Το γιατί το κράτος στα βόρεια σύνορα που οι Έλληνες ονομάζουν Σκόπια και ο πλανήτης Μακεδονία δεν είναι το γιο-γιο της Ελλάδας (προσοχή, γιο-γιο, όπως το παιχνίδι και όχι γκιο-γκιο) δεν το ξέρω. Μπορεί οι συνθήκες να μην επέτρεπαν ποτέ να γίνει η ΠΓΔ της Μακεδονίας δορυφόρος της χώρας. Αυτό που ξέρω είναι πως, ακόμα και αν το επέτρεπαν οι συνθήκες, δεν θα το επέτρεπαν οι κραυγάζοντες υπερπατριώτες. Δεν θα το επέτρεπαν οι άνθρωποι που είναι για την πατρίδα ό,τι οι χουλιγκάνοι του ποδοσφαίρου για τις ομάδες τους: Μια καταστροφή που παριστάνει αγάπη.
Πραγματικός πατριώτης είναι αυτός που νοιάζεται για το συμφέρον της πατρίδας του περισσότερο από όσο νοιάζεται για την ικανοποίηση της ψυχολογικής του παρόρμησης. Και ενώ η ψυχολογική παρόρμηση μπορεί να ικανοποιηθεί με πολλούς τροπους, το συμφέρον κάθε πατρίδας, το συμφέρον κάθε χώρας, είναι πολύ συγκεκριμένο και περιγράφεται με δύο λέξεις: ανάπτυξη και ασφάλεια. Αυτά είναι τα μόνα για τα οποία νοιάζεται ο πατριώτης. Για όλα τα υπόλοιπα νοιάζεται αυτός για τον οποίο η πατρίδα είναι απλώς ένα εργαλείο που τον βοηθά να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του αδιέξοδα.
Σημαίες που ανεμίζουν για να ορίσουν ελληνικότητα εκεί που κανείς δεν την αμφισβητεί, υψωμένες γροθιές που απειλούν έναν αόρατο εχθρό που ακόμα κι αν είναι υπαρκτός είναι πάντα σε απόσταση ασφαλείας, μεγάλα λόγια που λέγονται με την άνεση που δίνει η γνώση ότι δεν θα χρειαστεί να γίνουν ποτέ πράξη, είναι τόσο χρήσιμα στην πατρίδα όσο οι φωτοβολίδες και τα σπασμένα καθίσματα στην ομάδα. Ή μήπως νομίζετε ότι σήμερα θα αποκαλούσε όλος ο κόσμος «Μακεδονία» σκέτο τη FYROM, αν το 1992 ο «μακεδονομάχος» Αντώνης Σαμαράς και οι υπόλοιποι χουλιγκάνοι της πατρίδας δεν αντιλαμβάνονταν τη συγκυρία ως μια ευκαιρία να γίνουν σημαντικοί παίκτες στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι; Ποιος ωφελήθηκε από την ελληναράδικη απόρριψη εκείνης της πρότασης; Η πατρίδα σίγουρα όχι. Τουλάχιστον όχι για αυτούς που πιστεύουν ότι το συμφέρον της πατρίδας είναι πολύ ευρύτερο από την καριέρα και την ευημερία μερικών πολιτικών, δημοσιογράφων, παραγόντων και παραγοντίσκων. Όχι, για αυτούς που δεν πιστεύουν ότι μια ακόμα υψωμένη σημαία και μερικοί παράφωνοι να ουρλιάζουν τον εθνικό ύμνο σα να είναι το «Χόρτο Μαγικό» είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται μια χώρα.
Από την άλλη κάπως πρέπει να χτιστούν οι καριέρες και τα εθνικά ζητήματα, όπως καλή ώρα το Μακεδονικοσκοπιανό, είναι ο πιο γρήγορος και ασφαλής τρόπος. Σε αντίθεση με τα άλλα ζητήματα, στα εθνικά σπανίως καλείσαι να κάνεις τις κραυγές σου πράξη. Ενώ όλοι θα κράξουν τον βουλευτή που δεν τήρησε την υπόσχεση για το χτίσιμο εκείνου του ρημαδογεφυριού, κανένας δεν θα ζητήσει τα ρέστα στον βουλευτή που δεν μπήκε νικητής στην Πόλη καβάλα στον Βουκεφάλα. Κι όχι μόνο δεν θα ζητήσει κανείς τα ρέστα, αλλά θα υπάρχουν πάντα πελάτες. Γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που ο τρόπος που έχουν βρει να γεμίσουν το κενό είναι η ονείρωξη μιας ελληνικής παρέλασης στα Σκόπια, την ώρα που η Ελένη Λουκά θα κλαίει από συγκίνηση στην αγκαλιά του Αμβρόσιου.
Γι’ αυτό λοιπόν το συλλαλητήριο της Κυριακής είναι μια καλή ευκαιρία να βγάλουμε έξω τις σημαίες μας και να τις μετρήσουμε. Και όποιος την έχει πιο μεγάλη θα κερδίσει. Το ότι, όπως κάθε φορά που το πεζοδρόμιο υπαγορεύει πολιτική, η πατρίδα θα χάσει, δεν έχει και τόση σημασία (δυστυχώς για όσους δεν το πιστεύουν αυτό, ο μόνο τρόπος επαλήθευσης είναι το άνοιγμα κάποιου βιβλίου Ιστορίας... ξέρω... κούραση). Στο κάτω-κάτω, η πατρίδα δεν νοιάζει στ’ αλήθεια όσους φωνάζουν συνέχεια με την ψυχή τους επειδή τους φαίνεται πιο εύκολο από το να μιλάνε με το μυαλό τους. Αυτούς, περισσότερο από το να αγαπάνε την πατρίδα και να νοιάζονται για το συμφέρον της, τους νοιάζει να πείσουν τους εαυτούς τους και τους γύρω τους ότι την αγαπάνε. Κι ας πάει στο διάολο το συμφέρον της. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Τους συμπολίτες που θα αναρωτηθούν «Μα γιατί δεν λες τίποτα για τους εθνικιστές των Σκοπίων; Αυτοί καλύτεροι είναι;» πρέπει να τους ενημερώσω ότι α) δυστυχώς, δεν με πολυδιαβάζουν στα Σκόπια οπότε δεν έχει κανένα νόημα να γράφω για τα δικά τους τα χάλια β) είναι χειρότεροι, αλλά το να είναι κάποιος 10 φορές μαλάκας δεν δικαιώνει εσένα που είσαι 8 (εκτός αν το ζητούμενο είναι απλώς να είσαι λιγότερο μαλάκας και όχι καθόλου).
13°
