «κοκκορομαχία» των τηλεοπτικών πρωινάδικων. Η τηλεόραση, ως γνωστόν, παραμένει ακόμη και σήμερα παγιδευμένη στην αντιπαράθεση του φθηνού εντυπωσιασμού και της τετριμμένης καφενειακής σύγκρουσης. Αναπαράγει αντανακλαστικά και «επί το χείρον» τον διάχυτο λαϊκισμό της μνημονιακής κατάθλιψης. Προσκαλεί τους θεαματικά επεισοδιακούς και μένει σε απόσταση από τον μεστό πολιτικό λόγο.
Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι μία πρωτότυπη κοινοβουλευτική φωνή, προσγειωμένη πάντα στον ρεαλισμό, με ήπιο και πολιτισμένο τόνο, με καταρτισμένη παρουσία και καλοδιαβασμένη πάντα προετοιμασία. Ακόμη και όταν πρόσφατα προκλήθηκε από τις διαδικτυακές μανιέρες του Αν. Υπουργού Πολάκη, που έδρασε ως πρόθυμος και αυτόκλητος υπερασπιστής της πρωθυπουργικής συντρόφου (στην υπόθεση διορισμού της ως μέλος του διδακτικού προσωπικού του ΕΜΠ), ο ίδιος έμεινε ατάραχα πιστός στο αξιακό πλαίσιο με το οποίο βλέπει την πολιτική: σοβαρότητα στην αντιπαράθεση, τεκμηριωμένος λόγος, επιστημονικός ορθολογισμός. Δεν παρασύρθηκε στον αχρείαστο ευτελισμό, προς χάριν μίας ατελέσφορης δημοσιότητας.
Το κεντρικό επίνειο της ζωής του Γιώργου Μαυρωτά υπήρξε αναμφισβήτητα ο αθλητισμός, οι πισίνες του πόλο. Είκοσι χρόνια στον πρωταθλητισμό, περισσότερες απο 500 συμμετοχές στην Εθνική ομάδα, συμμετοχή σε πέντε Ολυμπιάδες, και μία άκρως τιμητική συμμετοχή στη μεικτή κόσμου του πόλο. Ένας από τους σημαντικότερους αθλητές στην ιστορία του πόλο στη χώρα. Και ταυτόχρονα δίπλωμα και διδακτορικές σπουδές στους Χημικούς Μηχανικούς του Πολυτεχνείου. Στα παιδικά και νεανικά του χρόνια έφευγε πάντα με δύο τσάντες από το σπίτι (του σχολείου και της πισίνας). Έκανε αυτόν τον σπάνιο συνδυασμό της εντατικής πρωταθλητικής καριέρας και των σπουδών υψηλών προδιαγραφών, που το θαυμάζει κανείς πάντα είτε το βλέπει με τα γυαλιά του αθλητισμού, είτε με αυτά της επιστήμης. Σήμερα είναι αναπληρωτής καθηγητής στη σχολή Χημικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Πάνω σε αυτό το μοτίβο της διπλής βιωματικής εμπειρίας του αθλητή και επιστήμονα βασίζει και τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, τον Λουκά και τον Φίλιππο, του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος «Το θεώρημα της επτάδας» που έγραψε το 2010, θέλοντας να αποτυπώσει τα νωπά ακόμη τότε, αλλά ισχυρά σε όλη τη ζωή συναισθήματα της πρώτης νιότης του. Όπως λέει ο ίδιος, «ο Λουκάς και ο Φίλιππος ήταν η σημειολογία απόλυτου διχασμού μου». Και σαν να φαίνεται όμως πως αυτό που τον έκοβε τότε στη μέση μεταξύ αθλητισμού και επιστήμης ίσως να αποδείχθηκε το μεγαλύτερο συνθετικό προσόν του, και του δίνει σήμερα βίωμα, εμπειρία και γνώση στις απαιτητικές «πισίνες» της Βουλής.
Θα είχαν λιγότερη σημασία όλα αυτά, αν το 2015 ο Γιώργος Μαυρωτάς δεν έμπαινε στη Βουλή, και δεν έδινε εξαρχής δείγματα γραφής περισσότερο ενός ευρωπαίου φιλελεύθερου πολιτικού, ο οποίος προέρχεται κυριολεκτικά από το πρωταρχικό καμίνι μίας κανονικής ζωής. Μίας ζωής δηλαδή της αριστείας, της προόδου, της προσπάθειας, μιας ζωής που δεν του χαρίστηκε τίποτε. Καθώς συζητάμε επιχειρώ να συνδέσω, έστω ελλειπτικά, τις αθλητικές αξίες και την άμιλλα των νεανικών χρόνων, του επιστημονικού ορθολογισμού της ακαδημαϊκής ζωής και της εμπειρίας της πολιτικής πράξης τώρα στην ωριμότητα. Ο ίδιος έχει αποσαφηνισμένο αυτό το κάδρο: «Ο αθλητισμός, και ειδικά το ταξίδι του πρωταθλητισμού, σφυρηλάτησε ενδόμυχα μέσα στα χρόνια τόσο τη σχέση μου με την επιστήμη, όσο και την ανάγκη προσφοράς στη δημόσια σφαίρα και ζωή. Η μέθοδος, η ακρίβεια, η ομαδικότητα, η αλληλουχία προσπάθειας και αποτελέσματος, που μου κληροδότησε η έντονη επαφή με τον αθλητισμό, με οδήγησε ίσως ασυναίσθητα στην τεχνοκρατική πλευρά της επιστήμης, και αυτό με τη σειρά του και συνδυαστικά μου προσέδωσε πολιτική ταυτότητα. Αν έπρεπε να την προσδιορίσω θα αυτοτοποθετούμουν στην τομή της φιλελεύθερης οικονομίας και της σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής αντίληψης, όπως διαμορφώνεται πλέον στις ημέρες μας σε μία παγκοσμιοποιημένη σφαίρα όμως». Τις τελευταίες ημέρες οι συζητήσεις για σοσιαλδημοκρατικές στροφές έχουν γίνει μείζον θέμα εγχώριου προβληματισμού κυρίως ως προς το στίγμα του Σύριζα. Κάποιοι διανοούμενοι ερίζουν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Τον ρωτάω επί αυτού. «Κατ' αρχάς να σημειώσω πως ο θεωρητικός προσδιορισμός ιδεολογικών τάσεων, πέραν του ότι εμπεριέχουν έναν φυσιολογικό υποκειμενισμό, έχουν διαφορετικό νόημα στις ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα. Η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι στο φόρτε της στην Ευρώπη, και από την άλλη στην Ελλάδα καθίσταται ξαφνικά το "μήλον της έριδος". Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις συμμαχίες που διαμορφώνονται στη Γερμανία, αλλά και το σύγχρονο μεταρρυθμιστικό πείραμα του Μακρόν στη Γαλλία. Ο Σύριζα δεν ξέρω και αν ο ίδιος ακόμη, αισθάνεται κοντά ή βολικά σε μια προοπτική σοσιαδημοκρατικοποιησής του. Δεδομένων κάποιων ιδεοληπτικών του εμμονών, πιστεύω ότι το κάνει περισσότερο στο πλαίσιο μιας μικροδιαχείρισης της συγκυρίας. Η προσπάθεια που γίνεται αυτή τη στιγμή για να ομογενοποιηθεί ο χώρος του Κινήματος Αλλαγής −και για τον οποίο απαιτείται ακόμη δρόμος− όπου γίνεται η ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με το προοδευτικό κέντρο θεωρώ ότι είναι το επίκεντρο ενός σύγχρονου μεσαίου χώρου που έχει ανάγκη η χώρα για μεταρρυθμιστικές πολιτικές και πολιτική σταθερότητα».
Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι άνθρωπος συγκροτημένος, προσηνής, απλός με έντονη διάθεση χιουμοριστικής ανάγνωσης των στιγμών της καθημερινότητας. Σπάει με το παράδειγμά του τις κλισέ νόρμες και τις κλασικές εκδοχές των πολιτικών του ελληνικού κοινοβουλίου. Ασχολήθηκε με την πολιτική ως μια φυσική εξέλιξη της πυκνής και δημιουργικής κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής του, και όχι ως αποτέλεσμα της έντονης μαθητικής ή φοιτητικής συνδικαλιστικής δράσης του. Υπήρξε αθλητής παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά δεν του προσέδωσε αυτό το πολιτικό διαβατήριο στα έδρανα του κοινοβουλίου. Χρειάστηκε τελικά να αποκτήσει επαγγελματική αυτονομία, να γίνει πανεπιστημιακός δάσκαλος, πριν αισθανθεί έτοιμος να αναμειχθεί στην πολιτική ζωή.
Αυτή την εβδομάδα η ομιλία του για την αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με την προηγούμενη για το σύμφωνο συμβίωσης, όταν καταχειροκροτήθηκε απο τις περισσότερες πτέρυγες της Βουλής. Έδειξε πως μπορεί να συνδυάζεται ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων, παράλληλα με μία φιλελεύθερη θεώρηση της οικονομίας και της κοινωνικής οργάνωσης, και μία ψύχραιμη, πολιτισμένη και σύγχρονη ανάγνωση του κόσμου.
Τον συναντήσαμε στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Του ήταν οικεία η ευρύτερη περιοχή του Φαλήρου, καθώς μου εξήγησε ότι εκεί απέναντι πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Καθώς πίναμε καφέ στο εμβληματικό κτίριο του μεγάλου ιταλού αρχιτέκτονα Ρέντζο Πιάνο του ζήτησα σαν επιμύθιο της συζήτησής μας να μου πει με δύο κουβέντες τι σημαίνει για τον ίδιο ρεαλισμός στην πολιτική. Μου απάντησε συμβολικά. «Όπως στην "πολιστική" έχεις δύο αντιπάλους, τον φυσικό αντίπαλο και την αντίσταση του νερού, έτσι δύο έχεις και στην πολιτική, τον πολιτικό αντίπαλο και την αντίσταση στην αλλαγή...».
Η Villy Calliga ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα.Τα τελευταία δέκα χρόνια κινείται επαγγελματικά σε πολλαπλούς τομείς (αρχιτεκτονική φωτογραφία, documentary, πορτραίτα ιδιωτών, φωτογραφία μόδας, photocollage, illustration κλπ). Έχει επιμεληθεί σειρές φωτογραφικών και εικαστικών εκθέσεων (Transformations, Kyoto Dream, Περιπλανήσεις, Colors, Senses One Life One Body, Μορφές και αλλοιώσεις, Emvrio Anagenesis κλπ). Διοργάνωσε και επιμελήθηκε τους εικαστικούς κύκλους Twenty Boxes και Urban Lab για νέους φωτογράφους και εικαστικούς, στην Αθήνα. Τον τελευταίο χρόνο επικεντρώθηκε στην αφηγηματική της φωτογραφίας ολοκληρώνοντας το ‘’Desmoi - The Mother Daughter project’’, μια φωτογραφική μελέτη της σχέσης μητέρας-κόρης.
9°
