Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Ασχολούμαι ευρύτερα με τις τέχνες από πολύ νεαρή ηλικία αλλά συστηματικά, ακόμα και καθημερινά, με τη ζωγραφική από τα 18, όταν βρέθηκα με υποτροφία στη κεντρική Γαλλία στο Πουατιέ.
Θυμάστε το πρώτο σας έργο;
Επειδή υπάρχει μία συνέχεια στη μνήμη μου σαν ζωγράφος από νήπιο, δεν μπορώ να ορίσω ποιο είναι το πρώτο μου έργο. Να αυθαιρετήσω λίγο και να θυμηθώ στα 15 μου, που είχα βρει ένα πεταμένο πίνακα που απεικόνιζε ένα νησιώτικο τοπίο, τον μάζεψα, τον επιζωγράφισα σε μερικά σημεία και τον έστειλα σε ένα διαγωνισμό, τον οποίο κέρδισα. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν το πρώτο conceptual έργο που έκανα!
Από πού αντλείτε έμπνευση για όσα σχεδιάζετε;
Έμπνευση αντλώ από ό,τι μου συμβαίνει, από τα ταξίδια μου, από τους τοίχους της πόλης, από τα άψυχα αντικείμενα που συλλέγω. Διοχετεύω ένα κομμάτι του «είναι» μου στη ζωγραφική κι αυτή είναι η ελευθερία ενός ζωγράφου. Πράγματα ανέκφραστα που γίνονται εικόνες.
Το πιο περίεργο υλικό που έχετε χρησιμοποιήσει σε έργο σας;
Τα πιο περίεργα υλικά τα χρησιμοποίησα στα ενδιάμεσα έτη στην Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του Γιάννη Ψυχοπαίδη. Κολάζ με παστά ψάρια, κατασκευές επικαλυμμένες με λιαστές ντομάτες, αυτιά γουρουνιού, μύγες και άλλα πολλά εφήμερα και μη.
Με τι ασχολείστε αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με την έκθεση μου στην Blender gallery. Πηγαίνω εκεί, μιλάω με τον κόσμο και παράλληλα τελειώνω τα έργα που θα παρουσιάσω στο Λονδίνο στις 4 Ιουνίου μαζί με την Blender στην Underdog Gallery.
Ποιο από τα έργα σας ξεχωρίζετε και γιατί;
Το έργο που ξεχωρίζω είναι το «Τhe Watergate», γιατί απεικονίζει τη θυσία ενός τράγου, ο οποίος φοράει ένα παπιγιόν. Το έργο αυτό για μένα ξεχωρίζει για τη σύνθεση του, τόσο γιατί με είχε παιδέψει για να ολοκληρωθεί όσο και επειδή ενώνει το βαθύ παρελθόν –που οι άνθρωποι εξιλεώνονταν με θυσίες στους θεούς– με το τώρα, μέσα από το dress code του τράγου.
Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ζείτε και ποια είναι τα τρία πράγματα που αγαπάτε σε αυτήν;
Ζω στη Κηφισιά, την οποία θα ονόμαζα Βαυαρία των Αθηνών. Τόσο για τη βλάστηση και τα υπόγεια ρεύματα, όσο και για τους πύργους και τα κατάλοιπα της κεντροευρωπαϊκής αισθητικής. Άρα, τα τρία πράγματα που μου αρέσουν είναι το μικροκλίμα, η αρχιτεκτονική και τα διάφορα νέα μαγαζιά που ξεφυτρώνουν με ενδιαφέρουσες κουζίνες και κυρίως ανθρώπους.
Πείτε μας δυο λόγια για το έργο που φιλοξενήσαμε στο εξώφυλλο της Athens Voice.
Το έργο του εξωφύλλου έχει τίτλο «Le temps perdu». Σε πρώτο επίπεδο, κάποιος θα σκεφτεί για τις φήμες που ήθελαν τον Walt Disney καταδότη του αμερικανικού κράτους, στην αντικομμουνιστική φρενίτιδα της εποχής. Για μένα όμως, αυτό το έργο έχει μία πιο ψυχαναλυτική διάθεση. Αναφέρεται στη σχέση της παιδικής ψυχής με την επιθετικότητα. Μία άλλη ερμηνεία έχει να κάνει με τη σβάστικα, η οποία είναι ένα ιερό σύμβολο που συναντάται σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς –και στον αρχαιοελληνικό– με ένα συμβολισμό προστασίας και καλής ενέργειας. Ας αφήσουμε το θεατή να δώσει τη δική του ερμηνεία.
Τι σκέψεις κάνατε όταν είδατε το έργο σας τυπωμένο στο εξώφυλλο μιας εφημερίδας δρόμου σε όλη τη πόλη;
Όταν είδα τυπωμένο το έργο μου στο εξώφυλλο της Athens Voice ένιωσα καταρχάς έκπληξη και χαρά. Στη συνέχεια προσπάθησα να φανταστώ τι θα σκεφτεί ο θεατής γι’ αυτό το έργο. Είναι ένα έργο ρηξικέλευθο που μπορεί να έχει διαφορετικές και αντικρουόμενες ερμηνείες!
Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στη ΑΣΚΤ ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής. Από το 2005 έως σήμερα έχει συμμετάσχει σε πλήθος εκθέσεων, φεστιβάλ και πολιτιστικών διοργανώσεων. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στα έργα του Πάτσιου είναι η μεικτή τεχνική που χρησιμοποιεί συνδυάζοντας τη ζωγραφική, το σχέδιο, το κολάζ κ.ά. Η τελευταία του έκθεση «The Twisted Odyssey» φιλοξενείται στην The Blender Gallery (ως 15/5, Ζησιμοπούλου 4, Γλυφάδα), ενώ μετά θα φιλοξενηθεί (4-10/6) στην γκαλερί Underdog του Λονδίνου.
9°
