Χοηφόροι

ΧΟΗΦΟΡΕΣ < χοή + φέρω: αυτές που φέρουν τιμές στον νεκρό.

Πρόκειται για τη δεύτερη κατά σειρά τραγωδία του Αισχύλου στην τριλογία Ορέστεια. Ο τίτλος του έργου αφορά το Χορό και πάνω σ’ αυτή τη δυναμική του συνόλου στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, αντιμετωπίζοντάς την ως ένα από τα βασικά στοιχεία της πολιτείας. Η συλλογικότητα και όλα αυτά για τα οποία είμαστε ικανοί όταν είμαστε μαζί. Η θέση του έργου στην τριλογία, στο μέσον: έπεται ενός σπουδαίου συμβάντος, της δολοφονίας του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και προηγείται της καταδίωξης του Ορέστη από τις Ερινύες. Είναι ένα έργο με παρελθόν και μέλλον. Στοιχεία που συνάδουν με την ίδια τη φύση του ανθρώπου/πολίτη, που προηγείται και έπεται άλλων, αναρωτώμενος ποια είναι τελικά η δική του θέση στην Ιστορία. Προσδοκά την ανατροπή της τάξης της ανομίας και θρηνεί για τη γενιά που χάθηκε και χάνεται.

«Κανείς θνητός δε θα περάσει αβλαβής τη ζωή του και εντελώς αζημίωτος. Ένας πόνος φεύγει, άλλος έρχεται». 

Ποιος χρησμός, ποια δύναμη είναι ικανή να οπλίσει το χέρι ενός παιδιού ενάντια στο γονιό του;

Ο Ορέστης καταφθάνει ως σωτήρας του οίκου, αποφασισμένος να τιμωρήσει το φόνο του πατέρα του, με εντολή του Απόλλωνα. Θα υποφέρει όμως από το βάρος της μητρικής εξόντωσης. Θα επικαλεστεί το Θείο Δίκαιο.

Τη στήριξή του ζητά εξαρχής και ο Χορός, με τον ερχομό του σωτήρα και την ελπίδα του για μια αλλαγή.

Ποια είναι η ευθύνη του συνόλου σε μια πόλη που βουλιάζει στην αδικία; Θα καταφέρει ο Ορέστης να τη διαλύσει και να επανιδρύσει την τάξη ή μια τέτοια πράξη θα τον φέρει αντιμέτωπο με μεγαλύτερα δεινά;

Όλοι οι πολίτες, εξόριστοι, στους δρόμους, υποτάσσονται σε μια αλόγιστη εξουσία. Οι ηθοποιοί/αφηγητές σκυταλοδρόμοι σε έναν αγώνα στη μέση του χρονικού πουθενά.