Μια μεγαλοαστική οικογένεια στο Καλέ δυσκολεύεται να βρει την παλιά ηρεμία της. Ένα εργατικό ατύχημα στην κατασκευαστική επιχείρηση της φαμίλιας κι η αδυναμία να βρεθεί ιδανική διάδοχη κατάσταση μετά την αποχώρηση του 85χρονου πάτερ-φαμίλια, σε συνδυασμό με το συνεχώς διογκωμένο προσφυγικό ζήτημα που συντελείται δίπλα τους, είναι θέματα προς άμεση λύση για τα μέλη της οικογένειας των μπουρζουάδων.
Πέντε χρόνια μετά από το «Amour», o Μίκαελ Χάνεκε επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη αλλά δεν ενδιαφέρεται να απλώσει στα καρέ της νέας δουλειάς του τα προφανή και χιλιοειπωμένα σχόλια γύρω από την απατηλή λάμψη της μπουρζουαζίας ή να κάνει τη νέα του ταινία αμείλικτο κατήγορο της υποκρισίας και του απάνθρωπου κυνισμού της εν λόγω τάξης. Με όπλο του και πάλι, όπως στο «Βίντεο του Μπέρνι» ή το «Κρυμμένος», τη βιντεοσκοπημένη «αλήθεια» (η βενιαμίν της φαμίλιας κινηματογραφεί όσα της κάνουν εντύπωση) επιχειρεί να κάνει μια εγκεφαλική σάτιρα της οικογένειας των Λοράν και όλων όσων αντιπροσωπεύει. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πίσω από τα κομψά κοστούμια, τη λάμψη της πλούσιας ζωής και τον αέρα ανωτερότητας κρύβεται η επιφανειακή, ρηχή βεβαιότητα ενός μικρόκοσμου όπου το χρήμα δίνει νόημα στην ύπαρξή τους. Η αποσπασματική, ελλειπτική δομή της αφήγησης σκιαγραφεί τα βασικά γεγονότα της πλοκής με σαφή ειρωνική διάθεση. Η ελαφρότητα με την οποία με μπαμπεσιά πασπαλίζει τα δρώμενα ο αυστριακός δημιουργός έχει διττή σημασία: από τη μια περιγράφει την καθημερινότητα δύο κόσμων που παρότι σπάνια συναντώνται, αλληλοεπηρεάζονται άμεσα –δεν είναι τυχαίο το συμβάν της απόπειρας να βάλει τέρμα στη ζωή του ο πατριάρχης με την «εξαγορά» κάποιων αναξιοπαθούντων– κι από την άλλη απογυμνώνει τη «δύναμη» της κυρίαρχης φαμίλιας με τρόπο απολαυστικά κωμικοτραγικό. Κι αν το χάπι εντ δεν έρθει ποτέ σε αυτή ιστορία, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μερικές εξαίρετα κινηματογραφημένες στιγμές ανάτασης αλλά και ευφορίας. Ο προσανατολισμός του Χάνεκε προς την απομυθοποίηση –και την αποδόμηση– της προαιώνιας δύναμης των Λοράν είναι συνώνυμη με τα αποκαλυπτήρια της ψεύτικης εικόνας τους. Η προβολή μιας φρίκης, σιωπηλά προνομιακής και αφόρητα ανυπόφορης, είναι απλώς σοκαριστική. Η ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ είναι υψηλού επιπέδου, ενώ ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν «παίζει» με τη βεβαιότητα του σοφού ηθοποιού που έχει ζήσει τα πάντα κι είναι έτοιμος να αποτραβηχτεί οριστικά από τη σκηνή.
Οι Μπάτμαν, Γουόντερ Γούμαν, Φλας, Σάιμποργκ και Άκουαμαν ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν έναν επικίνδυνο εχθρό που σκοπεύει να εξοντώσει την ανθρωπότητα και να αποκτήσει κυρίαρχη θέση δίπλα στους «Νέους θεούς».
Είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα αυτή δεν είναι «Avengers». Τι κι αν ο Μπάτμαν-Γουέιν επιχειρεί να δώσει τον ηγετικό ρόλο στη περισσότερο δημοφιλή Γουόντερ Γούμαν της Γκαλ Γκαντότ... Τούτη η «Justice League» υπολείπεται αρκετά σε γοητεία και μπρίο της πιο δημοφιλούς και διαχρονικής ομάδας υπερηρώων της Marvel. Παρότι η first class του DC Universe πασχίζει να δείξει ότι κατέχει όλα τα μυστικά της θεαματικής δράσης, δεν διαθέτει ούτε την κινηματογραφική φινέτσα και, κυρίως, ούτε το χιούμορ του αντίπαλου δέους. Ο φιλότιμος Έζρα Μίλερ στο ρόλο του «Φλας» επιχειρεί κάπως να σώσει τα κωμικά προσχήματα, αλλά μένει ανυπεράσπιστος από το σοβαροφανές και φλύαρο σενάριο. Κάτι πάει να κάνει ο Σνάιντερ σε επίπεδο σκηνοθεσίας (παίρνει τα πάνω της η ταινία όταν μπαίνει η χρυσή αλλαγή του στο τερέν, ο Σούπερμαν), αλλά και πάλι η ανομοιογενής ομάδα δεν καταφέρνει να γίνει ποτέ θεαματική ενώ με το ζόρι πασχίζει να μη συντριβεί παταγωδώς.
Ο Κένι αποφυλακίζεται ύστερα από τέσσερα χρόνια και ξανασμίγει με την οικογένειά του. Ο μικρός αδελφός του Ντέιβ θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά αλλά του κρύβει το μεγάλο μυστικό: εδώ και δύο χρόνια είναι ζευγάρι με τη Συλβί, την παλιά φιλενάδα του Κένι.
Κοινωνικό θρίλερ στα χνάρια των πρώτων ταινιών του Ταραντίνο και των Κοέν, με έμφαση στη βία και το μοτίβο της κάθαρσης η οποία όμως έρχεται μέσω απρόβλεπτων, σφιχτοδεμένων σκηνών που συνδυάζουν την οικογενειακή τραγωδία με το ερωτικό μελόδραμα. Οι «Αρδέννες» είναι ένα εκρηκτικό ντεμπούτο που αποτελεί την επίσημη πρόταση του Βελγίου για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Μπορεί πολλά σημεία του σεναρίου να θυμίζουν γνώριμες καταστάσεις από ανάλογα φιλμ, αλλά είναι τόσο έντονη η σκηνοθετική δύναμη και η φρέσκια ματιά του Ρόμπιν Προντ που κάνει την ταινία σκέτη εμπειρία. Ένα ατμοσφαιρικό, θαρραλέο έργο γύρω από τις δεύτερες ευκαιρίες και τη σημασία της κοινωνικής προέλευσης για ήρωες με σπασμένα φτερά που όμως κάποια στιγμή ονειρεύονται πως μπορούν και πετάνε.
Δεν Είμαι ο Νέγρος Σου (I Am Not Your Negro) (***) Σκηνοθεσία: Ραούλ Πεκ
Σενάριο: Τζέιμς Μπάλντουιν
Φωτογραφία: Μπιλ Ρος, Τέρνερ Ρος, Ανρί Αντεμπονόγιο
Μοντάζ: Αλεξάντρα Στράους
Ντοκιμαντέρ που ανατρέχει στην ιστορία των φυλετικών διακρίσεων κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα στις ΗΠΑ μέσα από τις αφηγήσεις του συγγραφέα Τζέιμς Μπάλντουιν (1924- 1987).
Οι προσωπικές εμφανίσεις του Μπάλντουιν καθώς και τα αποσπάσματα από κείμενα του τελευταίου βιβλίου «Remember This House» που έμεινε ημιτελές, σημαδεύουν το ντοκιμαντέρ του Ραούλ Πεκ που προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ και είναι η επιτομή του «black power». Μιλώντας για τους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Μάλκομ Εξ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μέντγκαρ Έβερς, o Μπάλντουιν καταδεικνύει το πώς η εικόνα και η πραγματικότητα των μαύρων στη σημερινή Αμερική είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη με τρόπο ανατριχιαστικό και αδιαμφισβήτητο.
ΑΚΟΜΗ
»»» Το «Lines» (**) του Βασίλη Μαζωμένου είναι ένα αφηγηματικά στέρεο και συγκινητικό δράμα γύρω από την ελληνική οικονομικοκοινωνική κρίση με θέμα τις χιλιάδες αυτοκτονίες γύρω από επτά διαφορετικές ιστορίες και πρωταγωνιστές τους Θέμη Πάνου, Άννα Καλαϊτζίδου, Τάσο Νούσια κ.ά.
»»» Το «Stronger: Με τη δύναμη της ζωής» (**) περιγράφει την πραγματική ιστορία ενός νεαρού άντρα που έμεινε ανάπηρος ύστερα από την τρομοκρατική επίθεση στο μαραθώνιο της Βοστώνης και σημαδεύεται από τη γενναία ερμηνεία του Τζέικ Τζίλεγχαλ.
»»» Άλλο ένα animation με τίτλο «Επικίνδυνες ψαρικές αποστολές» και ήρωες πρωταγωνιστές του υδάτινου στοιχείου από τους οποίους ξεχωρίζει ένας μικρός καρχαρίας με το όνομα Παπ.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
21°
