Η μόδα των Σπιλμπεργκιανών 80s δεν έχει αφήσει ασυγκίνητα τα videogames που, μετά τα Oxenfree και Night in the Woods, μας δίνουν με το Crossing Souls ακόμα έναν τίτλο-φόρο τιμής στις εφηβικές περιπέτειες της εποχής. Μαζί του, ανεβάζουμε ταχύτητες (αλλά όχι απαραίτητα και αδρεναλίνη) με τις BMX κατεβασιές του Descenders και βρίσκουμε αφορμή να ξανασυζητήσουμε ένα από τα κορυφαία indies της τελευταίας πενταετίας με το προσεγμένο Multiverse Edition του Axiom Verge.
Crossing Souls
Σε κάθε πεδίο πολιτιστικής παραγωγής, από τη μουσική ως το σινεμά, έχουμε πήξει στις κυνικές συρραφές αναφορών στα '80s που μοναδικό σκοπό φαίνεται πως έχουν ν'αναμοχλεύσουν είτε τις ορίτζιναλ αναμνήσεις όσων τα έζησαν, είτε την νοσταλγία από δεύτερο χέρι όσων τα γνώρισαν απ'το Drive, το Stranger Things και τον Kavinsky. Τα videogames δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Μόνο στην αρχική οθόνη του Crossing Souls, που μας βρίσκει να ξυπνάμε στο δωμάτιό μας ένα ηλιόλουστο πρωινό του 1986, μπορούμε να διακρίνουμε: μια 8-μπιτη κονσόλα Nintendo συνδεδεμένη σε μια παλιά CRT τηλεόραση, αφίσες από Ghostbusters, G.I. Joe και, για τους (ελαφρά) πιο ψαγμένους, The Neverending Story, ένα εξώφυλλο απ'το Thriller του Michael Jackson και μια λάμπα νέον σε σχήμα φαντασματακίου από το Pac-Man. Ούτε τα παλιά πακέτα Camel δεν σου προσφέρουν τόσο υλικό ν'αποκρυπτογραφήσεις.
Η σύνθεση της ομάδας μας επίσης παραπέμπει σ'ένα μοτίβο που ακολουθείται πιστά από την εποχή των Goonies ως και σήμερα. Ο Chris είναι κουλ και αθλητικός, ο Matt το ιδιοφυές σπασικλάκι, ο Big Joe ευτραφής και ευαίσθητος, η Charlie το ατίθασο κορίτσι με τον αλκοολικό μπαμπά και ο μπόμπιρας Kevin είναι ο μπελάς. Μια απρόσμενη καλοκαιρινή καταιγίδα την προηγούμενη νύχτα έχει δημιουργήσει προβλήματα στο ηλεκτρικό δίκτυο της μικρής μας κωμόπολης που σημαίνει ότι οι ενήλικες είναι πολύ απασχολημένοι για να μας επιβλέψουν. Έτσι όταν ο Kevin, σε μία από τις πρωινές του βόλτες, ανακαλύπτει ένα ανθρώπινο πτώμα στο γειτονικό δάσος (ιδέα δανεισμένη απ'το The Body του Stephen King) σπεύδουμε να ερευνήσουμε την κατάσταση, ξεκινώντας μια περιπέτεια που θα μας μπλέξει με αρχαίες θεότητες, ταξίδια στο χρόνο και το σατανικό σχέδιο ενός ψυχοπαθούς πρώην στρατιωτικού να καταλάβει τον κόσμο χρησιμοποιώντας έναν στρατό από ψυχές νεκρών.
Το Crossing Souls είναι άψογα παρουσιασμένο: φανταχτερά pixel-art σκηνικά, εκφραστικοί χαρακτήρες, όμορφα animated ιντερλούδια στο απλοικό στυλ των καρτούν της εποχής και ένα soundtrack από γλυκά, ταξιδιάρικα synths. Ταυτόχρονα είναι και, όπως πολλές παρόμοιες απόπειρες αφύπνισης νοσταλγικών αναμνήσεων, απογοητευτικά ρηχό. Πέρα από το αφηγηματικό κομμάτι το οποίο αρνείται πεισματικά να εντάξει μια πρωτότυπη ιδέα και αρκείται σε ένα συνεχές μπαράζ παραπομπών, η δράση του είναι μάλλον διεκπεραιωτική: απλοικοί γρίφοι που αξιοποιούν τις διαφορετικές ικανότητες της πιτσιρικαρίας και σύντομες μάχες ενάντια στις ορδές του σατανικού ταγματάρχη και τοπικές συμμορίες.
Σε κάποιο σημείο, περπατώντας στις υπερυψωμένες ράγες που διασχίζουν ένα ποτάμι, θα τρέξουμε για ν'αποφύγουμε ένα επερχόμενο τρένο και, τελικά θ' αναγκαστούμε να πηδήξουμε στο νερό. Η δική μας συνδρομή σε μια σκηνή που φιλοδοξεί να είναι συναρπαστική περιορίζεται στο να κρατάμε τον μοχλό πατημένο προς τα πάνω. Είναι τέτοιο το άγχος του παιχνιδιού να κάνει τις παραπομπές του (ναι, πάλι το The Body κοπιάρει στην προκειμένη) που αιχμαλωτίζει τη δράση στις ανάγκες της αφήγησης – πάντα κακή ιδέα σ'ενα videogame.
Όλα αυτά δεν το κάνουν απαραίτητα απορριπτέο. Ίσως αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες του, το Crossing Souls κινείται γοργά, κρατάει χαμηλά το επίπεδο της δυσκολίας του και σε αφήνει περίσσότερο να παρακολουθήσεις παρά να παίξεις μια χαριτωμένη, αν και χιλιοειπωμένη ιστορία. Όπως και το Stranger Things που φαίνεται να το ενέπνευσε σε δεύτερο χρόνο, αποτελεί έναν ευχάριστο περισπασμό που όμως αποτυγχάνει ν' αναπαράγει τη μαγεία της εποχής που το ενέπνευσε. Απλά τη σηματοδοτεί και ελπίζει ότι δε θα καταλάβεις τη διαφορά.
Φαντασία στην έκφραση ή αυστηρή τελειότητα στην απόδοση; To Descenders δυσκολεύεται ν'αποφασίσει. Όπως και ο ποδηλάτης που χειρίζεσαι κατά την προσγείωση μετά από μια απότομη ράμπα, ο τελευταίος τίτλος της RageSquid πασχίζει να ισορροπήσει μεταξυ δύο ετερόδοξων σχεδιαστικών φιλοσοφιών για το ιδανικό extreme sports videogame. Από τη μία έχουμε την δημιουργική ελευθερία στις ανοιχτές αρένες του Tony Hawk όπου προσπαθούσες να συγκεντρώσεις πόντους συνενώνοντας επικίνδυνες φιγούρες κι από την άλλη την ρεαλιστική φυσική κίνησης και τις απαιτήσεις υπεράνθρωπης ακρίβειας για να κόψεις δυο εκατοστά δευτερολέπτου απ' τον χρόνο σου στο Trials HD.
Εδώ δεν έχει ούτε πατίνια, ούτε πειραγμένες enduro. Στο Descenders θα κατηφορήσουμε απότομες πλαγιές με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, θα πετάξουμε πάνω από διερχόμενα τρένα και, φυσικά, θα τσακιστούμε ποικιλοτρόπως από τη σέλα ενός BMX. Με προσεγμένο μοντελο φυσικής που μεταμορφώνει κάθε εμπόδιο σε δελεαστικό δίλημμα (θα το προσπεράσεις με ασφάλεια ή θα ρισκάρεις ένα επικίνδυνο backflip για ν'ανεβάσεις το σκορ σου;), με μια ιδιαίτερη δομή που θυμίζει περισσότερο παραδοσιακό shoot 'em up παρά αθλητικό εξομοιωτή (έχεις περιορισμένο αριθμό ζωών για να περάσεις μια σειρά από πίστες που καταλήγουν σε ένα ριψοκίνδυνο “boss jump”), συν ένα εξαιρετικό soundtrack επιμελημένο απ' το Ολλανδικό drum 'n' bass label Liquicity, περίμενα ότι θα το προτείνω ανεπιφύλακτα. Γιατί διστάζω λοιπόν;
Το πρόβλημα έγκειται στη θεμελιώδη ασυμβατότητα των δύο προσεγγίσεων που επιχειρεί να ζευγαρώσει η RageSquid. Το Descenders υιοθετεί την γραμμικότητα του Trials, το ενδιαφέρον της οποίας έγκειται στους αυστηρούς χρονικούς περιορισμούς που σου έδινε το παιχνίδι για να ολοκληρώσεις κάθε πίστα. Εδώ όμως κρινόμαστε μόνο από τα stunts που θα εκτελέσουμε επιτυχώς, που σημαίνει ότι στερούμαστε κινήτρου για να ολοκληρώσουμε με ταχύτητα την κάθε διαδρομή. Ακόμα χειρότερα, το παιχνίδι μας επιτρέπει, αν το θελήσουμε, να γυρίσουμε πίσω σε κάθε εμπόδιο ή άλμα και να το επιχειρήσουμε ξανά και ξανά χωρίς καμμία ποινή για την καθυστέρηση.
'Ενα σύνολο τεχνικών προβλημάτων (ιδίως τα αργά loading times και το ασταθές framerate) συμπληρώνουν την εικόνα ενός τίτλου που παρά τους αξιόλογους μηχανισμούς ελέγχου και μεμονωμένες στιγμές άγριας ομορφιάς (όπως το να ελίσσεσαι σαν σκιέρ κατά μήκος μια δενδροφυτεμένης απότομης κατηφόρας) θέλει ακόμα δουλειά. Το Descenders βρίσκεται ακόμα σε Early Access, επομένως έχει περιθώριο να βελτιωθεί μέχρι την επίσημη κυκλοφορία, αλλά η Ragesquid θα πρέπει να διορθώσει την αντιφατική γραμμική του ελευθερία αν θέλει ο τίτλος της ν' αρχίσει να παραπέμπει στην συναρπαστική ένταση ενός αγώνα και όχι στην ανιαρή χαλαρότητα μιας ατελείωτης προπόνησης.
Τίτλος: Descenders
Εταιρεία Ανάπτυξης: RageSquid
Πλατφόρμα: Windows, Mac
Η Indie Επιλογή του Μήνα: Axiom Verge – Multiverse Edition
Ο Tom Happ απειλεί να εξελιχθεί στον John Carpenter του game development. Το Halloween του θρυλικού σκηνοθέτη μπορεί να μην ήταν το πρώτο slasher film (το Black Christmas είχε χαρίσει στο είδος την τελική του μορφή 4 χρόνια πριν, το 1974), αλλά ήταν η ταινία που ξεκίνησε τη μόδα που κατέλαβε τους κινηματογράφους και τρομοκράτησε τους εφήβους στα 80s. Αντίστοιχα, με το Axiom Verge, ο Happ δεν δημιούργησε τόσο τα metroidvania αλλά έναν τίτλο που, μαζί με το Ori and the Blind Forest με το οποίο κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα τον Μάρτιο του 2015, ώθησε στην αναγέννηση ένα ολόκληρο είδος, κατάφερε να μείνει αξεπέραστο από τους επιγόνους του και, στην πιο ιδιαίτερη ομοιότητα μεταξύ των δύο δημιουργών, το έντυσε με ένα εκπληκτικό synth-based soundtrack σύνθεσης του ιδίου.
Σ'ένα εργαστήριο στην έρημο του New Mexico δύο επιστήμονες προετοιμάζονται για ένα πείραμα που πρόκειται να καταστρέψει τον εξοπλισμό τους, ν'αφήσει το κτίριο σε συντρίμμια και να μεταφέρει τον έναν από τους δύο, ονόματι Trace, σε μια άγνωστη διάσταση (εισαγωγή που παραπέμπει ευθέως στο κλασικό Another World). Εκεί, ο πρωταγωνιστής μας, θα έρθει σε επικοινωνία με την Elsenova, μια τεχνητή νοημοσύνη που χρειάζεται τη βοήθειά του ενάντια στον Athetos, έναν λιγότερο καλόβολο πρόσφατο εισβολέα που προσπαθεί να καταστρέψει την ίδια και τις όμοιές της. Συμφωνώντας αναγκαστικά ώστε να διατηρήσουμε ελπίδες επιστροφής στην Γη, θα περιπλανηθούμε στον παράξενο τόπο που έχουμε βρεθεί, θα αντιμετωπίσουμε τα επικίνδυνα υβρίδια σάρκας και μηχανής που έχει κινητοποιήσει ο Athetos και, στην χαρακτηριστικότερη σύμβαση του είδους, θα αποκτήσουμε σταδιακά νέες ικανότητες που θα μας επιτρέψουν να αναρριχηθούμε, εκτοξευθούμε ή τηλεμεταφερθούμε σε προηγουμένως απρόσιτα σημεία.
Σε αντίθεση με το Ori και διάφορους νεότερους τιτλους που προτιμούν καθαρές γραμμές και γυαλιστερές επιφάνειες, το Axiom Verge παραπέμπει ευθέως στις 16-bit καταβολές του επιλέγοντας ένα βρωμικα πιξελιασμένο και φορτωμένο με λεπτομέρειες, σχεδον μπαρόκ, οπτικό στιλ με εμφανείς αναφορές στον H.R. Giger. Η αισθητική συμπληρώνει τέλεια το βιο-μηχανικό στόρι επιστημονικής φαντασίας και η άψογη παρουσίαση συμπληρώνεται απ'τις ατμοσφαιρικές ηλεκτρονικές μελωδίες του Happ οι οποίες αξίζουν ακρόασης ακόμα και ανεξάρτητα απ'το ίδιο το παιχνίδι.
Ο πραγματικός θρίαμβος όμως του παιχνιδιού εντοπίζεται στον σχεδιασμό του κόσμου του και στις πανέξυπνες ιδέες του Happ για νέες δυνάμεις που θα διευκολύνουν την εξερεύνησή του. Από ένα μικροσκοπικό drone που χωράει σε στενά τούνελ ως μια συσκευή που μας επιτρέπει να αλλάξουμε τις ιδιότητες ζωντανών πλασμάτων και άψυχων υλικών, το Axiom Verge, με κάθε αναβάθμιση, σου δίνει ουσιαστικά έναν καινούργιο τρόπο να το παίζεις και σου αποκαλύπτει νέα μυστικά ακόμα και σε σημεία του χάρτη που έχεις διασχίσει δεκάδες φορές στο παρελθόν. Σε συνδυασμό με τα καλοστημένα boss fights που δίνουν τις απαραίτητες περιοδικές κορυφώσεις στη ροή του, αυτή η συνεχής διαδικασία διεύρυνσης των δυνατοτήτων σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο για τις 12-14 ώρες που απαιτεί ένα πλήρες playthrough. Το πανέμορφο Multiverse Edition με το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα σε φυσική μορφή το Axiom Verge περιλαμβάνει, εκτός απ'το ίδιο το παιχνίδι και ένα βιβλιαράκι με δείγματα απ'το concept art του κι ένα blu-ray με ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του και, σε περίπτωση που είχε ξεφύγει από κάποιους όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, αποτελεί ιδανική αφορμή γνωριμίας με έναν τίτλο-σταθμό στην ιστορία του indie gaming.
Τίτλος: Axiom Verge
Εταιρεία Ανάπτυξης: Thomas Happ
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Switch, PS Vita, Wii U, Windows, Linux, Mac
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
12°
