Σέριφος: Η Miriam Frank γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Έφτασα στη Σέριφο με το πλοίο της γραμμής από τον Πειραιά, αργά ένα απόγευμα Παρασκευής, το 2000, για να ψάξω για το αγαπημένο μου μικρό λευκό σπίτι που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα αποκτήσω όταν πρωτοεπισκέφθηκα την Ελλάδα πιο μικρή και ερωτεύτηκα τα κυκλαδονήσια. Επέλεξα τη Σέριφο για την άγρια ομορφιά της, τα βραχώδη τοπία της, τα κρυστάλλινα νερά της και τον καθαρό γαλάζιο ουρανό της. Καθώς το πλοίο πλησίαζε στο λιμάνι, έβλεπα τη Χώρα να «ξεδιπλώνεται» από την κορυφή του λόφου σαν ένα μακρύ, κατάλευκο, νυφικό πέπλο.
Ο πόλεμος μαινόταν στη Βοσνία όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στο μικρό καινούργιο μου νησιώτικο σπίτι, χτισμένο από τα χαλάσματα τριών οικημάτων μέσα στο Κάστρο. Πέρα από τη θάλασσα, άνθρωποι πολεμούσαν με αφορμή «αρχαίες» αντιπαλότητες και άσβεστες έχθρες. Στη Σέριφο όμως –ασφαλής και προστατευμένη από το απέραντο Αιγαίο– μπορούσα να συγκεντρωθώ στη τωρινή μου πραγματικότητα, της αδιάφθορης ομορφιάς που με περιστοίχιζε και των ακατέργαστων στοιχείων της φύσης, γη, βράχια, ουρανός, θάλασσα και το «κλάμα» του δυνατού ανέμου που περνάει από κάθε σχισμή του νησιού και μπορεί να το ακούς για βδομάδες μέχρι να σταματήσει. Και όταν τελικά καταλαγιάζει, επανέρχεται η απόλυτη γαλήνη, ο ήλιος χαϊδεύει τρυφερά τον τόπο και ο ορίζοντας γίνεται ξανά κρύσταλλο καθαρό.
Το σπίτι μου είναι ένα γεωμετρικό παιχνίδι πέτρας και λευκού ασβέστη. Τοξωτά και ορθογώνια ανοίγματα από πόρτες και παράθυρα πλημμυρισμένα στο φως, κάνουν το λευκό να φαντάζει λευκότερο. Αυτό το λευκό «διακόπτει» το χρώμα της ελιάς και των βράχων στο βουνό που υψώνεται πάνω από το χωριό και τις ευμετάβλητες αποχρώσεις του μπλε της θάλασσας και του ουρανού.
Οι καινούργιοι, Έλληνες φίλοι μου με καλωσόρισαν στην παρέα τους. Κολυμπάμε και κάνουμε μαζί περιπάτους και γλεντάμε κάθε φορά που μαζεύονται κι εκείνοι στα σπίτια τους στη Σέριφο. Τη φιλία αυτή, την ξεχωριστή, την ελληνική, την εκτιμώ βαθιά και τη «φροντίζω».
Το νησί κυκλώνουν παραλίες, κάποιες με υπέροχη λευκή άμμο, άλλες με βότσαλα διαφόρων χρωμάτων και μια θάλασσα πεντακάθαρη μέχρι κάτω στο σκοτεινό αμμώδη πυθμένα της με τους «κήπους» του από φύκια και θαλάσσια ζωή. Τα μονοπάτια μέχρι να φτάσεις σε αυτές περνούν από θαμνώδη γη ποτισμένη στα αρώματα της ρίγανης και του θυμαριού. Το μονότονο τραγούδι των αόρατων τζιτζικιών σε νανουρίζει εκεί που κάθεσαι, κάτω από τα αλμυρίκια που απλώνουν γενναιόδωρα τη σκιά τους μέχρι την άκρη του νερού.
Ήρθα εδώ αφού συνταξιοδοτήθηκα από τη δουλειά μου ως γιατρός και οι κόρες μου είχαν ήδη μεγαλώσει. Εδώ, όπου ο χρόνος σταματάει και ο χώρος μοιάζει ατελείωτος και ελεύθερος, μπόρεσα να βρω ξανά τον εαυτό μου. Η ομορφιά του νησιού και η απλότητά του, η εσωτερική του γαλήνη αλλά και η δύναμή του, μου έδωσαν έμπνευση και έβαλαν σε τάξη την υπερβολικά πολύπλοκη ζωή μου.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
