Τέσσερις σφαίρες από χρησιμοποιημένο Καλάσνικοφ, μπόλικη σάλτσα υποκρισίας από τα «Paradise Papers» και ένα «Mea Culpa» του ταλαίπωρου καθηγητή Παρασκευόπουλου μας εισάγουν στο κλίμα που θα επικρατήσει εφεξής κατά τη διάρκεια του προεκλογικού έτους που θα είναι το 2018, πιθανώς με ολίγον από το 2019, αν πιστέψουμε το συνήθως καλά πληροφορημένο πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg που αποτελεί το ευαγγέλιο αναφοράς των απανταχού επιχειρηματιών.
Οι σφαίρες στη Χαριλάου Τρικούπη σε ώρα αιχμής ήταν μία ένδειξη του πώς ενεργεί πλέον ο μηχανισμός εκφοβισμού. Ο νεαρός πυροβόλησε με πολεμικό όπλο τουλάχιστον τέσσερις φορές. Διέφυγε, βεβαίως. Η άνεσή του πληροί τις προδιαγραφές ενός τέλειου χτυπήματος. Στο κέντρο της πόλης. Στις 19:30 νωρίς το βράδυ.
Οι αποκαλύψεις περί των «Paradise Papers» συμβάλλουν με την απαραίτητη δόση υποκρισίας που συνοδεύει μία τέτοια αποκάλυψη. Ποιος δεν γνώριζε το πώς λειτουργούν τα δικηγορικά γραφεία στο Μανχάταν, όπου μπροστά τους ο απόλυτος κυνισμός της τηλεοπτικής σειράς «Suits» μοιάζει με νιαούρισμα; Οι 130 διευθύνσεις Ελλήνων που συμπεριλαμβάνονται στα αρχεία του δικηγορικού γραφείου Appleby θα αποτελέσουν την προεκλογική «τροφή» της καμπάνιας του κυβερνώντος κόμματος κατά την επόμενη περίοδο. Θα «στηθούν» κατηγορητήρια, θα λειτουργήσει ο γνωστός ανεμιστήρας και θα συσπειρωθούν οι «κολασμένοι» αυτής της γης. Έτσι λειτουργούν αυτά τα πράγματα.
Επί της ουσίας τώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση θα κινηθεί αμυντικά, μάλλον αλλάζοντας τον Αυγενάκη και τοποθετώντας στη θέση του την Όλγα Κεφαλογιάννη, όπως ψιθυρίζεται στην Πειραιώς από το βράδυ της Δευτέρας που μας πέρασε. Παράλληλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα φροντίσει να «φρεσκάρει» το επιτελείο του νομιμοποιώντας το «Lifting» στο συνέδριο του κόμματος τον Δεκέμβριο. Στο εσωτερικό της ΝΔ θα μαίνεται το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το σαμαρικό μπλοκ και ό,τι προκύψει, με τον Καραμανλή να παρακολουθεί με ψυχραιμία από τη Ραφήνα. Στο Μαξίμου η αλλαγή Μουζάλα και το φλερτ με τον Νίκο Φίλη και τους 53 για τη θέση του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής (πότε άραγε αρθρώθηκε αυτή η πολιτική;) αφήνει λίγα περιθώρια ελιγμών στον Αλέξη Τσίπρα προς τα αριστερά του. Μένουν οι κινήσεις προς τα... δεξιά του, δηλαδή την Κεντροαριστερά. Τώρα εισερχόμεθα στο πραγματικό ψαχνό του πολιτικού σκηνικού.
Η 3η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί στην πρώτη φάση της νωρίς διότι έτσι έχει αποφασίσει το Κονκλάβιο στις Βρυξέλλες. Τα δύσκολα πάνε για το καλοκαίρι οπότε θα αποφασιστεί το σύστημα επιτροπείας που θα ασκηθεί στην Αθήνα μετά τη λήξη του προγράμματος. Έως τότε δεν θα υπάρξουν αιφνιδιασμοί. Ο Αλέξης Τσίπρας θα υιοθετήσει την ορολογία της «εξόδου από την κρίση» κλιμακώνοντας τη ρητορική της «αυτοδύναμου πορείας», μία ρητορική που θα έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο. Το ζητούμενο θα επικεντρωθεί στο μέγα ερώτημα: Με ποιον θα συμμαχήσει ο Τσίπρας και με ποιους θα κυβερνήσει ο Μητσοτάκης; Όλα τα υπόλοιπα θα είναι οι λεπτομέρειες για να ασχολούνται οι συνταξιούχοι στα καφενεία. Η διαμόρφωση του κεντροαριστερού χώρου θα απαντήσει και στα δύο αυτά ερωτήματα.
Η δεύτερη τηλεμαχία είχε περισσότερες αψιμαχίες από την πρώτη, αλλά είδηση δεν έβγαλε. Άλλωστε η συζήτηση διεξήχθη υπό το βάρος της επίθεσης στη Χαριλάου Τρικούπη. Να θυμηθούμε ότι η πρώτη εμφάνιση της «Επαναστατικής Αυτοάμυνας» συνέπεσε με τις παραμονές των Ευρωεκλογών του 2014. Αυτή του Ιανουαρίου του 2017 με τη σύλληψη της Πόλα Ρούπα και η προχθεσινή με τη σύλληψη του Κωνσταντίνου Γιατζόγλου αλλά και τις εκλογές στην Κεντροαριστερά. Τα «καλάσνικοφ» παραδοσιακά πυροβολούν πολιτικά. Το μόνο σίγουρο. Η εκλογή αρχηγού μίας παράταξης υπό διαμόρφωση, με κομματικό μηχανισμό ο οποίος θα «στηθεί» μελλοντικά (πώς δεν γνωρίζουμε) είναι ένα αρκετά πρωτότυπο εγχείρημα. Αν επικρατήσει η πασοκογενής αναφορά με Φώφη ή Ανδρουλάκη, ο μηχανισμός που θα διαχειριστεί τη διαμόρφωση της παράταξης θα είναι ο γνωστός της Χαριλάου Τρικούπη. Αυτός που έχει απομείνει. Αν στο δεύτερο γύρο εμφανιστεί άλλος διεκδικητής, μη πασοκογενής, τότε το ενδιαφέρον διογκώνεται. Καμίνης και Θεοδωράκης μπορούν να συσπειρώσουν το σημιτικό μπλοκ, τους κεντροφιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες παντός καιρού. Σε μία τέτοια περίπτωση η διαμόρφωση της παράταξης προσλαμβάνει διαφορετικό πρόσημο. Φοβού τη Φώφη, δηλαδή. Στην πρώτη περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ελπίζει σε συνέργειες μελλοντικές μέσα στη θολούρα. Στη δεύτερη περίπτωση, ο Μητσοτάκης μπορεί να σχεδιάσει μία προσέγγιση ακόμη και προγραμματική. Αρκεί να έχει ξεκαθαρίσει με την υπερσυντηρητική φράξια στα δεξιά της ΝΔ. Λίγο πολύπλοκο ακούγεται, αλλά είναι εφικτό. Θα έχει διαμορφωθεί, ωστόσο, η νέα παράταξη σε χρόνο που θα επιτρέψει σοβαρές επαφές; Ο χάρτης της Κεντροαριστεράς, όπως διαφάνηκε από τις τηλεμαχίες, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ο Σημίτης έχει απόλυτο δίκιο. Αν η Κεντροαριστερά δεν διαμορφώσει συνθήκες Epinay (ιδρυτικό συνέδριο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος επί Μιτεράν), δηλαδή αν δεν συσπειρωθεί γύρω από τη νέα ηγεσία το σύνολο των συνιστωσών, αν δηλαδή επικρατήσουν οι προσωπικοί μηχανισμοί, τότε το εγχείρημα θα περιοριστεί σε μία επιδερμική και προσωρινή ενωτική πρόφαση. Ιδιαίτερα αν στο εγχείρημα της διαμόρφωσης του νέου φορέα διαδραματίσει κεντρικό και αποφασιστικό ρόλο ο υφιστάμενος μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ, λόγω της αδυναμίας λειτουργίας άλλων μηχανισμών (Ποτάμι κ.λπ).
Αν στο δεύτερο γύρο εμφανιστεί άλλος διεκδικητής, μη πασοκογενής, τότε το ενδιαφέρον διογκώνεται. Καμίνης και Θεοδωράκης μπορούν να συσπειρώσουν το σημιτικό μπλοκ, τους κεντροφιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες παντός καιρού.
Τόσο το Μαξίμου όσο και η Νέα Δημοκρατία θα επικροτούσαν ένα σενάριο μίας χαλαρής ενότητας των συνιστωσών της Αριστεράς διότι θα διευκόλυνε τον πολιτικό διεμβολισμό της. Αντιθέτως, θα περιέπλεκε την εφαρμογή τακτικών από τα δύο μεγάλα κόμματα μία στιβαρή και πολιτικά παραγωγική ενότητα του χώρου της Κεντροαριστεράς με παράλληλη διαμόρφωση διακριτού πολιτικού λόγου. Σε ένα πολιτικό τοπίο όπως το σημερινό, η μόνη ελπίδα για την εμφάνιση και ανάδειξη ενός νέου πολιτικού προσωπικού συνδυάζεται με το εγχείρημα οικοδόμησης του νέου κεντροαριστερού φορέα. Είναι ο μοναδικός χώρος ο οποίος έχει τη δυνατότητα συσπείρωσης προοδευτικών ανθρώπων που επενδύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική και αντιλαμβάνονται τα προτάγματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Είναι ίσως αυτός ο χώρος ο οποίος είναι σε θέση να εκμηδενίσει τις ιδεοληψίες μίας Αριστεράς που έχει αγκυροβολήσει σε ένα ομιχλώδες παρελθόν και μίας Δεξιάς που αντιλαμβάνεται τη χώρα ως πεδίο εφαρμογής ενός σύγχρονου κρατικο-συντηρητικού κατζαμπασισμού.
Τόσο στο Μαξίμου όσο και στην Πειραιώς επενδύουν σε μία περιορισμένη προσέλευση των πολιτών στις κάλπες της Κεντροαριστεράς την Κυριακή. Ο μικρός αριθμός εκλογέων θα διαμόρφωνε τις συνθήκες «ομηρείας» της Κεντροαριστεράς στα προσεχή πολιτικά παίγνια εξουσίας. Ας κρατήσουμε αυτό το στοιχείο σε κάποιο μικρό κουτάκι των προσωπικών σκέψεών μας.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
11°
