Θα το ομολογήσω από την αρχή: μισώ το γυμναστήριο. Εντάξει είμαι υπερβολικός, δεν το μισώ απλώς το βαριέμαι. Οι ασκήσεις δεν μου δίνουν καμία χαρά, δεν μου αρέσει ούτε έχω την δύναμη να σηκώνω βάρη και τα "ροκανίσματα" για τους κοιλιακούς με αφήνουν εξουθενωμένο.
Κι όμως με ευλαβική σχεδόν συνέπεια πηγαίνω δυο φορές την εβδομάδα κάνοντας όλο τον κύκλο των ασκήσεων. Όταν ανακοίνωσα βλέπετε πέρσι την πρόθεση μου να κάνω τον μαραθώνιο του Ολύμπου σε φίλους, έμπειρους δρομείς, η πρώτη τους αντίδραση ήταν "ενδυνάμωση". Πόδια, κορμός ακόμα και χέρια θέλουν δουλειά μου είπαν, δεν είναι εύκολο να τα κουνάς 9,5 ώρες. Ως ψάρι η συμβουλή έγινε εντολή και, ομολογώ και πάλι, δεν το μετάνιωσα. Πρώτον έβγαλα πολύ άνετα την ανηφόρα του Ολύμπου- η κατηφόρα είναι άλλη υπόθεση. Δεύτερον κάτι πόνοι στα γόνατα, αναμνηστικό από τον προπέρσινο αγώνα στο Ζαγόρι, εξαφανίστηκαν. Τρίτον, στην διάρκεια της χρονιάς συνειδητοποίησα ότι πλέον έχω πατήσει για τα καλά τα 60 και η ενδυνάμωση είναι απαραίτητη αν θέλω να εξισορροπήσω κάπως την απώλεια μυικής μάζας.
Τις περισσότερες ασκήσεις βέβαια θα μπορούσα να τις κάνω και σπίτι. Τζάμπα μάλιστα. Μέχρι σήμερα ωστόσο δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να έχει τέτοια αυτοπειθαρχία. Εγώ σίγουρα θα υπέκυπτα στην τεμπελιά. Και εν πάσει περιπτώσει αν είναι να κάνω τις ασκήσεις, καλύτερα με παρέα. Δεν ανήκω στην κατηγορία των μισανθρώπων, δεν νιώθω άσχημα όταν βλέπω κάποια νέα παιδιά να σηκώνουν τρεις φορές τα κιλά που σηκώνω εγώ, όσο για την ευλυγισία των κοριτσιών, ομολογώ τις θαυμάζω, πάντα πίστευα ότι το σώμα μου έχει κάποιο μηχανικό λάθος, ούτε το οκλαδόν δεν καταφέρνω. Τραβάτε με κι ας κλαίω λοιπόν.
Το καλό ειναι ότι την ώρα που πηγαίνω, μετά το πρωινό τρέξιμο, το γυμναστήριο ειναι στη διάθεση μου και οι γυμναστές, θαυμάζω την υπομονή τους, άκρως φιλικοί και εξυπηρετικοί. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονται βλέποντας όλους εμάς τους senior citizens να ξεφυσάμε για ασκήσεις που όταν τις κάνουν οι ίδιοι μοιάζει σαν να ειναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ότι και να σκέφτονται το κρατάνε για τον εαυτό τους και τους ευχαριστούμε.
Έχω πάντως τακτική για να περνάει πιο εύκολα το βασανιστήριο. Πρώτα βάζω τις πιο κουραστικές ασκήσεις, δηλαδή κάμψεις, ροκανίσματα, σανίδα κλπ. Στη συνέχεια και κατά σειρά χέρια, πλάτη πόδια και στο τέλος την μόνη άσκηση που διασκεδάζω: ισορροπία πάνω σε μπάλα bosu. Γέλιο. Ξεκίνησα με πέντε δευτερόλεπτα και τώρα, αν μου πάει καλά, στέκομαι και μισό λεπτό σαν πελαργός, στο ένα πόδι πάνω σε αυτό το φουσκωμένο ημισφαίριο. Υποτίθεται ότι γυμνάζει κάποιους άγνωστους κατά τα άλλα μύες στους αστράγαλους και βοηθά στην ισορροπία. Έχω παρατηρήσει ότι είμαι ο μόνος που κάνω αυτή την άσκηση και φαντάζομαι ότι θα είμαι αρκετά αστείο θέαμα προσπαθώντας να μην πέσω. Εδώ ισχύει το μπρος στον πόνο τι είναι τα κάλλη.
17°
