Το ΠΑΣΟΚ επισημοποίησε την αριστερή ηγεμονία η οποία αναδύθηκε γύρω στο 1974 ως μια μορφή ρεβανσισμού. Στον πολιτισμό, η αριστερά είχε επικρατήσει ακόμα νωρίτερα, αλλά το ΠΑΣΟΚ σφράγισε αυτή την επικράτηση επιβάλλοντας τη δημοτική γλώσσα, μεταρρυθμίζοντας το εκπαιδευτικό σύστημα και προωθώντας εκσυγχρονιστικούς νόμους. Παρά τα αντιδεξιά συνθήματα –Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά– ο παπανδρεϊσμός δεν δίχασε τους Έλληνες περισσότερο από όσο ήταν διχασμένοι: η λαϊκιστική πολιτική και ρητορεία επέτρεψε στον χρόνο να αμβλύνει τις αιχμηρές γωνίες· εξάλλου, η δεξιά, προκειμένου να μην εξαφανιστεί, υιοθέτησε παρόμοια πολιτική και ρητορεία. Οι διαφορές ανάμεσα στα κόμματα περιορίστηκαν στην καταγωγή τους: η δεξιά καταγόταν από βασιλόφρονες ή συντηρητικούς φιλελευθέρους· η αριστερά από το λεγόμενο προοδευτικό κέντρο και τον κομμουνιστικό χώρο με τις ποικιλίες του. Η μακρά διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της πασοκοποιημένης δεξιάς έστρεψε την Ελλάδα σε λανθασμένη κατεύθυνση: αν και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία και τη μοναδική δύναμη –ευρεία και ενθουσιώδη δημοτικότητα, σχετικά ευνοϊκή οικονομική συγκυρία– να αναμορφώσει τη χώρα σύμφωνα με τα πρότυπα του πολιτισμένου κόσμου, εφάρμοσε αντιδυτική πολιτική, συχνά κραυγαλέα δημαγωγική, κολακεύοντας ταυτοχρόνως το ΚΚΕ. Αντί να αποκαλύψει την εγκληματική του μυθολογία, ακολούθησε πολιτική κατευνασμού, ενισχύοντας αυτή τη μυθολογία: το ΚΚΕ είχε σχετικά μικρή εκλογική βάση αλλά τεράστια ακτινοβολία και δυνατότητες επιρροής που θεμελιώνονταν σε ιστορικά ψεύδη και σε συνωμοσία σιωπής.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ δεν θέλησε να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα· ο αστικός πολιτισμός που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 βούλιαξε στη λαϊκότητα, σε αμφίβολες ηθικές και αισθητικές αξίες. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του ΠΑΣΟΚ· η συνεργασία του με το κόμμα των ΑΝΕΛ, αν και αναγκαστική –τραβάτε με κι ας κλαίω– αποκαλύπτει το διπλό του πρόσωπο. Μολονότι πιστεύει ότι είναι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, δεν είναι παρά μια παραλλαγή του ΠΑΣΟΚ· όχι επειδή πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διότι εκφέρει τον ίδιο λόγο και κραδαίνει την ίδια ιδεολογία. Την κραδαίνει απειλητικά οξύνοντας τις αντιθέσεις μεταξύ των Ελλήνων και διασπείροντας κοινωνικό μίσος, φθόνο, μικροψυχία. Το φαινόμενο εντείνεται από την ανέχεια, καθώς κι από την ενηλικίωση μιας γενιάς σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης: εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μεγαλώνουν στο καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και, όπως συμβαίνει συνήθως, γίνονται φορείς και εκφραστές του Zeitgeist.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς προέρχεται από το ΚΚΕ αλλά συνδέεται επίσης με τον τροτσκισμό και τον αναρχισμό, εμφανίζει τους νοσογόνους παράγοντες όλων των κύκλων που βρίσκονται αριστερότερα του κέντρου. Και καθώς, εξαιτίας της συγκυρίας, δεν μπορεί να εφαρμόσει αριστερό πρόγραμμα στην οικονομία –εφόσον έχει κλείσει η στρόφιγγα του ξένου χρήματος–πασχίζει να εφαρμόσει αριστερό πρόγραμμα στο εποικοδόμημα και να προβάλει αριστερή ρητορική· κάτι εκ φύσεως ανέξοδο. Verba volant.
Η αριστερά ευαγγελίζεται έναν καλύτερο κόσμο, αλλά συντίθεται –εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα– από ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Εκτός του ότι η ουτοπία την οποία περιγράφουν ως πολιτική τους προοπτική είναι μια κατασκευή από απαξίες, πιστεύουν, περιέργως, ότι είναι καλύτεροι από εμάς τους υπολοίπους. H αλήθεια είναι ότι, στην πορεία της Ιστορίας, η αριστερά κατέστρεψε εκατομμύρια ανθρώπους και λαούς ολόκληρους ξεκινώντας πολέμους, εξαναγκάζοντάς τους σε εξαντλητικό ακτιβισμό και παραγκωνίζοντας το δικαίωμά τους να ζήσουν τη ζωή τους. Σήμερα, η θρησκευτικότητα του ΚΚΕ συναντιέται με τη θρησκευτικότητα των αναρχικών, οι οποίοι, ενώ φαίνονται αυθόρμητοι παραβάτες, στην πραγματικότητα συμμετέχουν σε υπερ-αυταρχικές δομές όπου απαγορεύεται η διαφωνία και στηλιτεύεται η ανυπακοή. Μέσα από αυτόν τον συνδυασμό βγαίνουν στην επιφάνεια τα χειρότερα ανθρώπινα γνωρίσματα τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως αρετές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πλοκάμια του –νεοΚνίτες και αναρχοφασίστες– επιδίδονται σε ένα είδος ακτιβισμού που ενισχύει την ήδη ενιαία σκέψη η οποία διαμορφώθηκε επί ΠΑΣΟΚ. Βρισκόμαστε μπροστά σε εκβαρβαρισμό της πολιτικής ζωής: η πελατοκρατία δεν ήταν ποτέ τόσο απροκάλυπτη και έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που εφαρμοζόταν επισήμως η τακτική του οστρακισμού. Παραλλήλως, ο εκβαρβαρισμός προωθείται μέσω της παιδείας και της ειδικής μεταχείρισης του εγκληματικού περιθωρίου στο οποίο αποδίδονται πολιτικές επιδιώξεις αριστερού τύπου. Υπενθυμίζω ότι οι κομμουνιστές κρατούμενοι στην εποχή των αντικομμουνιστικών διώξεων διεκδικούσαν το να μη μοιράζονται την ίδια πτέρυγα με τους ποινικούς. Σήμερα, η αριστερά πιστεύει ότι οι ποινικοί –τρομοκράτες, βάνδαλοι, εμπρηστές–εμφορούνται από ανθρωπιστική, επαναστατική ιδεολογία. Και όπως ξεστόμισε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ «δικά μας είναι κι αυτά τα παιδιά». Βεβαίως είναι δικά σας. Να τα χαίρεστε. Πλην όμως, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο: οι τρομοκράτες είχαν επαφές με την αριστερά και η αριστερά τούς έδειχνε συμπάθεια στη διάρκεια ολόκληρης της πασοκικής περιόδου. Όσο για το ΚΚΕ, μέσω ενός από τους συνηθισμένους λογικούς ακροβατισμούς, πίστευε και πιστεύει ότι οι τρομοκράτες είναι πράκτορες της CIA και άλλων σκοτεινών δυνάμεων. Το ότι αυτό δεν αποδεικνύεται, φαίνεται αδιάφορο· έτσι κι αλλιώς, η πραγματικότητα είναι αδιάφορη για την αριστερά.
Κλίκες, ιεραρχίες, παιχνίδια ισχύος, προπαγάνδα, αστυνόμευση, δυσφήμιση των εχθρών, ιδεολογική τυραννία, κοινωνική πίεση, ψευδολογία: αυτός είναι ο κόσμος της αριστεράς. Αυτός ήταν ανέκαθεν· προστίθεται περισσότερο θράσος, βαθύτερη άγνοια, μαγκιές, τσαμπουκάδες, αλαζονική περιαυτολογία, έλλειψη κοινωνικής αγωγής. Στην προ-πασοκική αριστερά υπήρχαν άνθρωποι με μόρφωση και ευγενή αισθήματα: το ΚΚΕ τούς έκλεψε τη ζωή· μερικοί διαμαρτυρήθηκαν, άλλοι ανέλαβαν την προσωπική ευθύνη του σφάλματος, σιώπησαν, πέθαναν πικραμένοι. Σήμερα, τέτοιοι άνθρωποι μοιάζουν αόρατοι – η αριστερά είναι η μικρογραφία του καθεστώτος που επιθυμεί να εγκαταστήσει: αυταρχισμός από τη μία πλευρά, οχλοκρατία από την άλλη.
8°
