Για αρχή, να ευχηθώ χρόνια πολλά στους ψηφοφόρους του Αλέκση και του Πάνου. Στους ανθρώπους που πριν από τρία χρόνια έφεραν στην εξουσία τους δύο ηγέτες της Πρώτης Φόρας Αριστεράς με ολίγη από Ρατσιστική, Εθνικιστική και Ομοφοβική Δεξιά. Χωρίς αυτούς, τους ψηφοφόρους δηλαδή, η ζωή μας δεν θα ήταν η ίδια. Χωρίς αυτούς θα ήμασταν πολύ καλύτερα οικονομικώς αλλά πολύ χειρότερα κωμικώς.
Είμαι σίγουρος πως κάποιοι από εσάς θα νομίζετε ότι ειρωνεύομαι, αλλά θα έχετε άδικο. Δεν ειρωνεύομαι καθόλου. Και δεν ειρωνεύομαι, όχι απλώς γιατί το γέλιο χαρίζει ζωή, αλλά και επειδή το γέλιο δεν είναι το μόνο που μας έχει χαρίσει η Πρώτη Φορά Αριστερά με ολίγη από Ρατσιστική, Εθνικιστική, Ομοφοβική Δεξιά. Ιδού μια μικρή υπενθύμιση του τι δεν θα είχαμε ζήσει εάν εκείνο το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου του 2015 οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν είχαν επιλέξει σωστά:
Θα υπήρχαν ακόμη πολλοί συμπολίτες (περισσότεροι απ’ ό,τι τώρα) που θα πίστευαν ότι τα μνημόνια σκίζονται.
Θα υπήρχαν πολλοί (περισσότεροι απ’ ό,τι τώρα) συμπολίτες που θα νόμιζαν ότι τα χρέη χαρίζονται.
Θα υπήρχαν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν να διαχωρίσουν τις επιθυμίες από τις δυνατότητες.
Δεν θα είχε ψηφιστεί μια σειρά από σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Μπορεί να μην εφαρμόζονται, αλλά είναι εκεί, νομοθετημένες και περιμένουν να εφαρμοστούν.
Δεν θα δινόταν η δυνατότητα στην άκρα αριστερά να δημιουργήσει τη δική της Χρυσή Αυγή και να την πει Ρουβίκωνα.
Δεν θα είχε μεγαλώσει και άλλο το κράτος.
Η Μπέτυ του Αλέκση δεν θα έκλαιγε κάθε 5 Ιουλίου και δεν θα γελούσε όλες τις υπόλοιπες ημέρες.
Δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε όλους αυτούς τους ευλύγιστους καλλιτέχνες να κάνουν τις κωλοτούμπες τους, μετανιωμένοι που πήγαν όπου φύσηξε ο άνεμος και στήριξαν τον Αλέκση.
Ο Τσακνής θα είχε τσάμπα την πλάτη του γυρισμένη στο μέλλον και δεν θα αναλάμβανε, επιτέλους, μια δημόσια θέση.
Δεν θα μπορούσε να τον διαδεχτεί ο Χρήστος ο Λεοντής.
Ο Παπάκης «γεροντολάγνο ντακφέις» Παυλόπουλος δεν θα γινόταν πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Πολλοί φίλοι των υπουργών και των βουλευτών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ θα παρέμεναν άνεργοι.
Τα παιδιά του Αλέκση μπορεί να αναγκάζονταν να πάνε σε δημόσιο σχολείο (κελ ντεκαντάνς θα έλεγε πικρά η Μπέτυ..)
Δεν θα είχαμε τόσους πολιτικούς να δηλώνουν ηλίθιοι (τι άλλο είναι κάποιος που αυταπατάται στα προφανή;)
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν θα απολάμβαναν τις εγκαταστάσεις της Μόριας και θα αναγκαζόντουσαν να μένουν στην φλώρικη Αμυγδαλέζα.
Δεν θα απολαμβάναμε τον άνθρωπο-παγώνι υπουργό Οικονομικών.
Ούτε τον Χαϊκάλη υφυπουργό (δεν έχει σημασία πού…σημασία έχει ότι Ο ΧΑΪΚΑΛΗΣ ΕΓΙΝΕ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ!).
Ούτε την Κονιόρδου να κοροϊδεύει συνανθρώπους κουνώντας τα χέρια της πάνω το σβέρκο τους λίγο πριν γίνει υπουργός.
Η Ζωή η Κωνσταντοπούλου δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος της Βουλής των Χρυσαυγ... ζητώ συγγνώμη.. των Ελλήνων.
Ο Πολάκης δεν θα ανακάλυπτε το φέισμπουκ και εμείς δεν θα είχαμε απόδειξη της Δαρβινικής θεωρίας.
Ο Τσικελώτος δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στο τελετουργικό της Ουόλ της Στριτ καμαρώνοντας σαν κομμουνιστικό σκερπάνι που επιτέλους ο καπιταλισμός το αξιοποίησε.
Οι συμπολίτες του κοινού ποινικού δικαίου και οι κάθε είδους παραβατικοί δεν θα είχαν την ίδια ελευθερία κινήσεων.
Δεν θα έκαναν πολιτική καριέρα τα παρατράγουδα του Μάκη του Τριανταφυλλόπουλου.
Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πήγαιναν προσκύνημα στην Κούβα με τα έξοδα πληρωμένα.
Δεν θα είχαμε απολαύσει τον Καμμενο ΟΥΚά, τον Καραμέρο σημαδούρα και τον Μπαλαούρα Σπερματεγχύτη.
Οι τραμπούκοι των πανεπιστημίων δεν θα είχαν προστάτη υπουργό.
Ο Σμαραγδής θα ήταν αναγκασμένος να ξαναγλείψει τον Σαμαρά (και θα ήταν βαρετό).
Δεν θα διαβάζαμε τα εμπνευσμένα ποιήματα του Νίκου του Κοτζιά.
Και κυρίως...
...δεν θα βλέπαμε την Αριστερά με τα βρακάκια των μεγάλων λόγων και της ηθικολογικής της έπαρσης κατεβασμένα. Και θα ήταν κρίμα να είχαμε χάσει το θέαμα αυτό.
9°
