Υπήρχε ένας άνθρωπος χτες στο κοινοβούλιο που, χωρίς να ανήκει στη συμπολίτευση ή τη Χρυσή την Αυγή, πρέπει να έλαμπε. Με τη λάμψη που μόνο η πραγματική αγάπη (πολιτικά μιλώντας) μπορεί να χαρίσει. Με τη λάμψη που έχουν οι άνθρωποι οι απαλλαγμένοι από άγχη, ενοχές και ευθύνες. Την ώρα που μεγαλοστελέχη του κόμματός του κατηγορούνταν ότι τα ‘πιασαν, εκείνος έκανε ό,τι κάνει εδώ και χρόνια. Τίποτα απολύτως. Στο κάτω-κάτω, δεν είχε λόγο ούτε να κάνει ούτε να πει τίποτα. Οι κατήγοροι ήταν φίλοι του. Και είχε έρθει η ώρα όλος ο κόσμος να το μάθει.
Το ότι η καραμανλική πτέρυγα της Νέας της Δημοκρατίας είναι άλλη μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μυστικό. Η πιο απαλή από χάδι αντιπολίτευση των Καραμανλικών το προδίδει. Το ότι ο Αλέκσης επέλεξε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κύριο εκφραστή του Καραμανλισμού, τον Πάκη «Λάγνο Ντάκφεϊς» Παυλόπουλο και το ότι ο Πάκης «Λάγνο Ντακφέις» Παυλόπουλος δέχτηκε την επιλογή με τα σάλια να τρέχουν και την ουρίτσα να κουνιέται, όπως κουνιέται η ουρίτσα στα σκυλάκια κάθε φορά που πλησιάζουν αυτόν που τα φροντίζει, το καρφώνει στεγνά. Το ότι σε ένα σκάνδαλο που αφορά τη φαρμακευτική δαπάνη και εμπλέκονται πρωθυπουργοί, απουσιάζει ο πρωθυπουργός που έχει το ρεκόρ ποσοστού αύξησης φαρμακευτικής δαπάνης, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. Καραμανλικοί και Συριζαίοι φανερώνουν τον έρωτά τους σε κάθε ευκαιρία. Αλλά δεν τον ομολογούσαν. Μέχρι χτες.
Μέχρι τη στιγμή που ο Αλέκσης παρουσίασε τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό ως παράδειγμα προς μίμηση. Μέχρι τη στιγμή που ο νυν πρωθυπουργός του Καμμένου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη στάση του πρώην πρωθυπουργού του Καμμένου στην υπόθεση Βατοπεδίου (ξεχνώντας κάποιες λεπτομέρειες, όπως το βιαστικό κλείσιμο της Βουλής, αλλά δεν πειράζει). Μέχρι τη στιγμή που από τα πρωθυπουργικά χείλη επιβεβαιωνόταν ένας έρωτας κοινό μυστικό, σε ένα outing αντίστοιχο με το νεύμα του Αντρέα προς τη Μιμή στις σκάλες του αεροπλάνου της επιστροφής από το Χέρφιλντ.
Ο έρωτας (πολιτικά μιλώντας) του Αλέκση με τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό είναι πλέον επίσημος και το μόνο που εμείς έχουμε να κάνουμε είναι να τους ευχηθούμε καλά στέφανα (πολιτικά μιλώντας). Χωρίς κακίες και χωρίς πικρία. Στο κάτω κάτω από την αρχή φαίνονταν πως ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Θα υπάρχουν, ακόμα και μετά από τα χτεσινά, συμπολίτες που θα ισχυριστούν πως τέτοιος έρωτας (πολιτικά μιλώντας) δεν υπάρχει. Δεν θα εκπλαγώ. Υπάρχουν και συμπολίτες που, με ειλικρίνεια, πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη. Και με δεδομένο ότι η Γη δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει η ίδια για τη σφαιρικότητά της, θα συνεχίσουν να το πιστεύουν. Ο Κωνσταντίνος ο Ικανός, όμως, δεν είναι πλανήτης και μπορεί να μιλήσει. Όχι για τη σφαιρικότητά του, αλλά για την κυβέρνηση. Και μπορεί να αντιπολιτευτεί. Και μπορεί να υπερασπιστεί τον υπουργό του και το κόμμα του. Και μπορεί να διαφοροποιηθεί από τον Αλέκση και τη χαρούμενη παρέα του με τρόπο που να μη σηκώνει αμφιβολίες. Αλλά δεν το κάνει. Και πια κανείς δεν αναρωτιέται γιατί.
