Good Time (***1/2) Σκηνοθεσία: Τζος και Μπένι Σάφντι
Παίζουν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπένι Σάφντι, Μπάντι Ντουρές, Τζένιφερ Τζέισον Λι
Η απόπειρα ληστείας μιας νεοϋορκέζικης τράπεζας από δύο αδέλφια καταλήγει σε αποτυχία και στη σύλληψη του ενός δράστη. Ο αδελφός του έχει ελάχιστες ώρες για να μπορέσει να τον βγάλει από τη φυλακή.
Στο «Good time» των άγνωστων (όχι για πολύ) αδελφών Σάφντι σε παραγωγή Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και Τέρι Ντούγκας, τίποτε δεν πάει καλά με τη ζωή του Κόνι (από το Constantine) Νίκας. Ο ελληνικής καταγωγής (;) αντιήρωας, όσο ονειρεύεται να πιάσει την καλή τόσο πιο βαθιά βουτάει σε ένα τέλμα χωρίς τέλος. Ο νοητικά καθυστερημένος αδελφός του, το φιάσκο της ληστείας, η αποτυχημένη φυγή, η αδυναμία επικοινωνίας με τη φιλενάδα, το παράτολμο σχέδιο της αρπαγής του Νικ (τον υποδύεται ο ένας εκ των σκηνοθετών) από το νοσοκομείο... Μια σειρά από δυσκολίες που απομακρύνουν όλο και περισσότερο τον Κόνι από το όνειρο του, φέρνοντας τον πιο κοντά στην έξοδο από τον «παράδεισο». O ουσιαστικός πρωταγωνιστής σε αυτό το υπαρξιακό crime movie είναι η Νέα Υόρκη. Μια κινηματογραφική Γη της Επαγγελίας, η οποία πίσω από τη λάμψη, τα φώτα και τη γοητεία της κρύβει το αληθινά σκληρό πρόσωπο της. Προσέξτε τις συναντήσεις του Κόνι σε τούτη την εφιαλτική οδύσσεια: η άρρωστη μαύρη με την 16χρονη ανιψιά της που τον φιλοξενούν στο σπίτι της, ο μετανάστης- φύλακας του πάρκου, το ντελιριακό δίδυμο μάνας-κόρης, ο βίαιος μικροκακοποιός. Ανθρώπινες τραγωδίες (όχι μόνο σαν αυτή των δύο αδελφών) που ανακατεύονται σε ένα εφιαλτικό κοκτέιλ όπου η φτώχεια, η βία και η δυστυχία είναι οι μόνες κινητήριες δυνάμεις. Τα ανθρώπινα ναυάγια που συναντά ο Κόνι στο δρόμο του είναι οι ζωντανές αποδείξεις ότι στο Μεγάλο Μήλο τίποτα δεν είναι όπως δείχνει. Ο τρόπος που σκηνοθετούν τα αδέλφια Σάφντι (η προηγούμενη ταινία τους «Heaven knows what» δεν προβλήθηκε ποτέ στη χώρα μας) τη νυχτερινή περιπέτεια του ικανού αλλά άτυχου Κόνι είναι εκτός από δυναμικός και αλάνθαστα δομημένος. Με συνεχή ρίσκα, δαιμονιώδη ρυθμό της κάμερας, συνεχείς ανατροπές στο σενάριο και ένα αμείωτο σασπένς που κόβει την ανάσα, οι Σάφντι παίρνουν ένα κοινότυπο στόρι και το απογειώνουν. Αν ο Τζον Κασαβέτις συνεργάζονταν με τον Μάρτιν Σκορσέζε σε μια άλλη εκδοχή των «Κακόφημων δρόμων» του δεύτερου, κάπως έτσι θα οραματίζονταν την ταινία τους. Σαν ένα νυχτερινό «βρώμικο» αστικό θρίλερ που βαριανασαίνει με αγχωτική μουσική (το απίστευτο σάουντρακ όπου ξεχωρίζουν οι Oneohtrix Point Never και Ίγκι Ποπ βραβεύτηκε στις Κάννες όπου η ταινία βρέθηκε υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα) και σφραγίζεται από την ηλεκτρισμένη ερμηνεία του μεταμορφωμένου Ρόμπερτ Πάτινσον. Ο πάλαι ποτέ γόης του «Twilight» εδώ δίνει τον καλύτερο μέχρι τώρα ρόλο της καριέρας του, που μάλλον θα τον οδηγήσει και στην πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα.
Η ιστορία του κορυφαίου έλληνα συγγραφέα μέσα από το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα «Αναφορά στον Γκρέκο» και τη διαρκή πάλη του για την αναζήτηση του θείου και τη ποθητή συμφιλίωση μεταξύ ύλης και πνεύματος.
Ο Γιάννης Σμαραγδής («El Greco», «Καβάφης» κ.ά.) επιστρέφει στη δεξαμενή των μεγάλων ελλήνων για να αφηγηθεί την ιστορία του Καζαντζάκη, που μεταξύ άλλων έχει απασχολήσει τους Ντασέν και Σκορσέζε. Οι εν λόγω σκηνοθέτες προσπάθησαν να δώσουν τη δική τους οπτική πάνω στη φιλοσοφία του κρητικού λογοτέχνη, σε αντίθεση με τον Σμαραγδή που κινείται επιδερμικά και σε περισσότερο ασφαλή αφηγηματικά μονοπάτια. Όμως αυτό δεν σώζει το φιλμ από την αποτυχία. Γραμμική περιγραφή γεγονότων χωρίς καμιά έμπνευση – από τα παιδικά χρόνια στην Κρήτη και τη δεσποτική, βίαιη μορφή του πατέρα μέχρι τη φιλία του με τον Σικελιανό και τα ταξίδια μύησης σε Παρίσι, Μόσχα, Βιέννη κ.ά. – που δεν έχουν κινηματογραφική ουσία, ενώ όλο το νόημα της καζαντζακικής ιδεολογίας μόλις και ψηλαφίζεται. Η σχέση του Καζαντζάκη με τον Λένιν, τον Χριστό, τον Βούδα και η διαρκής αγωνία του να ξεφύγει η ψυχή του από τις αλυσίδες της θνητής σάρκας ποτέ δεν αξιοποιείται κινηματογραφικά. Η κάμερα μένει απλός παρατηρητής μιας φιλοσοφικής ιστορίας που παρουσιάζεται σαν ένα συνονθύλευμα γραφικότητας (αποκορύφωμα η «τραγική» απόδοση του Σικελιανού), υπερβολής και ατέλειας, όπου πολλές σκηνές έχουν σοβαρά προβλήματα τόσο αισθητικά όσο και σε επίπεδο υποκριτικής. Στο φινάλε δε το δράμα κορυφώνεται σχεδόν κωμικοτραγικά, ενώ φυσικά δεν χωράει κουβέντα γύρω από το αν η ταινία καταφέρνει να αγγίξει έστω και λίγο το νόημα της φιλοσοφίας του Νίκου Καζαντζάκη. Στην ολιγόλεπτη τελευταία εμφάνισή του ο Στάθης Ψάλτης υποδύεται ένα μοναχό του Άγιου Όρους και προσφέρει την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας.
Ο Lucky είναι ένας 90χρονος άθεος που υπερασπίζεται χωρίς περιττές φανφάρες την ανεξαρτησία του, ενώ σε σύγκριση με τους υπόλοιπους θαμώνες του μπαρ που συχνάζει έχει ζήσει μια πραγματικά χορταστική ζωή. Καθώς νιώθει ότι πλησιάζει το τέλος αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ταξίδι αυτοαναζήτησης.
H ταινία ακολουθεί το πνευματικό ταξίδι του ήρωα που σκιαγραφεί με υποδειγματική απλότητα ο Χάρι Ντιν Στάντον. Στην τελευταία μεγάλη υποκριτική παράσταση του ο βετεράνος του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά θυμίζει έντονα –βοηθάει σε αυτό και η άποψη του διακεκριμένου ηθοποιού Τζον Κάρολ Λιντς στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά του– την κορυφαία στιγμή του στο «Παρίσι Τέξας». Το «Lucky» είναι ένας ύμνος στην απόλυτη ελευθερία, τη δίψα για ζωή και τη γλυκιά ομορφιά των ανθρώπινων σχέσεων. Με χαμηλόφωνη αφήγηση και λιτό –αλλά ουσιώδη– ανθρωπισμό αυτό το φιλμ θα οδηγήσει τον κάθε τυχερό (συγχωρήστε μας το λογοπαίγνιο) θεατή στην ευφορία για την εμπειρία που θα ζήσει!
Το μυστικό των Μάρομποουν (Marrowbone) (**1/2) Σκηνοθεσία: Σέρχιο Γ. Σάντσεθ
Παίζουν: Τζορτζ ΜακΚέι, Άνια Τέιλορ-Τζόι, Τσάρλι Χίτον, Μία Γκοθ, Τομ Φίσερ
Ο εικοσάχρονος Τζακ Μάρομποουν και τα τρία μικρότερα αδέλφια του έχουν καταφέρει να φτιάξουν μία ασφαλή καθημερινότητα στο λαβυρινθώδες σπίτι τους, μετά από το θάνατο της μητέρας τους. Σιγά-σιγά όμως πείθονται ότι στη σοφίτα του σπιτιού τους κατοικεί ένα διαβολικό πνεύμα και προσπαθούν ενωμένοι να το καταστρέψουν.
Σκηνοθετικό ντεμπούτο από το σεναριογράφο του ισπανικού «Ορφανοτροφείου», κινείται στα αναγνωρίσιμα εδάφη του ψυχολογικού θρίλερ και φλερτάρει έντονα με το μεταφυσικό τρόμο. Το σενάριο φυσικά είναι το αναμενόμενα ισχυρό όπλο του φιλμ, καθώς απλώνεται έντεχνα ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα, την περιπέτεια φαντασίας και το καθαρόαιμο θρίλερ, ενώ οι παρουσίες όλων των πρωταγωνιστών πρέπει να διδάσκονται σε σεμινάρια υποκριτικής για λιλιπούτειους ηθοποιούς. Το καλοχτισμένο σασπένς (ίσως το άλφα και το ωμέγα της ταινίας), η υποβλητική ατμόσφαιρα, η σύνδεση κλασικού και μοντέρνου μαζί με τα αποτελεσματικά τριξίματα ή τις σκιές στο σκοτάδι καθιστούν το «Μυστικό» μια δυνατή και ευπρόσδεκτη σκιαγράφηση του Κακού, πάνω σε παραδοσιακά μοτίβα του είδους.
ΑΚΟΜΗ
»»»Το «Χωρίς διέξοδο» (Collide) (*) του Έραν Κρίβι με τους Νίκολας Χουλτ (ηθοποιάρα αλλά όσο αναλώνεται σε τέτοια φιλμ πάει χαμένος) και Φελίσιτι Τζόουνς κρύβει πίσω από τη σοβαροφάνεια του όλη τη μανιέρα ενός ανούσιου φιλμ γύρω από τα δεινά της αγάπης. Ζευγάρι Αμερικανών που κάνει τουρισμό στην Ευρώπη μπαίνει στο μάτι της γερμανικής μαφίας όταν η κοπέλα αρρωσταίνει βαριά και ο σύντροφός της ψάχνει να βρει τα χρήματα της θεραπείας της με παράνομα μέσα.
»»» Η «Τελευταία οικογένεια » (-) είναι η βιογραφία του πολωνού ζωγράφου Ντζίζλαβ Μπεκσίνσκι, που διακρίθηκε στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
21°
