Άκουγα χθες τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να φωνάζει «οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα» και έκανα σαν τους ηλικιωμένους περασμένων δεκαετιών που ανοίγουν διάλογο με την τηλέοραση και ρωτούσα «γιατί;», αλλά ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης δεν μου απαντούσε. Ίσως γιατί ο νους του ήταν στον εξαντλημένο Κωνσταντίνο τον Eργατικό/Ικανό/Αεικίνητο/Ακάματο, ο οποίος βρήκε χρόνο από το βαρυταϊσμένο πρόγραμμά του και καταδέχτηκε να πει μερικές λέξεις στις κάμερες για να παραστήσει ότι στηρίζει τον αρχηγό του κόμματος που ίδρυσε ο θείος του.
Όπως και να έχει, η ουσία είναι ότι απάντηση στο «γιατί οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα;» όχι μόνο δεν πήρα αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ και τι θα μπορούσε κάποιος να μου απαντήσει. Μπορώ να σκεφτώ γιατί να «θέλουμε καλύτερα», μπορώ ακόμα και να δεχτώ το υπεραισιόδοξο «μπορούμε καλύτερα» (αν και τότε θα πρέπει κάποιος να απαντήσει στο «άμα μπορούμε, γιατί δεν το έχουμε;») αλλά, όσο και να σπάω το κεφάλι μου, δεν μπορώ να καταλάβω από πού προκύπτει αυτό το γεμάτο σιγουριά «αξίζουμε καλύτερα».
Γιατί το «αξίζουμε καλύτερα» δεν σημαίνει ότι αξίζουν καλύτερα ο Μάνος, ο Δημήτρης, η Έφη, η Αλίκη, ο Σταμάτης και πέντε έξι ακόμα άνθρωποι που ξέρουμε. Δεν σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται παρά τις σκληρές προσπάθειές τους, ούτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, ενώ βάσει του ήθους και των προσόντων τους θα έπρεπε να απολαμβάνουν. Το «αξίζουμε καλύτερα» από έναν πιθανό πρωθυπουργό της χώρας σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζει και μάλιστα το αξίζει χωρίς να κάνει τίποτα. Το αξίζει έτσι. Το αξίζει μένοντας όπως είναι.
Σοβαρά τώρα, αν κοιτάξετε γύρω σας, αν δείτε τους ανθρώπους που σας περιτριγυρίζουν, αν σκεφτείτε πώς κινούνται με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια τους, αν σκεφτείτε αυτά που γράφουν και αυτά που διαδίδουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν σκεφτείτε αυτά που ακούν κι αυτά που βλέπουν κι αυτά που διαβάζουν, αν σκεφτείτε πώς συμπεριφέρονται ως πελάτες, πώς ως αφεντικά και πώς ως εργαζόμενοι, αν σκεφτείτε πώς ψηφίζουν, αν σκεφτείτε τι πιστεύουν, αν σκεφτείτε όλα όσα μπορείτε να σκεφτείτε για τους ανθρώπους γύρω σας, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι «οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα»; Και τι διάολο είναι αυτό που μας κάνει να τα αξίζουμε αυτά τα καλύτερα; Η καλλιέργειά μας; Η εργατικότητά μας; Η ανεκτικότητά μας; Οι καλοί τρόποι στην καθημερινότητά μας; Η ωριμότητά μας; Από πού κι ως πού αξίζουμε καλύτερα;
Παρακαλώ πολύ, μην με παρεξηγήσετε. Δεν λέω ότι δεν θέλω κάτι καλύτερο για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Δεν είμαι μαζοχιστής. Δεν ζω στη Γαλλία και οι κοντινοί μου άνθρωποι κι εγώ δεν είμαστε Αυστραλοί. Και μάλιστα, όχι μόνο θέλω κάτι καλύτερο, αλλά θέλω πολύ αυτό το καλύτερο να έρθει χωρίς κανέναν κόπο και χωρίς καμία προσπάθεια. Θέλω να έρθει έτσι. Θέλω να το αξίζουμε μόνο και μόνο που υπάρχουμε και μάλιστα, όταν έρθει, θέλω να είναι ακόμα μεγαλύτερο από την αξία μας. Αυτό θέλω. Αλλά ξέρω ότι, δυστυχώς, αυτό που θέλω δεν γίνεται. Ξέρω ότι στις αστικές δημοκρατίες, εκτός αν έχουν πέσει θύματα μιας φυσικής καταστροφής από την οποία δεν είχαν καμία δυνατότητα να προστατευτούν, οι άνθρωποι ζουν ακριβώς αυτό που ως σύνολο αξίζουν. Ξέρω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, μεγαλύτερο και από την κρίση, είναι αυτή η πέρα από κάθε λογική αίσθηση ότι αξίζουμε καλύτερα. Ότι αξίζουμε καλύτερα ασχέτως του ποιοι είμαστε και τι αποφάσεις παίρνουμε. Ότι αξίζουμε καλύτερα γιατί είμαστε ωραίοι και μάγκες και γιατί ζούμε σε μια χώρα στην οποία πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια ζούσαν κάποιοι σπουδαίοι.
Υπάρχει κανείς που να μην καταλαβαίνει πως η βασική αιτία που η χαρούμενη παρέα του Αλέκση έχει καβαλήσει το άλογο της εξουσίας και τις ζωές μας είναι η τυφλή και ανεπηρέαστη από επιδόσεις πίστη στην αξία μας; Ή μηπως αυτό δεν ήταν που πούλησαν απλόχερα οι απατεώνες (πολιτικά, προς το παρόν, μιλώντας) της Κουμουνδούρου; Ελπίδα για μια ζωή που να ανταποκρίνεται στην αξία μας έτσι όπως αυθαίρετα την ορίζουμε εμείς και όχι όπως αυτή καθορίζεται από την πραγματικότητα που φτιάχνουν οι πράξεις μας.
Και αν τα γράφω όλα αυτά, είναι γιατί θέλω να αξίζουμε καλύτερα. Ζω εδώ κι έχω κάθε συμφέρον να αξίζουμε καλύτερα. Αλλά για να αξίζουμε καλύτερα, πρέπει πρώτα να γίνουμε καλύτεροι. Να πάψουμε να είμαστε τα κακομαθημένα παιδιά που απαιτούν και να γίνουμε οι ενήλικες που αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των λαθών τους και προσπαθούν να μην τα επαναλάβουν. Και πάνω από όλα, να καταλάβουμε πως αυτό που θέλουμε κι αυτό που μπορεί να γίνει σπανίως ταυτίζονται. Και πως ήρθε η ώρα να ασχολούμαστε με αυτό που μπορεί να γίνει, μπας και κάποτε καταφέρουμε να πλησιάσουμε αυτό που θέλουμε. Και μπράβο μας.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
10°
