Το παιδί πρέπει να παίζει και αυτό είναι ουσιώδες για την ανάπτυξή του. Ωστόσο, κάθε παιχνίδι ανήκει σε μια πολύ ειδική κατηγορία που επιδρά με άλλον τρόπο στην ανάπτυξη του παιδιού. Όταν το παιδί παίζει μόνο του αναπτύσσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του. Όταν το παιδί παίζει με τους φίλους του κοινωνικοποιείται και μαθαίνει πώς να είναι μέρος ενός συνόλου. Ας δούμε αναλυτικά τους βασικούς τύπους παιχνιδιού και πώς αυτοί επιδρούν στην παιδική ανάπτυξη.
Όταν το παιδί παίζει μόνο του
Το παιδί παίζει μόνο του κυρίως κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκεί γύρω στην ηλικία των 2 ή 3 ετών, είναι αρκετά προσανατολισμένο στον εαυτό του για να ασχοληθεί με τους άλλους. Η επικοινωνία του ακόμη δεν είναι στα πολύ πάνω της ώστε το παιδί να μπορέσει να επικοινωνήσει για να παίξει σωστά με τα άλλα παιδιά. Μαθαίνει πράγματα, ανακαλύπτει τον κόσμο και αυτό είναι εντάξει σε αυτή την ηλικία. Το παιδί που παίζει μόνο του αναπτύσσει τη φαντασία του, βρίσκει τρόπους να διασκεδάσει και να απασχολήσει τον εαυτό του.
Όταν το παιδί παρατηρεί τα άλλα παιδιά
Χαρακτηριστικός τύπος παιχνιδιού των μικρότερων παιδιών. Και πάλι ως την ηλικία των 3 ετών, πολλά παιδιά διασκεδάζουν παρατηρώντας πώς παίζουν τα άλλα παιδιά δίχως τα ίδια να μπαίνουν στο παιχνίδι. Δεν είναι ανησυχητικό αφού στην πραγματικότητα το παιδί παρατηρεί πώς συμπεριφέρονται τα άλλα παιδιά. Τι σημαίνει «παίζουμε όλοι μαζί» και τι ακριβώς γίνεται σ’ αυτό.
Το παρατηρούμε πολύ συχνά. Όταν τα παιδάκια 2 ή 3 ετών είναι στον ίδιο χώρο για να παίξουν, παίζουν αλλά όχι μαζί! Είναι δίπλα δίπλα αλλά το καθένα παίζει μόνο του. Μπορεί κάποια στιγμή να διαπληκτιστούν για το ίδιο παιχνίδι αλλά το να συνεργαστούν για να παίξουν μαζί είναι κάπως δύσκολο. Δεν είναι ανησυχητικό αφού όπως προαναφέραμε, τα παιδιά αυτής της ηλικίας θέλουν παρέα αλλά θέλουν και τη μοναξιά τους στο παιχνίδι.
Παιχνίδι με άλλα παιδιά
Μετά τα 4 έτη το παιδί αρχίζει να επικοινωνεί και να συνεργάζεται με τα άλλα παιδιά στο παιχνίδι. Αυτό είναι εύλογα σημαντικό για την ανάπτυξή του αφού του μαθαίνει να σκέφτεται, να κοινωνικοποιείται και να ανήκει – να συμβαδίζει με μια ομάδα.
Πολλά παιδιά πάλι αγαπούν να παίζουν παιχνίδια ρόλων. Παίζουν τον φούρναρη ή τον δάσκαλο και τον γιατρό. Μιμούνται στην πραγματικότητα ρόλους που έχουν δει σε μεγάλους και τους οποίους θέλουν να αντιγράψουν. Αρκετοί γονείς πιστεύουν ότι αυτός ο τύπος παιχνιδιού δεν έχει κάτι να δώσει στο παιδί τους. Το παιδί δεν ασκείται σωματικά και δεν παίζει με άλλα παιδιά. Δύσκολα θα βρει παρέα για να κάνει τον μαθητή ή τον ασθενή. Όλα τα παιδιά που αγαπούν τα παιχνίδια ρόλους αυτονόητα θέλουν τον πρώτο ρόλο και όχι τον δεύτερο. Μαθητές είναι έτσι κι αλλιώς στον παιδικό σταθμό και ασθενείς είναι έτσι κι αλλιώς όταν τα πηγαίνουμε για εμβόλιο. Κι όμως το να παίζει ένα παιδί παιχνίδια ρόλων βάζει σε διαδικασία σκέψης το παιδί που πρέπει να προσαρμόσει τη φαντασία του και την ευρηματικότητά του σε έναν ρόλο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Άσκηση πολύ καλή για τα παιδιά.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
6°
