Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία πως το Μέγαρο Μαξίμου υπό τη σημερινή του σύνθεση αδυνατεί να διαχειριστεί, έστω για το θεαθήναι, ευρέως βεληνεκούς κρίσεις. Με δεδομένο το έλλειμμα σχεδιασμού, η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης αρκείται να διαχειρίζεται τα επιφαινόμενα προκειμένου να μειώσει τις ασύμμετρες απώλειες.
H συνήθης εικόνα του πρωθυπουργού να σπεύδει την ύστατη στιγμή να «συμμαζέψει» τα πράγματα, περιοριζόμενος στην επικοινωνιακή διαχείριση των απωλειών, αποτελεί πλέον (θα έπρεπε τουλάχιστον) άσκηση για φοιτητές στα αμφιθέατρα των σχολών Πολιτικής Επιστήμης με τον γενικό τίτλο «Τι πρέπει να αποφύγετε».
Στο πλαίσιο αυτό της παθολογικής αδυναμίας, η κυβέρνηση προετοιμάζεται σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Το ένα αφορά τις δυσμενείς εξελίξεις στο «Μακεδονικό». Τα πράγματα, όπως αναμενόταν, δυσκόλεψαν και η εξ αρχής λανθασμένη τακτική του αρμόδιου και αποκλειστικού διαχειριστή Νίκου Κοτζιά οδηγεί αναπόφευκτα στην προετοιμασία της επερχόμενης διπλωματικής ήττας. Ήδη ο κ. Κοτζιάς ενημέρωσε πως θα πρέπει να δοθεί παράταση στις διαπραγματεύσεις αποδεχόμενος το αυτονόητο. Πως η διπλωματία της ΠΓΔΜ έθεσε εξ αρχής κόκκινες γραμμές τις οποίες τήρησε, φέρνοντας την ελληνική πλευρά προ αδιεξόδου. Το ακατανόητο συνίσταται στο ότι το ελληνικό ΥΠΕΞ διέθετε εξ αρχής τον πλήρη φάκελο των δεδομένων. Δεν μπορεί ο κ. Κοτζιάς να ισχυριστεί πως δεν γνώριζε ή πως αιφνιδιαστικές εξελίξεις ανέτρεψαν τις σταθερές στο διπλωματικό τοπίο. Η FYROM χρησιμοποίησε το momentum προς όφελός της εκμεταλλευόμενη τη σπουδή των ΗΠΑ για την ενσωμάτωσή της στο ΝΑΤΟ και την πρεμούρα της ΕΕ για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων. Υπό καθεστώς πιέσεων και με σφικτό χρονοδιάγραμμα, η ελληνική διπλωματία δεν κατάφερε να ανταποκριθεί. Ο Νίκος Κοτζιάς και το Μαξίμου απομονώθηκαν από την αντιπολίτευση και κυρίως από την «Πλατεία», η οποία κινήθηκε μέσω μηχανισμών της Εκκλησίας, παρακρατικών - ακροδεξιών οργανώσεων, ακροδεξιών κομμάτων, επιχειρηματικών κύκλων ποδοσφαιρικής προέλευσης και υποκοσμικού αρώματος. Η κυβέρνηση δεν φρόντισε, όταν διέθετε τον χρόνο, να ενημερώσει τα κόμματα και τους θεσμούς και να θέσει με νηφαλιότητα και σοβαρότητα το ζήτημα του «Μακεδονικού» στις πραγματικές πολιτικές και γεωστρατηγικές διαστάσεις. Τώρα αναγκάζεται με βήμα ταχύ να προλάβει τις επιπτώσεις.
Δυστυχώς, στην ίδια πεπατημένη κινήθηκε ο Νίκος Κοτζιάς και στο ζήτημα του Αλβανικού. Είχε μάλιστα σχεδιάσει ένα ταξίδι αστραπή του Αλέξη Τσίπρα στα Τίρανα το Μεγάλο Σάββατο. Ένα ταξίδι που δεν έγινε ποτέ, βέβαια, αφού ακυρώθηκαν οι προϋποθέσεις που θα το επέτρεπαν. Την τελική συμφωνία επί των σημαντικών εκκρεμοτήτων με την Αλβανία (ΑΟΖ, μειονοτικό, ζητήματα ασφαλείας, αλυτρωτικό, Τσάμικο κ.λπ.).
Το τρίτο πρόβλημα, τα ελληνοτουρκικά, είναι και το σπουδαιότερο. Η κυβέρνηση και ειδικότερα το Μαξίμου έπεσε σε όλες τις παγίδες που στήθηκαν διαδοχικά. Παρασύρθηκε από την επιθετική τουρκική ρητορική αντιτάσσοντας τη δική της εκδοχή, που εξελίχθηκε σε μία ασύμμετρη επιθετική φλυαρία. Στο παραλήρημα απάντησε με ένα άλλο παραλήρημα. Κάθε πλευρά επέλεξε τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους της. Ο Ερντογάν απέναντι στον Προκόπη Παυλόπουλο, ο Γιλντιρίμ απέναντι στον Καμμένο, ο Τσαβούσογλου απέναντι στα ελληνικά ΜΜΕ, ο Γιγίτ Μπουλούτ απέναντι στους ακροδεξιούς. Τον ρόλο της αναπαραγωγικής μηχανής ανέλαβαν επάξια τα ΜΜΕ ένθεν και ένθεν του Αιγαίου. Τελικά ο Ερντογάν προετοίμασε καλά την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές. Συνέθεσε ένα πολιτικό μπουκέτο με τον εσωτερικό εχθρό (τον Γκιουλέν), τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό (τους Κούρδους), τον εξωτερικό αντίπαλο (την Ελλάδα) σε μείγμα αντιδυτικού - αντιαμερικανικού παραληρήματος. Μια χαρά τα κατάφερε. Οι πάντες έπαιξαν τον ρόλο τους και η τουρκική κοινωνία δεν αντελήφθη πως οι κάλπες στήνονται για την Οικονομία και όχι για τους Κούρδους ή το Αιγαίο.
Όταν έφθασε η ώρα της συγκομιδής ο Ερντογάν προχώρησε στην κωλοτούμπα. «Δεν υπάρχει καλύτερο από την ειρήνη με την Ελλάδα» δήλωσε με μελιστάλαχτο ύφος. Είχε εντωμεταξύ οδηγήσει τα πράγματα στο απροχώρητο. Εντός παρενθέσεως έθεσε και το ζήτημα της «ανταλλαγής» μεταξύ των 8 Τούρκων και των 2 ελλήνων στρατιωτικών. Ανέφερε πως στο παρελθόν ένας τούρκος στρατιώτης που χάθηκε στον Έβρο καταδικάστηκε σε 6 μήνες φυλακή στην Ελλάδα, χωρίς να αναφέρει άλλα στοιχεία. Ένας αχταρμάς που ταιριάζει αφάνταστα στη διπλωματική πραγματικότητα στην περιοχή. Όλα εξελίσσονται στη βάση του δόγματος των «τριών ου»: κουτουρού.
Η κλιμάκωση προς το ανώτατο στάδιο της ελαφρότητας συνέβη την Παρασκευή που μας πέρασε, όταν ο συνήθως πολιτικά «μουλωχτός» Φώτης Κουβέλης δημοσιοποίησε ενθουσιωδώς πως η Ελλάδα θα αποκτήσει γαλλικές φρεγάτες με leasing. Κόκαλο οι Γάλλοι, πάγωσε το σύστημα, άρχισαν τα τηλέφωνα. Ο αρχηγός του Γαλλικού Ναυτικού είπε πως δεν υπάρχουν διαθέσιμες φρεγάτες. Η υπουργός Άμυνας της Γαλλίας δήλωσε πως η υπόθεση δεν είναι του παρόντος. Οι άλλες νατοϊκές χώρες εξέφρασαν τον προβληματισμό τους. «Γιατί η Ελλάδα και όχι εμείς». Στις Βρυξέλλες άρχισαν τα ερωτήματα. «Δηλαδή, η Ελλάδα θα διαθέτει όπλα βαθέος στρατηγικού πλήγματος MdCN; Δηλαδή, μετά τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Ρωσία και τη Γαλλία, ξαφνικά η Ελλάδα θα εξοπλιστεί με naval cruise missiles;» Κάπως πρέπει να δικαιολογηθεί αυτή η εξέλιξη.
Διερωτάται και ο πλέον αφελής. Ας πούμε ότι ο Μακρόν συμφώνησε τηλεφωνικά με τον Τσίπρα για τις φρεγάτες. Ο Κουβέλης γιατί να το διατυμπανίσει από τις συχνότητες των ΜΜΕ; Όταν μάλιστα δεν υπάρχει επίσημη συμφωνία. Όταν δεν έχει συμφωνηθεί το κόστος. Όταν το ζήτημα των εξοπλισμών δεν προσφέρεται για άσκηση επικοινωνιακής τακτικής. Τόσο αυτάρεσκα λειτουργεί το Υπουργείο Άμυνας.
Πώς θα σχολιάσει η Άγκυρα το ενδεχόμενο ακύρωσης της προοπτικής προμήθειας φρεγατών από τη Γαλλία; Ως άλλη μία μπαρούφα; Αρκεί ένας τίτλος σε γαλλικό ΜΜΕ για να κατανοήσουμε την αντίδραση: «Frégates: Ιmbroglio abracadabrantesque», εκ του άμπρα-κατάμπρα σε συνδυασμό με την περιπλοκή. Όταν η ελαφρότητα τρομάζει.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
11°
