Το νέο νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς της κυβέρνησης του Αλέκση και η καλή ιδέα να φορολογηθούν εκτός από τις κατοικίες και τα κατοικίδια, δείχνει ότι το αριστερό φορομπηχτικό οπλοστάσιο είναι αστείρευτο. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την κυβέρνηση από το να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται ώστε να μη μείνει ούτε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ένας συγγενής, ούτε ένας φίλος, μακριά από την προστατευτική αγκαλιά του δημοσίου.
Φυσικά, για να καταφέρει να μαζέψει αυτά τα χρήματα από τα κορόιδα που δεν έχουν βρει τρόπο ή κίνημα να μην πληρώνουν φόρους, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Yποχρεώνει όλους τους υπηρέτες (όποιος ζει με τετράποδο ξέρει πως η λέξη «αφεντικό» μόνο ως ειρωνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί) να στειρώσουν τα ζώα τους, διαφορετικά ο μεγάλος νταβατζής θα έρθει να εισπράξει.
Αν και νομίζω πως τα ζώα, πολύ συχνά, μπορεί να είναι πιο ευτυχισμένα στειρωμένα, η επιβολή, ανεξαρτήτως συνθηκών, της στείρωσης, είναι μέτρο πολύ αριστερό (πολύ αυταρχικό δηλαδή) για τα γούστα μου. Και μου φαίνεται και πολύ άδικο, όταν σκέφτομαι πως δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη πρόνοια για τα μόνα κατοικίδια των οποίων ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός είναι πραγματικά επικίνδυνος για τον πλανήτη και τις ζωές που τον κατοικούν: τα δίποδα. Δίποδα σαν αυτά τα καθάρματα τα οποία, περήφανα για την παλιανθρωπιά τους και με την αυτοκαταστροφική ηλιθιότητα που μόνο σε τέτοιου είδους θρασύδειλα όντα μπορεί να συναντήσει κανείς, ανέβασαν βίντεο στο οποίο πετούν ένα σκυλάκι στον γκρεμό και το ακούν να υποφέρει χαχανίζοντας. (Επειδή είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι που έχετε δει το βίντεο δεν θέλετε να το ξαναδείτε και ακόμα σιγουρότερος πως όσοι δεν το έχετε δει είστε τυχεροί, δεν θα το βάλω εδώ).
Δεν ξέρω κάτι που να είναι χειρότερο από τον βασανισμό ζώων και δεν νομίζω ότι υπάρχει τιμωρία που να είναι αρκετή για τους βασανιστές των ανυπεράσπιστων τετράποδων. Οι ασήμαντες τιμωρίες που προβλέπονται από τον νόμο αλλά και η - καθόλου σπάνια - σιωπηρή αποδοχή μεγάλου μερους της ελληνικής κοινωνίας, κάνει τις πράξεις τους πολύ πιο ελεεινές από τις αντίστοιχες με θύματα ανθρώπους. Το να είσαι κάθαρμα είναι κακό, αλλά το να είσαι κάθαρμα με την ασφάλεια που προσφέρουν οι γελοίες τιμωρίες και η συγκάλυψη των σαδιστικών μικροκοινωνιών, είναι πολύ χειρότερο.
Κατά συνέπεια, δεν μπορώ να φανταστώ κάποια ποινή που θα μπορούσε να αποδώσει δικαιοσύνη για αυτά τα τρία καθάρματα, που όχι μόνο βασάνισαν αλλά με περηφάνια διαφήμισαν τα βασανιστήρια τους. Νομίζω, όμως, πως η δημοσιοποίηση των ονομάτων και των φωτογραφιών τους είναι μια καλή αρχή. Μια καλή αρχή η οποία δεν πρέπει να εμποδιστεί από αυτό το πέπλο προστασίας του εγκλήματος που ονομάζεται «προστασία προσωπικών δεδομένων». Όπως με τους τρομοκράτες, όπως με τους παιδόφιλους, έτσι και με αυτά τα φρικαλέα πλάσματα, είναι απόλυτη ανάγκη να ξέρουμε ποιοι είναι. Είναι απόλυτη ανάγκη να μπορούμε να τους αναγνωρίζουμε, είναι απόλυτη ανάγκη να μπορούμε να προφυλαχθούμε.
Δεν ισχυρίζομαι ότι με αυτόν τον τρόπο θα τελειώσουμε από τη φρίκη του βασανισμού και των δολοφονιών ζώων. Η Ελλάδα είναι γεμάτη μάγκες που πετροβολούν, νταήδες που χτυπούν και παλικάρια που σπέρνουν φόλες. Ξέρω καλά ότι αυτά τα τρία καθάρματα δεν είναι μοναδικά. Αυτό που είναι μοναδικό είναι η ευκαιρία για μια παραδειγματική τιμωρία. Μια τιμωρία που μπορεί λίγο να τρομάξει τους πολλούς ομοίους τους και όσους τους προστατεύουν. Και μπράβο της.
11°
