Οι Νew York Times δημοσίευσαν σήμερα μια καταγραφή ταυτόχρονα ωμά ρεαλιστική και πολύ ανθρώπινη.
Ο Mohammed al-Asaadi ζει με τα τέσσερα παιδιά του στην Υεμένη. «Ο μικρός μου γιος θα γίνει τριών ετών τον Δεκέμβρη, αλλά είναι ήδη τριών... πολέμων» γράφει. Ο al-Asaadi ήταν δημοσιογράφος και τώρα εργάζεται στο τμήμα επικοινωνίας της Unicef, του οργανισμού που προάγει την ασφάλεια και την ευμερία κάθε παιδιού.
Αυτή η ιστορία όμως είναι διαφορετική, διότι μιλάει για τα δικά του παιδιά. Τέσσερα από τα πολλά, πάρα πολλά παιδιά που μεγαλώνουν με μοναδική σταθερά τη φρίκη του πολέμου.
Η μαρτυρία του:
Ο γιος μου, Yousef, αποκαλεί τους βομβαρδισμούς «πυροτεχνήματα». Βουλιάζει από φόβο όταν οι εκρήξεις μας ξυπνούν από τον ύπνο- τρέχει στο πλησιέστερο κοντινό του άτομο να κρυφτεί.
Ο al-Asaadi εξηγεί ότι ζήτησε από τα μεγαλύτερα παιδιά του να γράψουν πως νιώθουν για αυτά που βιώνουν, και στη συνέχεια τα ανέβασε στο Facebook.
Η μεγαλύτερη κόρη μου, Kholud, που είναι 15 ετών, έγραψε:
Εμείς, τα παιδιά της Υεμένης, θέλουμε να επιτύχουμε τις ελπίδες μας: να σπουδάσουμε και να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας. Κοιμόμαστε φοβισμένοι, ξυπνάμε φοβισμένοι και φεύγουμε απ’το σπίτι φοβισμένοι.
Όταν οι βόμβες είναι κοντά, τα κύματα τραντάζουν το σπίτι, ανοίγοντας τις πόρτες και τα παράθυρα. Είναι λες και συμβαίνουν μέσα στο αυτί σου. Ο γιος και η μικρότερη κόρη μου, Haneen, που είναι 12 ετών, ξυπνούν ουρλιάζοντας, τρέχοντας προς κάθε κατεύθυνση μέσα στα σκοτεινά δωμάτια.
Η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε μοιράσει τους ρόλους. Εκείνη φροντίζει τον μικρό μας, που κοιμάται στο δωμάτιο μας. Εγώ τα κορίτσια στο διπλανό δωμάτιο. Οι πρώτες λέξεις που τους λέω είναι: «Είστε εντάξει. Είμαστε όλοι εντάξει. Αυτά συμβαίνουν μακριά απ’το σπίτι μας. Μην πανικοβάλεστε. Είμαστε εντάξει. Είστε εντάξει».
Τις μαζεύω όλες μαζί και κάνουμε μια ομαδική αγκαλιά. Τις νύχτες που είναι πολύ κακές, κοιμόμαστε όλοι μαζί.
Πιο παλιά, όταν ο πόλεμος ξεκινούσε, εξήγησα στις κόρες μου περί τίνος επρόκειτο: ποιος πολεμά με ποιον και γιατί. Καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε άμεσος στόχος για τις πλευρές που βρίσκονται σε πόλεμο, αλλά θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε παράπλευρες απώλειες σε περίπτωση που τύχει να βρεθούμε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Οπότε έχουμε περιορίσει τις κινήσεις μας. Τα παιδιά μου το ονομάζουν “κατ’οίκον περιορισμό”.
Το σχολείο είναι το μόνο μέρος που νιώθω ότι πρέπει να πάνε, παρ’όλους τους φόβους μου. Απλώς πιστεύω έντονα ότι η εκπαίδευση είναι ο δρόμος για ένα πιο ασφαλές μέλλον.
Η Asma, που είναι 14, είναι η πρώτη που ξοδεύει χρήματα και η τελευταία που αποταμιεύει. Αγαπάει τα παιδιά και τους φίλους της. Έκλαψα όταν διάβασα αυτό που είχε γράψει για το ποστ στο Facebook.
«Φοβόμαστε την καταστροφή, μιας και είναι οδυνηρό όταν κάποιος σκοτώνει άλλους: μαμάδες, μπαμπάδες και παιδιά. Είναι σαν οι συνειδήσεις των ανθρώπων να είναι πέτρες. Και όποιος έχει εξουσία κάνει ό,τι θέλει».
Η Haneen, η 12χρονη κόρη μου, είναι ομιλητική και δημιουργική. Μονίμως ρωτάει τι δεν έχει ακόμα εφευρεθεί γιατί θέλει να εφεύρει κάτι που θα οφελεί τους πάντες. Μια φορά, της απολογήθηκα που είχα αργήσει, διότι ήμουν στη δουλειά βοηθώντας τα παιδιά της Yεμένης. Εδώ είναι ένα απόσπασμα από όσα έγραψε:
«Η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά. Τα μαθήματα μας σταμάτησαν, το παιχνίδι απαγορεύτηκε. Έκοψαν το νερό και το ηλεκτρικό σε όλους τους κατοίκους. Κάθε μέρα, οι θόρυβοι δίπλα μας γίνονται πιο δυνατοί. Όμως, έχω δύο ερωτήσεις που με μπερδεύουν: Πως θα είναι όμορφο το μέλλον μας, αν καταστρέψουν την Υεμένη; Πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος και θα απελευθερωθεί η Υεμένη και το μέλλον θα είναι όμορφο, με τη θέληση του Θεού;»
Τα παιδιά μου ήταν σπίτι το Σάββατο, όταν οι βόμβες σκότωσαν πάνω από 100 άτομα σε μια αίθουσα κηδειών στην Σάνα. Εγώ μιλούσα στο BBC Arabic εκ μέρους της UNICEF για την επιδημία χολέρας. Καθώς γύριζα σπίτι, είδα τις ουρές σε ένα νοσοκομείο.
Τα παιδιά μου το έμαθαν ώρες μετά, όταν είχαν τελειώσει με τα μαθήματα τους.
Πάντα έχουν απορίες. Με ρώτησαν αν σκοτώθηκε κάποιος φίλος μου.
Τους είπα: ο Δήμαρχος της πόλης. Έπαθαν σοκ. Εγώ τσέκαρα τις ασκήσεις τους, για να τα κρατήσω απασχολημένα.
Αλλά μόλις έπεσαν για ύπνο, ένας πύραυλος κλόνισε το σπίτι μας. Και ύστερα κι άλλοι δύο. Τα μετέφερα, από το δωμάτιο τους στο μέσο του σπιτιού. Κοιμήθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο, στο ίδιο στρώμα, όπου μπορούσα να τα αγκαλιάσω αν χτυπήσει κι άλλος πύραυλος την περιοχή.
Αυτή είναι η ζωή στην εμπόλεμη ζώνη. Κάθε μέρα, ξυπνάς και με μια δυσάρεστη έκπληξη: το θάνατο ενός φίλου, τον τραυματισμό ενός συγγενή. Γίνεσαι μάρτυραςτης καταστροφής της παιδικής σου γειτονιάς, του σχολείου που πήγαινες, του μικρού μαγαζιού που κάποτε αγόραζες γλυκά.
Πρέπει να ζεις χωρίς ηλεκτρικό, νερό, καύσιμα και κοινωνικές υπηρεσίες. Δεν θες να ζεις μια ζωή που το μεγαλύτερο σου κατόρθωμα είναι ότι επιβίωσες άλλη μια μέρα, και η μεγαλύτερη σου χαρά το ότι δεν διέκοψε τίποτα την σύνδεση σου στο ίντερνετ.
Οι πόλεμοι διαλύουν όχι μόνο τις πόλεις, αλλά και τις ψυχές.
20°
