Είναι ο Τζόνι από τα «Εγκλήματα», ο Γρηγόρης από το «Είσαι το ταίρι μου», ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ, ο πρωταγωνιστής της Επιδαύρου και παράλληλα ο χαμογελαστός τύπος που θα πετύχεις στο μετρό, στη γειτονιά, στο πάρκο. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έχει κερδίσει το κοινό με την αμεσότητά του και έχει χαρακτηριστεί ως ένας κατεξοχήν αριστοφανικός ηθοποιός.
Αυτές τις μέρες τον βρίσκουμε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου να κάνει πρόβες για τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, σε διασκευή - σκηνοθεσία Nikita Milivojevic, μια συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο Βελιγραδίου που θα ανέβει προσεχώς στην Επίδαυρο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Είναι η πρώτη φορά που αγγίζει τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη αλλά όχι η πρώτη φορά που κατεβαίνει στο αργολικό θέατρο. Ωστόσο, κάθε φορά που εμφανίζεται στην Επίδαυρο το αντιμετωπίζει σαν να είναι η τελευταία, μας λέει, και συμπληρώνει κάπως συγκινημένος: «Το θέατρο αυτό είναι σαν φωλιά για τον καλλιτέχνη, είναι έτσι φτιαγμένο που εκτός από την απίστευτη ακουστική σε αγκαλιάζει η βεντάλια των χιλιάδων θεατών και νιώθεις σαν να κουρνιάζεις στην αγκαλιά τους».
Ο Βασίλης έχει δοκιμαστεί 6 φορές σε αριστοφανικούς ρόλους. Είναι η ιδιότητά του, όπως λέει ο ίδιος, που είναι φύσει κωμικός, και η αγάπη του για τον Αριστοφάνη, τον «wannabe τραγωδό», όπως τον χαρακτηρίζει, που κάνει τους σκηνοθέτες να βλέπουν στο πρόσωπό του κάτι αριστοφανικό. Έχει αλλάξει όμως ο τρόπος που προσεγγίζουμε το κωμικό στοιχείο και κατ’ επέκταση η ατάκα τόσο σε θέατρο και στη τηλεόραση, σε σχέση με παλαιότερα; Kαι γιατί οι παλιές κωμικές σειρές έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία συγκριτικά με τις τωρινές; Το χιούμορ του έλληνα δεν έχει αλλάξει ακριβώς, επειδή το χιούμορ είναι διαχρονικό, εξηγεί ο Βασίλης. Υπάρχει το χιούμορ το εκλεπτυσμένο, το εγκεφαλικό, το χιούμορ το λονδρέζικο που το καταλαβαίνουν μόνοι τους οι Άγγλοι και γελούν, και το «μπουφόνικο» που βλέπεις κάποιον να γλιστρά σε μια μπανανόφλουδα και γελάς. «Εμείς είμαστε ένας λαός πολύ δεκτικός στο χιούμορ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι προτιμάμε το εύπεπτο. Αν γελούσαν περισσότερο με τις παλαιότερες σειρές αυτό σημαίνει ότι έχει αλλάξει το χιούμορ αυτών που γράφουν ή ότι δεν μπορούν να φτάσουν τα επίπεδα του χιούμορ των προηγούμενων σειρών. Άρα είναι θέμα γραφής» καταλήγει.
Είναι αυτή λοιπόν η έλλειψη φαντασίας των δημιουργών που εξηγεί γιατί κάποιοι ρόλοι λείπουν τόσο πολύ από το ελληνικό κοινό, ανάμεσά τους και ο Γρηγόρης από το «Ταίρι» και ο Τζόνι από τα «Εγκλήματα», που ήταν οι ρόλοι που τον καθόρισαν στη τηλεόραση. «Εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, ο μεν γλυκός και ρομαντικός, ο δε ένα "λαμόγιο", συμπαθητικό όμως», επισημαίνει ο Βασίλης για να δικαιολογήσει την αγάπη του κόσμου σε αυτόν τον χαρακτήρα.
Σε ποιον πιστεύεις ότι μοιάζεις; τον ρωτάω. «Σε μικρότερη ηλικία έβρισκα κοινά του χαρακτήρα μου με τον Γρηγόρη, αλλά όταν κατάλαβα πόσο αφελές είναι να είσαι τόσο ευάλωτος προσπαθούσα να γίνω σαν τον Τζόνι. Μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο είναι ιδανική».
Ίσως την ισορροπία αυτή, στο χώρο τουλάχιστον της μυθοπλασίας, την πετυχαίνει ο ρόλος του Βαγγέλη από το «Με λένε Βαγγέλη», ένα λαμόγιο με κρυμμένες ευαισθησίες. Στο θέατρο, από την άλλη, ο καθοριστικός ρόλος του ήταν αυτός στον «Συρανό Ντε Μπερζεράκ», ένας ρόλος αναμέτρησης με τον εαυτό του, όπως δηλώνει.
Το θέατρο κινδυνεύει από την έλλειψη φαντασίας, όπως συμβαίνει με την τηλεόραση; Το φαινόμενο κράχτες για την τηλεθέαση, μοντέλα, παίχτες ριάλιτι, social media περσόνες έχει αρχίσει ήδη να εξαπλώνεται και στο σανίδι. Ο Βασίλης πιστεύει ότι αυτό είναι κάτι που συνέβαινε πάντα, απλά σε μικρότερη έκταση. Τώρα ειδικά μέσα στην κρίση και με την αγωνία να γεμίσει το θέατρο ό,τι είναι στη μόδα το χρησιμοποιείς. «Δεν είμαι σύμφωνος με τη λογική του κράχτη ούτε και ανήσυχος, όμως, γιατί μέσα στον χρόνο θα φανεί η αξία κάποιου. Από την άλλη, αν κάτι ο θεατής θεωρεί ότι αλλοιώνει την αισθητική του, έχει την επιλογή να μην πληρώσει εισιτήριο για να το δει».
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
13°
