Ομόνοια, γωνία Πανεπιστημίου και πλατεία (βορειοδυτική), Εθνική Τράπεζα, Οκτώβρης 2017. Κατάκοπος, καθώς έχει έρθει πια το απόγευμα, ο γέρος κουλουράς κοιμάται πάνω στο καρότσι του σούπερ μάρκετ που χρησιμοποιεί για την πραμάτεια του. Έχουν απομείνει για πούλημα τέσσερα τσουρέκια προς 70 λεπτά το ένα, τρία μεγάλα λεπτά κουλούρια με 60 λεπτά το ένα, δύο κοντόχοντρα με την ίδια τιμή, ένα μικρούλι με 30 και τυράκια τύπου «τρίγωνο» πάλι με 30. Οι πλάκες του πεζοδρομίου γκριζωπές από την μπίχλα τόσων χρόνων και τόσων ανθρώπων. Οι ρόδες του καροτσιού όλες γυρισμένες σε γωνία 90 μοιρών προς τον επιμήκη άξονα του οχήματος, ώστε να το εμποδίσουν να κινηθεί από το βάρος του κοιμισμένου πωλητή. Το χερούλι, μαζί με τα ενωμένα χέρια, έχουνε γίνει προσκεφάλι. Μια σακούλα σούπερ μάρκετ που κρέμεται στο αριστερό πλάι έχει ένα πλαστικό μπουκάλι νερό. Γύρω-γύρω χαρτοκιβώτια, στρωμνές αστέγων, καφάσια, σακούλες σκουπιδιών, αδιάφοροι περαστικοί, ένα κουβούκλιο κάποιου δικτύου με μια μισοσκισμένη αφίσα που υπενθυμίζει –τι άλλο;– την Οκτωβριανή «Επανάσταση» του 1917 και μια πορτοκαλιά ομπρέλα, που όταν την ανοίγει τη μέρα, για να προστατεύεται από τον ήλιο, βλέπουμε ότι είναι διαφημιστική γνωστού αναψυκτικού. Στο τελικό μπακγκράουντ, πάνω στον εν μέρει καμένο τοίχο της Εθνικής Τράπεζας, η ασπρόμαυρη φωτογραφία από μια παλιά Ομόνοια του ’30, που, όπως και οι άλλες γύρω από το ισόγειο του παλιού κτιρίου (πρώην ξενοδοχείο «Εξέλσιορ», τρίφατσο σε Πατησίων, Πανεπιστημίου και πλατεία), έχει μπει για να κρύβει τα παράθυρα από τους όποιους επιτιθέμενους, έτσι ώστε τώρα όσοι εργάζονται ή συναλλάσσονται στο κτίριο να μην έχουνε φυσικό φως. Αποκαμωμένος κι αδιάφορος για όλα, ακόμα και για πιθανούς πελάτες, ο παππούς που περνάει όλη τη μέρα του εδώ, έχει παραδοθεί στον ύπνο.
31ος γύρος της Αθήνας
Ο City Lover έτρεξε τα 10 χιλιόμετρα στις 22 Οκτωβρίου (ναι, τότε που κλείνουνε οι δρόμοι, το Κέντρο κ.λπ. κ.λπ.) σε 1 ώρα και 7 λεπτά. Μια φορά πήγα και πήρα κι εγώ κανονικό αριθμό συμμετοχής, αλλά το σχετικό αυτοκόλλητο (ήμουνα ο 03717) δεν είχε τυπωμένο πάνω το όνομά μου, ούτε ο Δήμος Αθηναίων έδωσε μετάλλια στον τερματισμό. Δεν πειράζει, έδωσε διπλώματα. Φαντάζομαι πως ο δήμαρχος δεν έχει προσέξει ότι οι λεβέντες του ΟΠΑΝΔΑ τον γράφουνε «Γεώργιος» αντί Γιώργος Καμίνης, που πάντα προτιμάει ο ίδιος.
Περίπτερο: Επέκταση προϊόντων & σημασίας
Έχω γράψει και παλιότερα ότι πολλά από τα κεντρικά περίπτερα αυτής της πόλης έχουν προ πολλού ξεφύγει από τα τσιγάρα, εφημερίδες, τσίχλες, καπότες, σοκολάτες και τα συναφή, έχοντας εκτραπεί σε εμπορικά καταστήματα άλλων ειδών. Πρόσφατα, ένα στην Πανεπιστημίου, σχεδόν μπροστά στο «Ιντεάλ», άλλαξε και πουλάει μονάχα χυμούς – δεκάδες είδη χυμών, για κάθε γούστο. Ένα άλλο, γωνία Ομόνοια και Γ΄ Σεπτεμβρίου, πουλάει τώρα μόνο ηλεκτρικές συσκευές. Είναι εξάλλου γνωστό από χρόνια ότι τα αδερφάκια τους στην οδό Αθηνάς από χρόνια πουλάνε τσάντες, εργαλεία, θήκες κινητών, γυαλιά, φο μπιζού και συναφή, ενώ τα περίπτερα στο Ζάππειο ή στο Μουσείο σπρώχνουν τουριστικά είδη σε μεγάλες ποσότητες. Επανέρχομαι τώρα για να σημειώσω μια νέα τάση: ότι την ονομασία «περίπτερο» την υιοθετούν στις ταμπέλες τους μικρομάγαζα που δεν είναι περίπτερα, με την έννοια του κτίσματος, αλλά μίνι μάρκετ. Το πρώτο αυτού του τύπου το σποτάρισα στη γραμμή του τραμ, στον Νέο Κόσμο. Το δεύτερο στο σταθμό του ΗΣΑΠ στα Πετράλωνα, στη μεριά της καθόδου – κι από κει και πέρα ακολούθησαν κι άλλα. Καθόλου άσχημα για ένα επίθετο που είχε ξεκινήσει στην αρχαία Ελλάδα σημαίνοντας κολόνες γύρω-γύρω, σα φτερά («περίπτερος ναός»), ουσιαστικοποιήθηκε στο ουδέτερο, πέρασε από το πρόχειρο κτίσμα (τουριστικό/ κυνηγετικό/ εκθεσιακό κ.λπ.), έγινε το γνωστό μικρομάγαζο σε πόλεις και χωριά (κάποτε μόνο κίτρινο, κάποτε με άδεια που δίνονταν μόνο σε ανάπηρους των συνεχών πολέμων που έκανε παλιά αυτή η χώρα, κάποτε μόνο με χαμηλά πορτάκια και στενάχωρα), για να καταλήξουν στις μέρες μας σε όχι λίγα εγκαταλειμμένα και/ή ξεπατωμένα, λόγω κρίσης. Όσα επιζούν όμως εξειδικεύονται, αλλάζουν χρώμα, ψηλώνουν, μέχρι που διαδίδουν τη σημασία τους – κι άσε τους αρχαιόπληκτους γλωσσαμύντορες να βγάζουνε σπυράκια.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
18°
