Τώρα που οι τεράστιες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων μονοπωλούν την επικαιρότητα και οι περισσότεροι σχολιαστές εκστασιάζονται εξ αιτίας τους, θέλω απλώς να επισημάνω ποιες ήταν και γιατί έγιναν οι μεγαλύτερες λαϊκές συγκεντρώσεις της νεότερης εποχής στην Ελλάδα. Ήταν λοιπόν:
1. Οι συγκεντώσεις για το μακεδονικό ζήτημα, που τα τελευταία χρόνια έχει βαφτιστεί «σκοπιανό». Οι συγκεντρωμένοι απειλούσαν την Πρώην Γουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας με πόλεμο και δήλωναν ότι η Μακεδονία είναι μόνο μία και είναι ελληνική. Τη συνέχεια την ξέρουμε.
2. Οι συγκεντρώσεις για το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Οι συγκεντρωμένοι απαιτούσαν να παραμείνει το ΧΟ στις ταυτότητες και απαιτούσαν δημοψήφισμα γι΄αυτό. Χάρη στην αποφασιστικότητα του Σημίτη και του Σταθόπουλου, το θρήσκευμα (και το Χ.Ο.) απαλείφτηκε.
3. Οι τωρινές συγκεντρώσεις. Αν και ετερόκλητοι, οι συγκεντρωμένοι γενικά ζητάνε να φύγει η κυβέρνηση, ν΄ ακυρωθεί το Μνημόνιο, να επιστρέψουμε στη δραχμή, μερικοί μάλιστα απαιτούν και αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν γίνουν αυτά τα τελευταία, το χάος είναι βέβαιο.
Δεν παραγνωρίζω ότι οι τωρινές συγκεντρώσεις δεν έχουν οργανωτή την ορθόδοξη εκκλησία, ούτε δυνάμεις της Δεξιάς και της Άκρας Δεξιάς (όπως οι παλιές) αλλά ετερόκλητο κόσμο. Κατανοώ επίσης ότι πολύς κόσμος φτωχαίνει με τη νέα κατάσταση (κι εγώ μαζί). Δεν μπορώ όμως να μη διαπιστώσω ότι κοινό γνώρισμα όλων αυτών των μεγασυγκεντρώσεων είναι ο αντιδυτικισμός, αντιεκσυγχρονισμός και -φανερά ή καλυμμένα- ο εθνικισμός: απομόνωση στον εαυτό μας, η «μικρά πλην έντιμος Ελλάς των κωνσταντινικών» , το εθνικό μας δίκαιο, το εθνικό μας νόμισμα, η εθνική μας θρησκεία, οι κακοί ξένοι που μας υπονομεύουν, το κακό ΔΝΤ που μια ωραία πρωϊα μάς έκανε πειραματόζωο, η παγκοσμιοποίηση, κι από την άλλη οι ενωμένοι Έλληνες που αντιστέκονται, πέρα από Αριστερά και Δεξιά. Ε, αυτά είναι συνωμοσιολογίες και παραμύθια για μικρά παιδιά.
Δεν έπεται λοιπόν καθόλου διόλου ότι, επειδή πρόκειται για μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, έχουν και δίκιο. Δεν πρέπει να μένει κανείς στον ενυπωσιασμό του όγκου, αλλά να κοιτάζει και την κατεύθυνση των αιτημάτων, και το ποιοι δίνουν τον τόνο. Όταν τα αιτήματα είναι τέτοια που είναι κι όταν ηγούνται οι κ. Θεοδωράκης, Κασιμάτης, Μπέης και λοιποί σπίθες που καταγγέλλουν το «Αόρατο Διεθνες Χρηματιστικό Κέντρο» (sic), όταν οι μητροπολίτες καλούν τον κόσμο στους δρόμους, όταν οι Αυτιάδες και οι Λαζόπουλοι σιγοντάρουν, τότε επιτρέψτε μου ν΄ αμφιβάλλω για την ποιότητα του κινήματος.
Ούτε θυμάμαι από πότε έχει να συγκινήσει τον ελληνικό λαό αληθινά προοδευτικό, εκσυγχρονιστικό, φιλελεύθερο αίτημα, που να τον κατεβάσει στο δρόμο- αν συνέβη ποτέ αυτό. Ενώ όταν πρόκειται για εθνικά, θρησκευτικά, απομονωτιστικά, αντιδυτικά ζητήματα, οι άνθρωποι πετάνε τη σκούφια τους. Έτσι γινόταν και παλιά: τα «Ευαγγελιακά», τα «Ορεστειακά» και δε συμμαζεύεται. Αυτά κάνουν τόσοι αιώνες ανορθολογισμού και μηρυκασμού του «ενδόξου παρελθόντος»και του «ανάδελφου έθνους».
Θα μου πείτε ίσως: «Κι εσύ τι λες; Σ΄αρέσει τι Μνημόνιο;». Απαντάω: καθόλου, λειψό είναι και μακάρι να συμπληρωθεί και να διευρυνθεί προς όσους έχει αφήσει απέξω. Αλλά ξέρω πολύ καλά ότι:
1. Και προ Μνημονίου ήμασταν φτωχοί, ζώντας με δανεικά που θα πλήρωναν παιδιά κι εγγόνια, αλλά κάναμε πως δεν το ξέραμε
2. Χωρίς αυτό το κολοβό Μνημόνο, θα είχαμε ήδη χρεοκοπήσει
3. Αφού μόνοι μας τα κάναμε μπάχαλο, φωνάξαμε τους Φράγκους.
Κι αν είχε επέλθει η χρεοκοπία, ποιοι θα ήταν τα πρώτα θύματα της; Οι εξαρτημένοι από το Δημόσιο, που πολλοί απ΄ αυτούς διαδηλώνουν στο Σύνταγμα ενάντια στο Μνημόνιο, από τα χρήματα του οποίου πληρώνονται ένα χρόνο τώρα!
18°
