Τα μπαρ! Τα θεσσαλονικιώτικα μπαρ! Εδώ που συνεχίζει η πόλη να συχνάζει, να καφεδάρει, να ερωτεύεται, να συζητά και να ανταλλάσσει φιλιά, ιδέες, σχέδια και κοινωνικότητα τύπου κους-κους και για πες και ξες και μουσικάρες και κουκλάρες, ααα, φημίζεται η Θεσσαλονίκη για τα μπαρ της. Κάποια ολοκλήρωσαν κύκλο ζωής και κατεβάζουν στόρια, κάποια καινούργια υπόσχονται ακόμα καλύτερες μέρες και νύχτες και κάποια στανταράκια-σιγουράκια παραμένουν καταφύγια αδέσποτων ψυχών. Ρεπορτάζ μάχιμο και επί των επάλξεων και μια ινφοτέινμεντ βόλτα ξανά εκεί έξω, στην «Barοουλάνδη», μιας και σ' αυτή την πόλη ακόμα το κρατάμε το έθιμο του «ένα ποτάκι ή τσαγάκι στα γρήγορα»! Που όμως μπορεί και να εξελιχθεί σε «μαλάκα μου, τι ήταν αυτό, είπαμε για ένα στα γρήγορα και μας βρήκε εκεί το ξημέρωμα»! Να η λίστα με δέκα από τα «αληθινότερα». Άλλα καινούργια κι άλλα παλιά. Απώλειες, νέες αφίξεις, still alive & kicking, εγγυημένα και τσεκαρισμένα από πλευράς μου, αφού τα θεσσαλονικιώτικα τα μπαρ τ’ αγαπώ και τα τιμώ όπως το σπίτι μου. Enjoy!
Θερμαϊκός
Ημερολόγια καταστρώματος
Ανέβηκα στο πατάρι του πάλι τις προάλλες, δεν θυμάμαι αν ήταν η χιλιοστή ή η χιλιοεξακοσιοστή φορά, έχω χάσει το μέτρημα. Διάλεξα τον καναπέ με θέα το παράθυρο που αφήνει το μάτι να χαθεί στη θάλασσα και τα μεταγωγικά εμποροπλοία. Κάτω από την πανάρχαια εικόνα κάδρο των Smiths Jeans, τις ζωγραφικές των ιμιτασιόν Γκογκέν, τα πορτοκαλί αμπαζούρ με τα φρου φρου καπέλα, τα φρι πρες στη σκάλα και τα κόκκινα τα σεπαρέ σαν την ταινία του Τζάρμους. Καφέδες και τσιγάρα. Κοιτώ τα κάτω τραπέζια, Κύριε ελέησον, ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος έπινε τον καφέ του συζητώντας με φίλες και φίλους. Παραδίπλα το κλασικό ζευγάρι με τον καφέ κανελί σκύλο αραχτό στα πόδια τους, στα ηχεία εκλεκτή μπλούζι remixed Μπίλι Χολιντέι, μερικές μέρες μετά ξαναπέρασα πάλι, αλλά νύχτα Κυριακής αυτή τη φορά. Στο ασπρόμαυρο πάτωμα πόδια χτυπιόνταν στο ρυθμό του πάρτι της ντόπιας χάουζ γκρουβ κολεκτίβας των Highjacks. Μνήσθητί μου, Κύριε, δεν αλλάζει ποτέ η φάση εδώ, σκέφτηκα. Τα ημερολόγια της ανήσυχης ηλεκτροθεσσαλονίκης, γενιές και γενιές από τότε που άνοιξε στα τέλη του ’80. Μπαρ σκέτη μνήμη του χθες και χαρά γνήσια και μεγάλη και ατρόμητη για το αύριο.
Όχι, ρε φίλε. Όχι. Αλλά και ναι, φακ, ανακοίνωσε πως κλείνει, σφαλίζει, σταματά. Στον τελευταίο χορό ο Νίκος Σαρίδης ανέβηκε στα ντεκ για «αποφώνηση». Και τα τροπικά φυτά; Τα μπαλινέζικα έπιπλα; Οι σινεματίκ προβολείς, η μούρη παλιάς Κάντιλακ που μετατράπηκε σε μίνι μπαρ; Αυτά τι θα γίνουν; Άγνωστο. Κι ο Νίκος Διαμαντόπουλος, μόνιμος γκεστ μια δεκαετίας τώρα, ε, ψιτ, πες μου πού θα ακούσω πάλι τη ρεμιξάρα του στο «What the water gave me» της Florence; Αμαρτία αλλά και αλήθεια. Από την επόμενη εβδομάδα το Haven, λιμάνι στα ολλανδικά, δεν θα υποδέχεται τα ντίσκο πλοία του, δεν θα βγάζει τα τραπεζάκια έξω στην πιο πολιτισμένη στοά του κέντρου, περνά στη χώρα της λήξης-λήθης. Μελαγχολώ..
Νέα άφιξη. Το lounge του ξενοδοχείου Colors της Τσιμισκή έχει είσοδο από την Αγίου Μηνά, δρόμος φετίχ λόγω των διάσπαρτων νεραντζόδενδρων, όπου οσονούπω αρχίζουν και οι εργασίες πεζοδρόμησής του. Κοινώς ξέρεις πού θα με βρίσκεις και θα σε βρίσκω και σε ποια τραπεζάκια έξω την άνοιξη. Ένας τροπικός κήπος στην καρδιά της πόλης, μια ανοιχτόκαρδα φωτεινή περατζάδα για καφέδες, σνακ, νυχτερινά ντάκιρι, λες και δίπλα σου ανά πάσα στιγμή θα καθίσει το φάντασμα του Χέμινγουεϊ. Χρωματιστά κουλαριστή πανδαισία γεύσεων και σμούθι απολαύσεων, wifi area και κοινοβιακό working space living, συζητιέται και προτιμιέται από όλο το cafe society που επιβραβεύει την α λα Φλόριντα ή και την Αβάνα απέναντι, αν το προτιμάς, μενταλιτέ του.
Διατηρητέο
Οέο!
Τα Χριστούγεννα που άνοιξε, όλη η διακόσμηση, η ντεκορασιόν και η φάση θύμιζαν προγκρέσιβ σπίτι του Αγιοβασίλη. Κόκκινο τζάκι, άσπρο χιόνι, κάλτσες στους τοίχους και New Years resolution προτροπές: να μη γεράσει ποτέ. Κι αυτό να διατηρείται πάντα σε φόρμα. Και να μείνει πιστό στο κόνσεπτ της επανίδρυσής του, μιας και από τότε ο Γιάννης Μπέγκας που του μιλήσαμε στην A.V. μας το έταξε, πως το Διατηρητέο θα παραμείνει σινέ, εικαστικό, λάγνα ανήσυχο και δημιουργικό ονειροτόπι. Και, ναι, Διατηρητέο φάση βήτα, σε τέμπο Φελίνι. Το τσίρκο ήρθε στην πόλη και σε μια γωνιά ο σαλτιμπάγκος φιλιέται με την κολομπίνα, ενώ τους παίρνει μάτι ο θηριοδαμαστής, που τον γουστάρει η ακροβάτισσα, που την ήθελε ο ιμπρεσάριος, αλλά περιμένει κίνηση από το παιδί λάστιχο!
Ενοχές
Έχεις ξανάρθει εδώ, έχεις ξανάρθει, κι ας μη θυμάσαι
Περνάς την πόρτα και μεταφέρεσαι χωροχρονικά αλλού, σε μια Βοημία με κεφάλι και μάτια νεαρού ελαφιού να σε σκανάρουν, βαριές μπροκάρ κουρτίνες και παράξενες ζωγραφιές, μπορεί και στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και του Καθρέφτη. Βοηθά εδώ στην τηλεμεταφορά σου κι ο ασπρόμαυρος γάτος, μασκότ του μαγαζιού. Ο γάτος ο σουρτούκης που, όταν βαριέται τη φασαρία, αμολιέται στην πλατεία Ναβαρίνου για να πάρει τον αέρα του κι όλοι τον γνωρίζουν, μιας και είναι η επίσημη μασκότ της γειτονιάς. Έρχομαι στις Ενοχές από την πρώτη μέρα που άνοιξαν και δεν υπάρχει καινούργιος θαμώνας που να μπαίνει και να μη θαυμάζει δοξαστικά αυτή την ατμόσφαιρα. Φοιτητονεαρόκοσμος που το φισκάρει από νωρίς, κουβεντολογία, ποικιλία από αλλοεθνείς μπίρες και υποδειγματικά συνοδευτικά πιάτα μιας κουζίνας αξιόμαχης.
Η Χόλι Γκολάιτλι, η Μαίρη Αρώνη, ο Δημήτρης που τις έκανε κάδρα, βίντατζ λάβερ και ευγενής, ως να επέστρεψε από μυθιστόρημα με αστούς του Μπαλζάκ, πάντα εκεί στη γωνία. Τα μπιμπελό, τα φερ φορζέ, τα κορίτσια της φιλοσοφικής ή οι νεαρές αρχιτεκτόνισσες, ο γλυκύτατος Χατζούδης-ψυχή του τράφικο, το πάνω πάτωμα, στημένο σκηνικό, θαρρείς που υπάρχει για να σου θυμίζει πως παρά τα youth hostel του Βερολίνου ή τα νεοϋορκέζικα λόφτ που κάποτε κοιμήθηκες, πάντα στο σαλόνι της θείας σου στην Ανδριανουπόλεως ή της Φιλίππου εσύ το ένιωθες σαν σπίτι. Χμ, νομίζω, λάθος, θεωρώ μετά βεβαιότητος πως μιλάμε για το πιο κλασικό μπαρ του πεζόδρομου της Ζεύξιδος, ένα ευαγές και θετικό σαν ξόρκι της Χιονάτης προς τους νάνους, που επίσης αποτελούν σήμα κατατεθέν. Όπου ευτυχώς η καλοσύνη των νάνων σού επιτρέπει και σένα να καθίσεις και να χαρείς μαζί τους. Και ο Μπερτ Μπάκαρα. Ναι, ρε φίλε, η Pastaflora Darling είναι το μόνο, το μόνο, το μόνο μπαρ της πόλης που παίζει Μπερτ Μπάκαρα. Και Σκοτ Γουόκερ, αυτός είναι μια άλλη ιστορία, όμως ας μη ρίξουμε άλλη μια διθυραμβική ομοβροντία. Συγκινούμαι κάθε φορά που η μέρα ή η νύχτα μου με βγάζει εδώ, σόρι.
Be
Where I wanna be!
Είναι κόμφορτ, είναι λάουντζι, είναι στιλάτο σαν μιλανέζικη εφαρμογή, αντίστοιχη ιταλική προσομοίωση μέρους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για να ρεμβάσεις. Ή αμερικάνικης α λα Girls της Lena Duncham σκηνογραφίας: μητρόπολη θα πει χαρά, γούστο, σταυροδρόμι, meeting point, ρεμπέλιασμα χωρίς λόγο και αιτία, ίσως μόνο και μόνο για να αράζεις μπροστά στην τζαμαρία του και να βλέπεις τον κόσμο να περνά. Ό,τι κάνω εδώ δηλαδή κάθε που έρχομαι. Έχει μπέργκερ, βάφλες, ινδικά σάντουιτς, πάστες, και κουζίνα αξιομνημόνευτα ποπ και κολασμένη: το τελευταίο πάει για τα πάνκεϊκ με βατόμουρο και σοκολάτα. Σερβίρει, κοκτεϊλάρει, διοργανώνει απίθανα brunch ή aperitivo απογευματινές βεγγέρες, οι μουσικές του, από Pulp και Divine Comedy έως Miles και Chet Baker, είναι διαλεγμένες προφανώς και ασφαλώς από την Ισμήνη Τορνιβούκα, που όμως αυτές τις μέρες απουσιάζει, ένεκα του ότι έγινε μαμά. Να μας ζήσει!
Duende Jazz bar
Έλα για Ella και hey, ho, let’s get lost!
Ζωντανό. Κυριολεκτικά όμως. Γιατί έλειπε ένα τέτοιο στέκι στο κέντρο. Με καλά μαλτ και σκηνή όπου ανταμώνουν σχήματα και τζαμαριστές και η τζαζ τρομπετάρει παρέα με κιθαριστικά μπλουζ και πυρίκαυστο άφρο φανκ. Και ανεξαρτήτως του αν έχει live, ας είναι και τα ντεκ να δείχνουν τον δρόμο τον διηπειρωτικό, ειδικά κάτι βράδια που ο Γιώτης Μπάγκαλας αλλάζει τα τραγούδια. Ξένα combo παρέα με ελληνικά σχήματα, και ορίστε ένα μπαρ-σκηνή που διαφοροποιείται από τα συνήθη ρεπερτόρια του θεσσαλονικιώτικου downtown, γιατί από lounge γκώσαμε.
Hostel 9
Groove is in the heart
Επίμονα και τελετουργικά, ηλεκτρονικά και beat committed, εδώ θα ακούσεις μια ευρεία γκάμα από δισκοβόλους που αναβαθμίζουν το προφίλ της παραλίας: από τα ταξιδιάρικα του Κορδιάου, που τα Σαββατόβραδα παίζει πιο ολόφωτα κι από τα καράβια απέναντι, ή τις Τετάρτες που μιξάρει ο Τεό Παρασίδης με ανεξέλεγκτα ρυθμική ροή, αλλά και κάτι ωραία παρασκευοκυριακάρικα νεοντίσκο βράδια που σετάρουν ο Dim Zac ή ο Kled Mone, το σποτ είναι σιγουράκι. Για καφέ και ποτό και μουσικάρες σ’ ένα all day πλέον σημείο αναφοράς. Κάτι Πέμπτες βραδάκι ή Κυριακές απόγευμα ακούς και τον υπογράφοντα να ταΐζει τα ηχεία με εξωτικά οριεντάλ θέματα, μιας και το Hostel 9 είναι το μέρος που ευεπίφορα καλλιεργεί το μότο: This is a journey into the space, απ’ όπου κι αν προέρχεται!
On the road
Δρόμο παίρνω, μίλια αφήνω
Αξία, αναφορά, απαραίτητο: μερικά σκαλάκια κάτω, ώστε να ευθυγραμμίζεται με την ακτολωρίδα της θάλασσας, με ένα παράθυρο σαν σε αμπάρι και θέα τα νερά του Θερμαϊκού. Φάση beyond the sea, πάντα γεμάτο, καθώς η μπάρα του διαθέτει πεντακάθαρα ποτά και πεντακάθαρες μουσικές επίσης, τουτέστιν εδώ δεν θα ακούσεις Rihana αλλά μέχρι και τον Bobby Darin στην αυθεντική βερσιόν του μικρού Νέμο. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι το On the Road είναι το ιδανικό ποτάδικο για να διαβάσεις τις «20.000 λεύγες» του Βερν, μιας και όντως είσαι κυριολεκτικά υπό της θάλασσας.
