Υπό άλλες συνθήκες η νεατερντάλια συμπεριφορά ενός τύπου που προπηλακίζει και χτυπάει το χέρι του στο γραφείο θα με έκανε να πάρω αυτομάτως το μέρος του ανθρώπου που υφίσταται αυτή τη συμπεριφορά. Οι κουτσαβάκικες αγριοφωνάρες, οι έμμεσες απειλές (γιατί τι άλλο είναι το χτύπημα του χεριού στο τραπέζι αν όχι προειδοποίηση για ένα άλλο χτύπημα που μπορεί να είναι πάνω σου;), το νταηλίκι και το επιχείρημα της δύναμης κάθε φορά που υπάρχει αδυναμία επιχειρήματος με απωθούν και με τρομάζουν όπως με απωθεί και με τρομάζει κάθε συμπεριφορά που μου υπενθυμίζει πως ο φασισμός εκτός από ιδεολογία είναι και νοοτροπία.
Στην περίπτωση της συντρόφισσας Αχτσιόγλου και του εργατοπατέρα του ΠΑΜΕ (ο οποίος με άνεση ανθρώπου που το έχει εύκολο, σηκώνει το χέρι του και χτυπάει το γραφείο την ώρα που ουρλιάζει κάτι παλιοκομμουνιστικά κλισέ) τρόμαξα και αηδίασα όπως κάθε φορά που βλέπω ένα τέρας. Αλλά δεν μπορούσα να πάρω το μέρος αυτού που ήταν απέναντι στο τέρας. Γιατί απέναντι στο τέρας έβλεπα ένα άλλο τέρας με τα ίδια μυαλά, τις ίδιες απόψεις και την ίδια νοοτροπία. Ένα τέρας ακόμα χειρότερο αφού είχε καταφέρει να αποκτήσει την πολυπόθητη κυβερνητική εξουσία.
Αν η συντρόφισσα υπουργός είχε αποκηρύξει τους νταήδες συντρόφους της υπερασπιζόμενη τη δυνατότητα της κοινωνίας να λειτουργεί με τρόπο που δεν την κάνει να μοιάζει με εξέδρα φανατικών σε τελικό κυπέλλου, θα ήμουν μαζί της. Αν είχε επιδοκιμάσει ή χρησιμοποιήσει ή εκμεταλλευτεί αυτές τις μεθόδους, αλλά είχε καταλάβει το τραμπούκικο της συμπεριφοράς και είχε μετανιώσει, θα είχε τη συμπάθειά μου. Αλλά η συντρόφισσα υπουργός δεν έχει κάνει τίποτα από τα δύο. Η συντρόφισσα υπουργός είναι στην ηγετική ομάδα ενός κόμματος που χρησιμοποίησε αυτές τις μεθόδους για να ανέβει στην εξουσία, που, ακόμα και τώρα, τις επιδοκιμάζει κάθε φορά που δεν ενοχλούν την εξουσία της και που είναι έτοιμη να τις ξαναχρησιμοποιήσει όταν χάσει αυτή την εξουσία. Δεν μπορώ να τη λυπηθώ και ούτε να πάρω το μέρος της.
Δεν μπορώ να τη λυπηθώ με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορώ να λυπηθώ έναν κυνηγό που τραυματίζεται από σκάγια άλλου κυνηγού ή έναν υπέρμαχο της οπλοκατοχής που κατά λάθος πυροβολεί τα πόδια του. Τα συναισθήματά μου είναι πιο κοντά στη χαρά παρά στη λύπη.
Ομολογώ πως δεν είμαι περήφανος γι’ αυτή τη χαιρεκακία, αλλά νομίζω πως είναι ασήμαντη μπροστά στο κακό που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει η συντρόφισσα Αχτσιόγλου και η παρέα της χρησιμοποιώντας και διαφημίζοντας τη δύναμη της γροθιάς σε αντίθεση με τη δύναμη της γλώσσας. Ένα κακό τόσο μεγάλο που ο μόνος τρόπος, κάπως, να αντιστραφεί είναι οι ίδιοι να πέσουν θύματα της πρακτικής που τόσο αγάπησαν. Αλλά ακόμα κι αν δεν αντιστραφεί το κακό, τουλάχιστον θα έχουμε την ικανοποίηση να τους παρακολουθούμε να πίνουν γουλιά-γουλιά το δηλητήριο με το οποίο τόσα χρόνια ποτίζουν την κοινωνία και μπράβο τους.
Υ.Γ. Για την αφορμή (η αιτία είναι το κουμάντο στο συνδικαλισμό και την αριστερά) της μάχης ανάμεσα στον Εργατοπατέρα και το Τέρας δεν έχω κουράγιο να γράψω κάτι. Αν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι μοιάζει παρανοϊκό (αλλά πολύ βολικό για τους εργατοπατέρες) οι αποφάσεις για απεργίες να παίρνονται ερήμην των ανθρώπων που θα τις κάνουν, δεν μπορώ και να του το εξηγήσω.
9°
