Τρελαίνεσαι για κιθαρόνια; Αν ναι, θα ακούσεις τα καλύτερα στο «Lotta Sea Lice» των Courtney Barnett & Kurt Vile. Τεράστια συνεργασία που βάζει το χαμόγελο στα πρόσωπα, από δύο αρτίστες του indie ροκ οι οποίοι συγκαταλέγονται σε ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ηλεκτρική τραγουδοποιία. Γκαζωμένο στο μπαρ, ντελικάτο και δωρικό στο σπίτι, ταξιδιάρικο στα ακουστικά, με ονειροπόλες μελωδίες στην απόχρωση της ξεθωριασμένης σέπιας αλλά και σποραδικά ετοιμοπόλεμα floor killers βιβλικών εντάσεων, το άλμπουμ του ντουέτου αξιοποιεί τα πιο στοιχειώδη ροκ εν ρολ τρικ για να δώσει μια νότα έκστασης στις μουσικές ακροάσεις. Το αποκτάς και ξέρεις ότι έχεις στα χέρια σου το ιδανικό σάουντρακ του φθινοπώρου.
Διαπρεπείς αμφότεροι σαν σόλο καλλιτέχνες, με επιτήδειες πενιές, θαυμάσιες ρίμες και προσωπικές δουλειές που κάθε φορά αποκτούν όλο και περισσότερο ενδιαφέρον, ήταν επόμενο να αναπτύξουν τους κώδικες επικοινωνίας που καλωδιώνουν ενισχυτές πάνω από τις στέγες των σπιτιών και πέρα από τη θάλασσα, να προσπελάσουν τον Ειρηνικό Ωκεανό με demo tapes που ταξίδεψαν ανάμεσα στη Φιλαδέλφεια και τη Μελβούρνη και να μοντάρουν το ηχητικό υλικό που γέννησε το μαεστρικό προϊόν τους. 8 ημέρες στο στούντιο, 15 μήνες παραγωγής στα διάκενα περιοδειών και φεστιβαλικών εμφανίσεων, 9 τραγούδια, 4 διασκευές, ένα εκλεκτό αυστραλιανό παλμαρέ καλεσμένων με τους Mick Turner και Jim White των Dirty Three και τον Mick Harvey στα credits του, με μια αυτοσχέδια μπάντα αποτελούμενη από μέλη των Warpaint, των Sleater-Kinney, των Violators και των Sky Larkin, ένας δίσκος με έμφαση μεγαλύτερη στην laid back, υπνωτική country του Kurt Vile παρά στο στακάτο, συχνά παταγώδες ροκ της Courtney Barnett. Στο «Over Everything» μοιράζονται εναλλάξ τα φωνητικά για να εξιστορήσουν την προσωπική τους τελετουργία συνθετικής έμπνευσης: «When I'm all alone on my own by my lonesome and there ain’t a single ‘nother soul around I wanna dig into my guitar bend a blues riff that hangs over everything», αφηγείται ο Vile, για να πάρει την έμμετρη απάντηση: «When I'm by myself and it’s daytime cuz down-under or wherever it is I live when it's evening you know I speed-read the morning news and come up with my own little song also ...too».
Το «Let It Go» είναι ένα τραγούδι για την αμφιθυμία ανάμεσα στη δημιουργικότητα και την παραίτηση, («You've gotta let it go before it takes you over»), γεμάτο από τεχνικολόρ ουράνια τόξα και φακίδες που αρπάζουν στο ηλιόφως, ενώ στο «Fear Is Like A Forest», διασκευή στον ομώνυμο σκοπό της Jen Cloher, (συζύγου της Barnett με τη δική της πλούσια δισκογραφία), σαρωτικές κιθάρες που χτυπούν στο πιο ευερέθιστο μέρος του κεφαλιού σέρνουν έναν σκοτεινό ρυθμό βγαλμένο από τα υπόγεια σκληρά τζαμαρίσματα των Crazy Horse του Neil Young, σε μια μινιμαλιστική παλιοροκιά η οποία δεν θα δονήσει μόνο όσους υποφέρουν από ολική παράλυση. Σπάει κόκαλα.
Στα περισσότερα αυλάκια του ωστόσο το άλμπουμ έχει την υγρή, νωχελική υφή του κυριακάτικου απογεύματος, με μπαλάντες για θρυμματισμένα όνειρα και μπαγιάτικες ελπίδες σαν το «Outta The Woodwork», όπου ο Kurt Vile ανασύρει ένα παλιότερο τραγούδι της Barnett για να περιγράψει κάθε μεγαλεπήβολο έρωτα που πήγε στραβά, («Do you know you’re no good at listening? But you’re really good at saying everything on your mind»), mid tempo ραδιοφωνικά προσανατολισμένες μελωδίες που θα αγαπηθούν από τους φαν του Gram Parsons και της late sixties περιόδου των Stones (το «Blue Cheese», με τα ανέμελα αρπίσματα και τα τσαχπίνικα στιχάκια του περί «I met a girl named Tina, that girl, that girl, supplies the reeferina», ανακαλεί το μαστούρικο πνεύμα του «Dead Flowers») και κρυστάλλινες, απέριττες ακουστικές κιθάρες, όπως στην επαναπροσέγγιση του βαϊλικού στάνταρ «Peeping Tomboy», αυτή τη φορά ως «Peepin’ Tom» με γυναικεία φωνητικά. Αβίαστη μουσική που συνεπαίρνει με την εξομολογητική της τόλμη, από δύο τριπαρισμένα ξωτικά του σύγχρονου αλτέρνατιβ. Κάθε γενιά χρειάζεται τους δικούς της Kurt και Courtney.
14°
