Προτού ξεκινήσουμε ας ξεκαθαρίσουμε ένα – δύο πράγματα. Είμαι fan των Arctic Monkeys. Μου άρεσε ιδιαίτερα το "Tranquility Base Hotel & Casino" και όλη αυτή η «φασάρα» που περνάει ο Alex Turner, που την ζήσαμε την πρώτη μέρα του Rockwave Festival, και είχε την υποστήριξη της Athens Voice και του Athens Voice Radio 102.5. Εδώ που τα λέμε, εμένα μου άρεσε και το "Suck It and See" που οι κριτικοί κατασπάραξαν (και κόντρα σε όλα οι ΑΜ σε αυτό το τουρ ενέταξαν στο set list το “Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair”). Σέβομαι ότι αυτό το αγόρι έχει πια πάρει τη θέση του στα υγρά όνειρα άλλων κοριτσιών, μικρότερων από εμένα που τον ανακάλυψα την εποχή που έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα το myspace ως μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Συνεπώς, είχα να σκεφτώ πολλά για το πώς θα προσεγγίσω αυτή την «ανταπόκριση», όμως επειδή α) δεν είμαι μουσικογραφιάς, μα γραφιάς σκέτο και β) επειδή είμαι στην ηλικία που εκ των πραγμάτων (aka η ζωή με έχει λυγίσει) είμαι πιο «ήρεμη» σε σχέση με τα μουσικά μου είδωλα, αποφάσισα να τη διαχειριστώ ψύχραιμα.
Στα σοσιαλμιντικά πηγαδάκια υπήρχε ήδη η φήμη ότι το live θα είναι κάπως «υποτονικό» δεδομένης της δομής του Tranquility Base Hotel & Casino και πως εφόσον θα παρουσιαστούν κομμάτια από το νέο δσκο, όλο το υπόλοιπο set list θα προσαρμοστεί στο πνεύμα του. Έπεσαν μέσα. Κι αυτό όχι γιατί το live δεν έχει εξάρσεις, αλλά γιατί ίσως αυτές ήταν ιδιαίτερα αναμενόμενες.
Η αρχή έγινε με το hit του νέου δίσκου “Four Out Of Five” το οποίο παρά τους χειμαρρώδεις «αλεξτερνερικούς» στίχους παρέσυρε το πλήθος σε ένα συγκινητικό sign along που, αν μη τι άλλο, σε κάνει να νιώθεις κομμάτι κάτι σημαντικού. Φυσικά τα πλήκτρα, που αποτελούν και ένα από τα σκληρά σημεία του debate ανάμεσα σε εκείνους που αγκάλιασαν το Tranquility Base Hotel & Casino και σε αυτούς που το αποκηρύσσουν, βγήκαν έντονα προς τα έξω και η φωνή του Alex Turner ήταν σε ιδιαίτερη φόρμα. Ωστόσο οι κιθάρες , τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, ήταν αρκετά χαμηλά. Για εκείνους που έψαχναν τον Turner της πλέον εμβληματικής στιγμής “That rock 'n'roll, eh? That rock'n'roll, it just won't go away *mic drop*” ήταν ακόμα νωρίς.
Προσωπικά, το σημειώνω καθαρά προσωπικά, θεωρώ ότι θα μπορούσαν να λείπουν οι ραδιοφωνικές επιτυχίες και χαίρομαι ιδιαίτερα που στην «AM ρετροσπεκτίβα» συμπεριλήφθηκε τουλάχιστον το “Knee Socks” (Josh Homme ζεις, εσύ τον οδηγείς!) και το “Arabella” στο encore. Όχι πως το “R U Mine?”, το “Why'd You Only Call Me When You're High?” και το “Do I Wanna Know?” δεν είναι αξιόλογα κομμάτια, υπάρχει άλλωστε ένας ολόκληρος μηχανισμός που υπαγορεύει να παιχτούν και ο κόσμος το διασκέδασε ιδιαίτερα και χόρεψε πολύ.
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο ένα note to self: Ας είμαστε ρεαλιστές και ας μη ξεχνάμε ότι όταν μία μπάντα γεμίζει στάδια (εν προκειμένω χωράφια), προσελκύει ετερόκλητο κοινό που τη θέλει τη mainstream επιτυχία και για αυτή έχει έρθει μη σας πω, άλλο που εμείς όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε στριμμένες γριές που κουτσομπολεύουν τα πάντα, να, όπως επίσης την «κατάντια» του κοινού που δεν λέει να κατεβάσει κάτω τα κινητά του ή το «λειψό set list».
Κάπως έτσι έφτασα να αναρωτιέμαι αν για ακόμα μία φορά ένα συγκρότημα ήρθε στη χώρα μας σε λάθος timing. Μην παρεξηγηθώ, οι Arctic Monkeys είναι σε δημιουργικό peak, δεν είναι 68 χρονών, έχουν σίγουρα να δώσουν αρκετά άλμπουμ για τα οποία μπορούμε να τσακωνόμαστε κάτω από τα στάτου, η σκηνική τους παρουσία και ο ήχος τους ήταν άρτια, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι μας ξεπέταξαν. Είναι όμως σε άλλη φάση, και αυτή τη φάση θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε καλύτερα, αν τους είχαμε δει έστω ακόμη δύο φορές στη χώρα μας. Τότε ίσως να μη μας έλειπε κάτι φεύγοντας από το Terra Vibe χθες το βράδυ.
Επιστροφή στα πρακτικά της εμφάνισης των Arctic Monkeys και νομίζω πως πρέπει να σημειώσω εδώ ότι σαν ραχοκοκκαλιά διέτρεξαν όλη τη συναυλία τα εξαιρετικά τύμπανα του Matt Helders . Άκουσα γύρω μου πολλούς να λένε όταν του έκαναν κοντινά στο video wall ότι «βαριέται». Δεν είναι ανάγκη να κοπανιέται ένας ντράμερ για να παίζει καλά και ο Helders, χθες το βράδυ, έπαιξε εξαιρετικά. Κατανοώ ωστόσο ότι τον χαρήκατε περισσότερο στα “Teddy Picker”, “Brianstorm” και “ I Bet You Look Good on the Dancefloor”, με τίμιο συμπαραστάτη τον Nick O'Malley στο μπάσο, γιατί πρέπει να τα λέμε κι αυτά.
Να μην μείνουμε δηλαδή μόνο στην εξαιρετική, σαρωτικά αισθησιακή - σας θυμίζω εδώ το κούνημα των γοφών στο “Pretty Visitors” που ανέβασε την υγρασία στη Μαλακάσα 80% πάνω - και ψαρωτική εμφάνιση του Turner επί σκηνής. Πέτυχε τον σκοπό της, σαφώς. Να πούμε όμως και δύο λόγια για τη μπάντα στο σύνολό της, που αποτελείται από πολύ καλούς μουσικούς (Turner συμπεριλαμβανομένου φυσικά, εύχομαι να μη χρειάζεται να τονίζουμε τα αυτονόητα), όπως είναι και ο Jamie Cook που έπιασε κι αυτός τα πλήκτρα σε αυτή τη νέα φάση των Arctic Monkeys και συνόδευσε μεθοδικά τον Turner χαρίζοντάς μας ένα μίνι space rock τριπάρισμα.
Πιθανότατα να συμφωνούμε ομόφωνα πως τα highlight της χθεσινής συναυλίας ήταν το “Crying Lightning” και το “Cornerstone” και από άποψη εκτέλεσης, αλλά και από άποψη ατμόσφαιρας. Συγχωρέστε μου τον ρομαντισμό αλλά κάπως νιώθω ότι γίναμε όλοι ένα σε εκείνα τα δύο κομμάτια. Τα κινητά κατέβηκαν, τα χέρια σηκώθηκαν, τα τσιγάρα άναψαν και τα σώματα κουνήθηκαν και ενώθηκαν σε περιπτώσεις.
Το κλείσιμο με το “505” και την έκπληξη του Miles Kane, «εν side project αδερφό» του Turner, ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε και έφερε το live στην κορύφωση που του άρμοζε σε σχέση με τα δεδομένα. Αν φεύγοντας από το Terra Vibe μας έλειψε σε κάποιους κάτι, ίσως να ήταν ότι αναζητούσαμε κάποιες μικρές ανατροπές. Μπορεί να τις είχαμε αν ο Alex Turner και οι Arctic Monkeys έρχονταν στην Αθήνα την εποχή του “Favourite Worst Nightmare ” και μπορεί να μη μας έλειπαν αν δεν ήμαστε τόσο απαιτητικοί, που κάπου όμως μας το συγχωρώ, γιατί περιμέναμε πολύ για να τους δούμε.
6°
